Binnen 36 uur terug op de operatiekamer

Ik ben via een spoed keizersnede onder algehele anesthesie bevallen van ons zoontje Joah.
Joah is prematuur geboren en ligt op de medium care.

Ik lig in hetzelfde ziekenhuis op de kraam- en zwangeren afdeling op een high risk kamer. Dit is een eenpersoonskamer.

De keizersnede is inmiddels een dag geleden en Joah is een dag oud.

In de ochtend voel ik me nog wel oké, het valt me wel op dat ik steeds meer pijn krijg. Wellicht is een pijnstiller die ik op de operatiekamer heb gekregen uitgewerkt.

Omdat ik me redelijk voel en Joah het goed doet mag mijn moeder op kraamvisite komen. We spreken rond het middaguur af dan kan Joah naar mijn kamer gebracht worden.

De pijn blijft toenemen en wat ik ook vreemd vind is dat ik handdoeken op de wond heb. Handdoeken die onder bloed zitten. Het zal wel, dit zal bij een keizersnede horen. 

Ik krijg steeds meer respect voor de mensen die een keizersnede hebben ondergaan. Gisteren dacht ik nog dat het wel mee viel, vandaag wordt de pijn alleen maar meer. En dan nog die vieze handdoeken met bloed.

De verpleging geeft aan dat de eerste keer rechtop gaan zitten het pijnlijkste is, daarna zal het beter gaan. 

Maar het lukt mij niet, het doet teveel pijn. Respect voor iedereen die hier doorheen kan gaan! Ik dacht dat mijn pijngrens hoog was, maar blijkbaar overschat ik mezelf.

En toch vind ik het ook wel vreemd. Ik kon me eerst op mijn zij rollen en dat lukt ook niet meer, de pijn neemt echt alleen maar toe.
Maargoed, het hoort erbij. Ik zal er heus doorheen gaan, maar nu nog even niet.

Eerst kraamvisite en met mijn zoontje knuffelen. Ik mag Joah een flesje geven, voor mij het eerste flesje. Mijn buik doet teveel pijn en daarom wordt Joah naast me op een kussen gelegd.
Best gek he, gisteren lag Joah nog op mijn borst/buik zonder problemen.

Volgens de verpleging is er geen andere pijnstilling die uitgewerkt is en heb ik dezelfde pijnstilling als een dag eerder.

Als de verpleging wil kijken naar de wond zeg ik tegen mijn moeder dat ze maar moet gaan zitten en niet mee moet kijken. Het is bloederig en vies.

Eigenlijk is dat ook het enige wat me nog echt helder bijstaat van die dag. De toenemende pijn, de bebloede handdoeken en dat ik mijn moeder hiervoor waarschuw.

's Avonds wordt me duidelijk waar de toenemende pijn vandaan komt; Ik heb weer een bloeding.

De schrik zit er goed in bij mij en ik ben bang voor nieuwe zenuwschade. Niet weer, niet weer een bloeding, niet weer een functie die uitvalt. Ik wil gewoon genieten van mijn zoontje.

's Avonds rond 22:30u wordt de bloeding te groot, de pijn te erg en is een her operatie nodig. Zo'n 36 uur na de keizersnede ga ik weer onder narcose.

De bloeding is verholpen en het aansterken kan eindelijk beginnen. De pijn is ook gelijk weg, wat een verademing.

Ik wil borstvoeding geven en in het ziekenhuis ondersteunen ze mij met kolven. Die middag toen Joah terug naar zijn afdeling was, heb ik heel iets productie gehad. Ze weten hier echt druppels op te vangen en dit beetje heeft mijn moeder naar haar kleinzoon gebracht.

Omdat ik moet aansterken van de operaties en er ook om de 6 uur bloed afgenomen wordt door de antistolling besluit ik met de zorg om om 12uur 's nachts te kolven (bij de bloed afname) en de rest van de nacht te slapen. Ik kolf dan weer bij het ontbijt.

En zo gaat mijn eerste week als Mama beginnen. Hoe mij dat af gaat kun je lezen in de volgende blog.