Bijna twee jaar verder na de vroeggeboorte..

Waar zal ik beginnen? De rollercoaster begon in april 2019. Als ik mijn ogen sluit zie ik in vogelvlucht nog alles voor me. Alles van de heftige bevalling, de vroeggeboorte van Mete Kaan en zijn ontwikkel-groeifase kan ik me goed herinneren. Zoveel mooie en minder mooie momenten, maar vooral heel veel liefde en GELUK.

Ik geloof er sterk in dat alles maar alles in het leven gebeurt met een reden. Alles wat je meemaakt, goed of slecht is er voor om jou te iets te leren en jou heeft gemaakt hoe je nu bent.

We zijn nu bijna twee jaar verder. Hoe is het nu met Mete Kaan? Hoe is het met mij? Ik heb zoveel om op te schrijven. In mijn eerste blog ‘Veel te vroeg, maar zo welkom’ heb ik mijn extreem vroege bevalling beschreven. In deze blog wil ik graag beschrijven hoe de periode na de heftige bevalling voor ons is geweest en hoe het nu met ons gaat.

Even terug in de tijd:

Veel te vroeg kwam hij op de wereld, maar oh zo welkom was hij. Met 28 weken en een dag moest hij vanwege zwangerschapsvergiftiging geboren worden. Daar lag hij dan op de afdeling Neonatologie met een gewicht van 885 gram in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Mijn mooie Utrecht, de stad waar ik ben geboren en opgegroeid. Hij was heel kwetsbaar en lag in zijn couveuse met allemaal draadjes en plakkertjes. Heel sterk was hij. Hij hoefde niet aan de beademing. Hij kreeg alleen ondersteuning via een flow om beter te ademen.

‘Je zal zien dat hij de sterkste van ons allemaal wordt’. Twee jaar geleden kon ik deze zin van mijn moeder niet geloven, maar als ik achteraf terugkijk denk ik ‘jeetje, hij heeft zoveel meegemaakt, maar hij heeft er niks aan overgehouden’. Geen mankementen of beperkingen vanwege zijn vroeggeboorte. Na zijn ontslag uit het ziekenhuis had hij geregeld veel afspraken in het ziekenhuis bij de kinderarts, de nazorg van de prematuriteit. Eerlijk gezegd, keken wij er tegenop om naar de ziekenhuisafspraken te gaan. Hij was eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen en wilden we eindelijk van hem genieten! Ik was zo moe om ziekenhuis in en uit te gaan, maar het was voor de bestwil van mijn kleine mannetje. Gelukkig gingen de afspraken altijd heel goed. Mete Kaan groeide goed op zijn eigen tempo. Wat voor ons weer een enorme strijd werd is dat Mete Kaan een groeide Hemangioom (aardbeienvlek) op zijn nek had die veel complicaties kreeg. Ook deze strijd met zijn Hemangioom was voor ons een periode met veel vallen en opstaan en diverse ziekenhuis bezoeken inplannen. Ook hier is Mete Kaan overheen gekomen. Over zijn Hemangioom kan ik echt heel veel dingen zeggen. Op een later moment zal ik hierover een aparte blog schrijven.

Fulltime mama:

Drie weken voor zijn uitgerekende datum mocht Mete Kaan naar huis. Ik werkte nog niet en had geregeld dat ik bovenop mijn zwangerschapsverlof nog extra verlof kon opnemen. Gelukkig maar, want toen kon ik ook meer van hem genieten. Eindelijk kreeg ik het normale ‘mamagevoel’. Mijn man was wel begonnen met werken. Hij werkt als buschauffeur bij Conexxion in Haarlem en probeerde de draad weer op te pakken. In de periode dat Mete Kaan in het ziekenhuis lag, heeft ook mijn man het echt ontzettend zwaar gehad. Veel bijspringen toen ik aan het kolven en aan het herstellen was van de spoedkeizersnede. Soms was hij ook mijn ‘verzorger’ en vooral degene die positief bleef toen ik mijn sombere momenten had. Heel gelukkig waren we toen Mete Kaan thuis was. Het voelde alsof ik opnieuw geboren was.

Na een tijdje vertrouwde ik er mee op om mensen over de vloer te ontvangen zodat ze van Mete Kaan konden genieten.

Toen Mete Kaan ongeveer drie maanden gecorrigeerd was kon hij in de nacht al goed doorslapen. Je hebt echt geluk als je kindje al na drie maanden de nachten goed doorslaapt, toch?

