Birth story deel 1

Een brief aan mijn zoontje 

Lieve Lucas

Ik herinner het me nog zoals gisteren, hoe ik zo’n 9 maanden terug het onverwachte nieuws kreeg dat je in mijn buikje groeide. Ik kon het uitschreeuwen, van angst maar ook van geluk. Want ook al wist ik dat dit zeer zwaar zou worden op dit moment in mijn leven, toch wist ik ook dat je mij had uitgekozen om jouw mama te zijn. Je kwam onverwacht maar was daarom niet ongewenst. Ik stond er alleen voor de eerste drie maanden, wat me mentaal op sommige momenten bijzonder zwaar viel. Daarbovenop was ik de eerste vier maanden dag en nacht doodziek terwijl ik fulltime stage liep. Ik herinner me nog dat ik een deadline had om 23u59 en dat ik gewoon met mijn laptop naast het toilet bleef zitten. Mijn lichaam nam de overvloed aan hormonen en veranderingen niet zo goed op. Wanneer ik voor de negende keer op een dag soms over het toilet hing, vervloekte ik vaak dat zwanger zijn wel écht verdomd moeilijk is! Ook al weet ik dat dit voor iedere vrouw onder ons anders is. Na amper 17 weken kreeg ik last van harde buiken, die continue aanhielden. Dit zorgde ervoor dat ik meermaals naar het ziekenhuis moest om te checken of alles echt wel oké was met jou. Maar je deed het prima. Een zeer actieve baby die me met plezier een paar gekneusde ribben bezorgde en een verschot tussen de schouderbladen. Maar jij was oké, dat is wat telde voor mij. Intussen was ik reeds begonnen aan mijn tweede semester met een fulltime vakkenpakket. Jij groeide maar ik kreeg het lastiger met de dag. Ik voelde diep vanbinnen dat ik je nooit in mijn buikje zou kunnen laten groeien tot de volle 40 weken. Laat staan 42 weken. Als vrouw ken je je lichaam als geen ander. Ik bereidde me dus ook voor op een vroegere komst en zorgde dat alles klaar was voor je komst van ruim tevoren.

Intussen groeide mijn buik maar mentaal groeide ik soms niet mee met jou. Ik huilde vaak dagen aan een stuk, van de pijn in mijn rug, schouderbladen, ribben maar ook van de angst voor het onbekende. Ik was altijd een perfectionist, een planner. En daar was jij dan, ongepland. Mijn ganse leven werd overhoop gehaald. Ook al koos ik voor jou vanaf dag 1.

Ik herinner me nog vaak dat mijn gynaecoloog zei “Het wordt tijd dat deze zwangerschap voor jou op z’n einde loopt. Je houdt je sterk maar het is al een helse rit geweest.”

Tegen mijn mama zei ik vaak “De bevalling zal heus wel meevallen hè na dit alles!”, maar wat wist ik veel dat het ergste gedeelte er nog moest aankomen.

In de nacht van 19 op 20 april braken mijn vliezen. 2u ervoor stond ik nog mijn kamer te stofzuigen. Ik had wel wat last van voorweeën maar omdat ik al zo lang last had van harde buiken, kon ik nog maar moeilijk het onderscheid maken. Ik had altijd last of pijn, dus ik was eraan gewend. Ik kroop altijd een stuk later in bed omdat ik mezelf geen goede positie meer wist aanhouden met die dikke buik. Zwangere vrouwen zullen dit ongemak zeker herkennen! Rond 23u30 sliep ik. Rond 00u30 schoot ik wakker omdat ik dacht dat ik in bed had geplast. Inmiddels was ik 35 weken en 3 dagen zwanger. Met die grote voeten die voortdurend tegen mijn blaas schopten, vond ik dit geen gek idee. Ik wekte mijn vriend wat gegeneerd en ging naar het toilet. Na 3 slipjes en een handdoek later kon ik aan mezelf toegeven dat mijn vliezen gebroken waren. Ik belde de materniteit die me met spoed lieten komen. Daar ging ik dan, met een bang hartje, jouw onvolgroeid lijfje en amper 1u slaap, richting het ziekenhuis. De vluchtkoffers had ik al een tijdje klaar, want ik was hier ergens wel op voorbereid. Mijn lichaam kon het zwanger zijn niet goed verdragen en ik neem mezelf dit tot op de dag van vandaag nog deels kwalijk. Ook al weet mijn gezond verstand dat ik hier zelf niks in te beslissen heb. Mochten de omstandigheden een beetje gemakkelijker zijn geweest, had dit waarschijnlijk wel een positieve invloed gehad op de zwangerschap. Maar daar blijft het dan ook bij.

