Bevallingverhaal, spoed inleiding

Met 37+5 ben ik met spoed ingeleid. De dag er voor had ik een controle bij de vk. Mn bloeddruk was veel te hoog en ik had het gevoel dat ik beetjes vruchtwater verloor al twee/drie dagen. Maar dit wist ik niet zeker. Ook had ik al 1cm ontsluiting. Ik werd meteen naar het ziekenhuis gestuurd om onderzocht te worden. Wéér aan dat rot ctg. Daar heb ik in Mn zwangerschap vaak aan gelegen. Ook werd er gekeken of het inderdaad vruchtwater was wat ik verloor. En ja. Dat was het. Ik kreeg meteen te horen dat ze me die avond nog wilde inleiden. Er kwam ineens zo veel op me af! Dat ik niks kon zeggen en alleen maar kon denken. De zuster zag het geloof ik aan me en zei dat morgen ochtend vroeg ook mocht zodat ik nog even kon slapen. Slapen? Hoe dan? Ik heb die nacht namelijk geen oog dicht gedaan. Negen maanden kijk je uit naar de bevalling. Je denkt er niet aan dat je ingeleid moet worden. Je wacht op het moment van vliezen breken of weeën krijgen. Maar nee. Ik werd ingeleid. Tuurlijk was ik blij dat ik mijn kindje snel in Mn armen zou krijgen. Maar man. Wat was ik bang! Ik moest om 06:00 bellen naar het ziekenhuis om te vragen of er plek was. Jahoor! Zeiden ze. En om 07:00 moest ik me melden. Maxicosi mee. Tas met kleertjes etc mee. Nu werd het echt! Rond 08:00 werd ik aan het infuus gelegd. Ik voelde nog niks. Rond 13:45 braken mijn vliezen. Wat was dat apart! Je hoorde echt een “pok”. Papa van Nova en mijn moeder vroegen dan ook, wat was dat? Uhh ik denk Mn vliezen😅. Ik kreeg een bizarre weeenstorm. En om 15:00 zat ik nog steeds op 2!! Cm. Ik kon niet meer. Ik heb geroepen dat ik er klaar mee was en ik naar huis wilde. Ik had geen adempauzes meer. De pijn was zo vreselijk heftig! Ik raakte helemaal in paniek. Ik ging slecht ademen en dat werkte alleen maar meer tegen. Er werd gevraagd of ik een kalmeringsmiddel wilde. Ik zei nee. Twee seconden later zei ik ja. Zo gezegd zo gedaan. Prik werd gezet en ik zou rust moeten krijgen. Nou wat was dat een onzin!! Ik werd dan misschien wat rustiger maar mannn die pijn ging maar niet weg joh! 16:25 zat ik nog steeds op 2 cm..

Ik moest naar de wc. Weer met al die banden om me buik daar heen waggelen met een zuster. Maar! Ik kon niet plassen. Ik kreeg een enorme druk. Enige wat ik kon roepen was, ze moet er nu!!! Uit! Ze komt nu! Ik moet persen! Nee mevrouw u zat 2 minuten geleden nog op 2cm zo snel gaat dat echt niet. Ik wilde weer terug in bed. De zusters gingen de kamer uit om het bedje klaar te maken. Ik had echt zo iets van, waaaar gaan jullie heen? Ik moet persen joh! Ik ben gaan liggen, heb schijt gehad aan iedereen en ben gaan persen. De zuster kwam binnenlopen en wist niet wat ze zag. 4 keer geperst. 10 minuten lang. En mijn kleine engel was er. Nova Quinty Michelle. Om 16:58 geboren. 2960g en 49cm. Bizar, in een hele korte tijd van 2 naar 10cm. Ze wilde er uit. Dat moment, zal ik nooit maar dan ook nooit meer vergeten!