Iedere maand kregen wij vanuit het ziekenhuis een kindfysiotherapeut over de vloer. Zij is gespecialiseerd met kinderen die te vroeg geboren zijn. Zij is bijna anderhalf jaar lang iedere maand bij ons thuis geweest. Iedere keer stond ze versteld hoe goed Mete Kaan zich ontwikkelde. Ze keek met name naar zijn interactie en zijn spierspanning en beantwoordde onze vragen over zijn ontwikkeling. Alles klopte gewoon. Mete Kaan is sinds zijn geboorte maar twee keer verkouden geweest en voor de rest nooit ziek, kan je het geloven? Ik begon er iedere keer meer in te geloven dat premature kindjes heel sterk zijn. Ze maken een hele slechte start, maar hun vroeggeboorte maakt ze zo sterk later.

Hoe is het nu met Mete Kaan:

Mete Kaan is nu bijna twee jaar oud. Op 3 mei gaan we zijn verjaardag vieren. Hij was uitgerekend op 25 juli 2019, maar is dus bijna drie maanden te vroeg op de wereld gekomen.

Hij is een heel vrolijk mannetje met felblauwe ogen en groeit goed op zijn eigen tempo. Hij loopt niet achter dan zijn leeftijdsgenoten. Hij is heel sociaal, kan goed met andere kinderen spelen, maar ook heel zelfstandig. Hij vindt het heel leuk om aandacht te krijgen van anderen. Ik hoor soms dat hij een echte charmeur is. ‘Zo, die is knap!’ ‘Hij wordt later knapper dan Brad Pitt’ Ja, zeker wel. Knap is ie zeker!

Hij is het zonnetje in huis en maakt ons heel gelukkig. Zijn lach en zijn aandacht geeft ons energie.

In elke groeifase waarin hij zit maakt hij zo zijn eigen sprongetjes, die heel vanzelfsprekend zijn. Hij is ook een hele goede eter. Hij lust echt van alles. Gelukkig maar, zo krijgt hij ook alle voedingstoffen binnen. Wij hebben nooit problemen gehad met zijn eetgedrag. Tevens ook niet met slapen. Hij slaapt de nachten over het algemeen goed door en natuurlijk heeft hij soms zijn momenten dat hij in de nacht wakker springt en bij ons wilt slapen. Dit is soms wel een strijd, omdat hij nu zo gewend is om naast ons te slapen. Wij proberen hem weer te laten wennen aan zijn eigen bedje. Met de tijd zal dit beter worden hopen we.

Hoe is het met mij:

De afgelopen twee jaar is voor ons de mooiste periode eveneens een periode met veel vallen en opstaan geweest. In deze periode ben ik door de ervaringen rondom de vroeggeboorte en een prematuur kindje krijgen, geworden hoe ik nu ben. Soms heb ik mijn terugval momenten en dan denk ik altijd dat er ergere dingen op de wereld zijn en alles wat je wel hebt moet koesteren. Vooral positief blijven. Ik probeer me nu te richten op mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ik stress me niet meer om de kleine dingen wat ik voorheen wel deed, het gevoel van perfectionisme is sterk verminderd. Je bent gewoon wie je bent en beter dan je best doen kan je niet. Punt. En als dingen niet goed hoe ze moeten gaan, dan gaan ze maar niet hoe ze moeten gaan. Soms kan je er gewoon niks aan doen. Ik heb deze gedachte geaccepteerd. Ik ben gelukkig en word ook gelukkig van de kleine dingen in het leven. Voorheen stond ik hier niet bij stil. Ik heb geleerd dingen los te laten. Ik ben mentaal zo sterker geworden de laatste tijd. Wat voelt dat goed als ik dit nu opschrijf. Ik werk nog steeds niet. Ik heb na mijn extra verlof heel even gewerkt, maar liefst drie maanden en toen brak de coronacrisis uit. Ik ben toen niet meer gaan werken. Sindsdien ben ik thuis en geniet ik van iedere moment samen met Mete Kaan. Voorheen zei ik altijd dat ik een ‘werkende moeder’ zal zijn en niet thuis kan zitten. Daar denk ik nu anders over. Het is niet erg om een periode niet te werken. Werken kan je altijd. Ik heb nu alle ruimte om te doen wat ik leuk vind en na te denken hoe ik mijn toekomst zie. Ik heb ontdekt dat ik houd van fotograferen en ben dat meer gaan doen, lekker wandelen in de natuur en mensen te bezoeken (zover dat kan vanwege corona) en te bellen van wie ik houd. In de toekomst wil ik wel weer gaan werken. In het Sociaal Domein, want ik hou ervan om mensen te helpen.

Wat ik vooral wel ga blijven doen is schrijven. Daarom vind ik het zo fijn dat ik nu ben begonnen met bloggen. Ik schrijf alles van me weg! Ik wil graag andere moeders die ook te vroeg bevallen zijn met mijn blogs inspireren en mijn emoties en ervaringen mee delen. Hiermee voel ik erkenning en geef ik mijn emoties een plekje.

Om deze blog te eindigen: Blijf positief wat er maar ook gebeurt in je leven. Geniet van de kleine dingen in het leven en omhels die!

Liefs, MamaofMete