Blauwe wolk (Deel3)

Zondag begon ik me al minder te voelen. Ik was erg weeïg op de maag, had moeite met eten en had het mentaal zwaar met het herstel rond om de sectio. Maandag werd het de misselijkheid erger en ik heb met de huisarts gebeld dat ik graag omeprazol wilde hebben vanwege mijn maag klachten in de hoop dat dit zou werken. Door de pijnstilling kreeg ik maagklachten en wist gelukkig zelf dat omeprazol kon helpen. Dindsdag: ik begon verhoging te krijgen. Mijn wond zag er goed uit, mijn maag werd al iets rustiger en de wondpijn was te doen. Ik was erg onrustig in mijn hoofd en ook erg emotioneel. Dan denk je: wie niet? En we gaan door. Achter af door alles samen verloor ik mezelf elke dag een beetje. Ik uitte me gevoel en klachten richting de kraamzorg en gaf ook aan dat dit volkomen normaal is. 

Woensdag

Ik had ondertussen koorts. Urine ging weg voor screening en ik had door de katheter een flinke urineweginfectie gekregen. Een van de meest voorkomende bijwerken/ risico van een katheter. Door het slechte eten en hoge koorts was ik volledig gevloerd. Me reserves raakt op en mentaal raakte ik uitgeput. Ik kon niemand echt om me heen hebben was volkomen overprikkeld. Het huilen van Xav gaf me zoveel stres en begon langzaam de bocht te nemen van genieten naar een haat/ liefde verhouding. Ik kreeg antibiotica van de HA en hopelijk slaat die snel aan en voel ik me weer wat beter. 

Vrijdag:

De antibiotica sloeg gelukkig aan na twee dagen en ik begon een beetje beter weer te voelen. Door de omeprazol werden mijn maagklachten minder en had ik weer wat meer zin in eten. Ik vond dit trouwens een uitdaging voeden, verschonen, knuffelen en oh ja! Zelf nog even snel wat eten en dan begon het ritueel al weer bijna weer opnieuw.

Maandag ging mijn vriend alweer aan het werk. Achter af hadden we dat nooit moeten doen. Ik was hem thuis nodig! Het herstel verliep langzaam vooruit en mentaal ging ik langzaam achter uit. De gedachte waar ik me ook zo aan vast hield was dat ik moest genieten en dat deed ik steeds minder. Het was zwaar in mijn de eentje en de voedingen gingen moeizamer en begon er tegen op te zien. Ook kwamen de tepelkloven om de hoek kijken, bedankt daar voor. Toch wederom doorzetten, kolven, voeden en me rust proberen te pakken. Het waren te veel ballen voor mij om omhoog te houden. Ben ik hier dan toch niet voor weg gelegd? Wat een slechte moeder, jij moet dit toch kunnen? Zo slopen langzaam de negatieve gedachtes in mijn hoofd. Ik probeerde zo hard te genieten en het doet me nog pijn als ik er weer aan denk. Het lukte me niet, altans niet zoals ik wilde en hoopte dat ik zou doen. Ik faalde in iets waar ik zo graag goed in wilde zijn. Moeder zijn

Compleet van de blauwe wolk afgevallen en recht op mijn hoofd gevallen!

Voor de vrouwen daar. Vraag om hulp en steun. Houd je niet groot, het is oke als het even niet meer lukt. Je faalt niet, maar bent juist sterk. Sterk voor jezelf en je kleine