Eenmaal toegekomen in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd. Er werd me gezegd dat ik hoe dan ook moest blijven want met deze termijn, zou je ter wereld komen. Of ik het nou wilde of niet. Ik werd een half uur in de verloskamer gehouden met de woorden “Dat je vliezen zijn gebroken wilt daarom niet zeggen dat de bevalling direct zal beginnen. Je kan hier nog redelijk lang zitten.”, waarna de deur werd toegetrokken. Omdat ik ook nog eens moest bevallen in Covid-19 tijden, mocht jouw papa niet direct mee naar binnen. Daar lag ik dan, alleen te wachten tot er iets zou gebeuren. Toen mijn weeën effectief in gang schoten, mocht papa er toch bij. Ik voelde me een stukje beter. 

Eenmaal toegekomen in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd. Er werd me gezegd dat ik hoe dan ook moest blijven want met deze termijn, zou je ter wereld komen. Of ik het nou wilde of niet. Ik werd een half uur in de verloskamer gehouden met de woorden “Dat je vliezen zijn gebroken wilt daarom niet zeggen dat de bevalling direct zal beginnen. Je kan hier nog redelijk lang zitten.”, waarna de deur werd toegetrokken. Omdat ik ook nog eens moest bevallen in Covid-19 tijden, mocht jouw papa niet direct mee naar binnen. Daar lag ik dan, alleen te wachten tot er iets zou gebeuren. Toen mijn weeën effectief in gang schoten, mocht papa er toch bij. Ik voelde me een stukje beter.

Na een uurtje werd ik verplaatst naar een andere verloskamer. Het enige dat ik me nog herinner is dat ik in een helse weeënstorm terecht kwam. Geen besef van tijd, plaats en wie er allemaal om me heen stond, pufte ik wee na wee weg. Na 6u non-stop aanhoudende weeën, checkte de vroedvrouw nogmaals mijn ontsluiting. 1cm. De moed zakte me in de schoenen. Ik had de intentie om te bevallen zonder epidurale. Of om dit althans te proberen, maar ik voelde dat ik dit op zo’n manier niet zou trekken. De anesthesist werd opgetrommeld en ik werd voorbereid op een ruggenprik. Normaal wordt deze tussen een wee geprikt, maar omdat ik geen tussenposes had, of toch niet lang genoeg, moest ik een ruggenprik krijgen tijdens een wee. Daar zat ik dan, voorover gebogen, met een gigantische buik, mijn weeën op te vangen terwijl ik geen millimeter mocht bewegen. De anesthesist waarschuwde me dat ik echt moest stilzitten of dat ze anders de ruggenprik niet zou zetten. Verlammingsgevaar is wat ze zei. Ze zou het risico niet nemen. Knop omdraaien deed ik dus. Ik zat in een andere wereld en was enkel bezig met jou en mezelf. Al de rest kon me gestolen worden.

