Bijna 1 jaar

Bijna 1 jaar. 1 jaar geleden zat ik er vandaag heel anders bij. Even heet, dat wel. Maar met een hoogzwangere buik. Vaak ook compleet schreef want zo lag je het liefste tot groot ongenoegen van mijn ribbenkast🫣. Letterlijk uit balans en toch ging ik zo relax jou bevalling in. Alsof je bevalling al verteld hoe je kind zal gaan zijn. Bij de oudste was het goed, onrustig en uiteindelijk gehaast. Precies zoals ze nu is. Bij de jongste relax, lachend (ja, ik lachte tijdens mijn bevalling) en gemoedelijk. Precies zoals hij nu is. ♡

Maar nu ben je Bijna 1. En alsof ik terug ga in de tijd. Al dagen schieten de beelden door mijn hoofd over de dagen voorafgaand. Van de bevalling. De aanloop er naartoe. De dagen erna. Alsof mijn ziel nog het één en ander te verwerken heeft. Dat nu pas kan. 

Bijna 1 jaar geleden was het bloedje heet toen het in de avond dan echt begon. We het bad ineens wel snel moesten vullen en ik lachend over mijn yogabal in, bijna naakt, terwijl de zweetdruppels steeds meer verschenen op de hoofden van mijn man en de verloskundige. Ik nog grapte of ik het voor middennacht zou redden omdat hij dan op de uitgerekende datum geboren werd. Hoe ik genoot van het bad. Een bevalling had zoals ik zo graag wilde. Hoe ik je zelf aanpakte en tegen mij aan hield. Hoe je niet huilde en ik nog vragend rond keek of hij wel oké was. Ja hallo, ik had echt een beeld in mijn hoofd dat elke baby zijn longen uit zijn kleine lijfje moest janken. Niet dus. 

Bijna 1 jaar geleden. Maakte jij mij moeder van een zoon. We wisten het geslacht niet en ik heb denk die week wel dagelijks 10x vol verbazing gezegd dat we een jongen hadden🤣  Ik kon het niet geloven. Ik was compleet. Vol van liefde en alles ging zoals ik zo graag die eerste keer ook gewild had. 

Bijna 1 jaar. Dat jaar dat soms eeuwig leek te duren. Dat de meest korte nachten bevatte en de langste dagen. Maar nu ook zo snel voorbij lijkt. Kon je nog maar even zo klein zijn.

Bijna 1 jaar oud. En alle emoties komen voorbij. Ik laat een traan van geluk en kijk mijn man aan. Die met een (uit)lachende blik terug kijkt. Ja, hormonen zeg ik dan maar ik denk eerder dat mijn hoofd nu pas kan beseffen wat ik een jaar geleden mee maakte. Wat ik soms ook wel mis. Wat ik doorstond. Wat ik ter wereld bracht en hoe. Dan vloeien er tranen. Van trots en van enorme wilskracht. Want bijna een jaar geleden maakte ik ons zo compleet met jou ter wereld brengen ♥️