Bevallingsverhalen

We delen zoveel persoonlijke dingen met elkaar, maar wat ik hier niet lees zijn de bevallingsverhalen. Hoe dramatisch een bevalling ook is achteraf zijn er altijd grappige dingen gebeurd.

Mijn eerste bevalling ging niet bepaald vlekkeloos een spoed keizersnee, 12 weken te vroeg met spoed naar het WKZ in Utrecht. Het enige wat ik me hiervan kan herinneren is dat van alle kanten artsen op stepjes aan geracet kwamen (erg grappig om te zien) en dat ik de OK ingereden werd en uit de verte een zuster hoorde zeggen gelukkig ze is al geschoren.

Vanaf dat moment was ik buiten westen, toen ik bijkwam was mijn buik pijnlijk en leeg. Pas 5 uur later zag ik ons zoontje voor het eerst: een klein slingeraapje met overal slangetjes en toeters en bellen. Het was de vraag of hij het zou halen, maar toch werd ik overspoeld door geluk toen ik hem zag (dit wondertje is inmiddels 9 jaar).

De 2e bevalling was totaal iets anders. 9 maanden lang heb ik tegen de bevalling opgezien, ik heb met mijn gynaecoloog onderhandeld over een keizersnee. Maar het antwoord was nee, als alles goed ging zou ik gewoon normaal moeten bevallen. Ik werd wakker met wat krampjes, zou dit het zijn?? Normale weeën had ik nog nooit gehad dus geen idee wat ik moest verwachten.

Rond 13.00 toch maar even naar het ziekenhuis gegaan, ja ik had weeën maar vanaf het moment dat ik het ziekenhuisbed voelde verdwenen ze weer. Ik mocht blijven maar zag het nut er niet echt van in dus we gingen weer naar huis. Rond 20.30 was het zo ver we gingen naar het ziekenhuis daar werden mijn vliezen gebroken en vanaf dat moment ging het snel. Ik ging kapot van de pijn, ik heb onder de douche gestaan in elke houding die er is heb ik gezeten. En zelfs de paarse skippybal heb ik geprobeerd. Maar niks werkte.

We waren nu pas 3 uur verder en als ik de verhalen moet geloven zou ik toch nog minstens 6 uur bezig zijn. Ik stuurde mijn man op pad om de dokter te zoeken, want ik moest iets tegen de pijn hebben. De arts kwam en vond het niet zo gek dat ik crepeerde ik mocht al gaan persen. Binnen 40 minuten was onze zoon er wat een mooi moment. Dit had ik de vorige keer moeten missen. Mijn placenta kwam niet los dus ik verloor 2 liter bloed maar dat maakte me echt helemaal niks uit. We moesten 2 dagen in het ziekenhuis blijven.

Dit was voor mijn man ook de eerste bevalling die hij meemaakte want bij de eerste bevalling was onze zoon net geboren toen hij in Utrecht aankwam. Ik denk dat hij minstens een maand van slag is geweest. De paniek in zijn ogen toen ik aan het persen was zal ik nooit vergeten. De schoudertjes zaten vast. Toen ik hem er later naar vroeg zei hij: die arts zat met 2 handen in je, voelde je dat niet of zo. Ik heb hier zo om gelachen alsof je daar mee bezig bent op dat moment. Mijn man is 's nachts naar huis gegaan zodat hij 's ochtends onze andere zoon op kon halen bij oma.

En ik ben heerlijk met mijn baby op mijn borst in slaap gevallen.