Na de ruggenprik was ik een aantal uur meer op mijn gemak. Ik had nog steeds pijn maar deze was intussen draaglijk geworden. De centimeters kwamen er zeer snel bij en het leek alsof er een einde was gekomen aan alles. Na 10cm mocht ik beginnen met persen. “EINDELIJK”. Mijn epidurale voelde ik intussen al bijna niet meer. Ook de shots die ik bij kreeg leken weinig tot geen effect meer te hebben. En ik dacht dat weeën erg zijn, had ik nog niet te maken gekregen met persweeën! Ik vond ze verschrikkelijk. Ik bleef persen maar er gebeurde niks. “De baby heeft zich gedraaid, het is een sterrenkijker.” Dit waren de woorden die ik van de gynaecoloog kreeg. Uitgeput als iets kreeg ik de opdracht om zo lang als mogelijk op handen en knieën te gaan zitten, in de hoop dat je je nog opnieuw zou draaien. NOU, heb jij daar juist anders over beslist kleine man. Na 1,5u met persweeën en een zo goed als uitgewerkte epidurale op handen en knieën te hebben gezeten, kreeg ik opnieuw de opdracht om te gaan persen. Weer gebeurde er niks. Ik vroeg of ik iets fout deed en zocht de schuld bij mezelf. Ik was al uren aan het werk, het moést wel aan mezelf liggen dan toch?? De dokter stelde me gerust en grapte dat ik met deze kracht, normaal al drie kinderen op de wereld zou gezet hebben. Lieve Lucas, je had jezelf volledig vastgelopen tussen mijn bekken. Muurvast zat je. Dat is wat ze me nadien vertelden. De zuignap mochten ze bij jou niet gebruiken omdat je pas een goeie 35 weken was en daarmee enkel schade zouden kunnen aangericht hebben.

Met spoed werd ik naar het operatiekwartier gebracht. Je zat al te lang waar je zat en het leek niet zo goed meer met je te gaan. Het enige dat ik me nog herinner is dat ik op de tafel werd gegooid en op een paar minuten tijd al onder het mes lag. Zonder enige mentale voorbereiding. Ik was in paniek.

Ik riep dat mijn ruggenprik volledig was uitgewerkt en dat ik dus alles zou voelen! “Ik ga eerlijk met je zijn Priscilla, we hebben geen tijd meer om alles te checken, je hebt een goede shot bijgekregen en van zodra je iets voelt doen we je volledig in slaap.” Daar lag ik dan, wetende dat ik wel eens zou kunnen voelen dat ze in mijn buik aan het snijden waren. Mijn adem stokte en ik herinner me nog dat ik beefde. Alleen maar beefde. Tot zelfs uren na de bevalling.

Gelukkig hielp de shot en voelde ik bijna niks van het snijden zelf. Ik voelde wel dat ze echt aan jou moesten trekken, zo vast zat je. Omdat je al in het geboortekanaal zat, is ook de keizersnede een helse opdracht geweest. Dat is wat de dokter me zei. Na uren in deze nachtmerrie te zitten hoorde ik je wenen. Ik zag naast me dat je het goed deed en geen hulp nodig had met ademen ondanks je vroege leeftijd. Ik voelde me opgelucht voor een seconde. 

Bij een gewone keizersnede wordt je kindje normaal bij je gelegd, voor een goeie periode. Skin to skin, iets waar ik achteraf bekeken echt nood aan had want ik was juist mama geworden maar ik voelde me zelf patiënt. Omdat dit een spoedkeizersnede was, wordt het kindje meegegeven met de papa en mag de papa dit doen. Bij een spoedkeizersnede krijg je je kindje enkele minuten tegen je wang waarna het wordt weggenomen van je.

Ikzelf lag intussen nog volledig open op de operatietafel. Juist leven gegeven aan een kind die al bij me weg was. Ik voelde me gefaald. Omdat je amper 35 weken en een paar dagen oud was, mocht je nadien ook niet bij me op de kamer. Je werd op de neonatologie gehouden omdat je zuigreflex nog niet zo goed ontwikkeld was. Wanneer je dronk kon je soms nog niet zo goed balanceren tussen het ademhalen en het drinken waardoor je saturatie vaak enorm daalde. Ook wanneer je sliep daalde deze vaak. Het was dus te gevaarlijk en je moest verder opgevolgd worden.

Ik kon niet bij je want ik moest zelf herstellen van een bevalling én van een operatie. Ik had zojuist het dubbele werk verricht, zonder slaap. Maar slapen was niet bepaald aan de orde. Ik wou enkel en alleen maar bij jou zijn. Ik kon niet uit bed en had mijn ruggenprik katheter nog zitten, alsook mijn blaaskatheter en mijn infuus. Ik zat onder de kabels. Om de zoveel tijd kwamen ze mijn parameters checken om te kijken of alles oké met me was. Maar ik wou je zien, je vastnemen.