Bevallingsverhaal van Emma Marlie

Ik was uitgerekend op 8 oktober. Vanwege mijn ervaringen met de vorige bevallingen, had ik het gevoel dat niets vanzelf zou gebeuren. Omdat Elise (41; 4565 gram), Lucas (40.6; 4115 gram) en Tess (39.6; 4220 gram) groot waren bij de geboorte, kreeg ik groeiecho’s en naar aanleiding van de miskramen tussen Tess en deze zwangerschap mochten we vaker naar de baby kijken. We werden goed in de gaten gehouden. Dat was een fijn en gaf een gerust gevoel. Soms, als Bun even niet bewoog, bekroop me toch angst. Wanneer zou deze droom stoppen? Gelukkig reageerde de baby in mijn buik op een por of een aai en bewoog ze weer even. De groeiecho’s lieten een baby zien van groter dan gemiddeld, dus we rekende weer op een 8-ponder!

Het verloskundige team stond dag en nacht voor ons klaar en ik mocht voor alles bellen. Wat een liefde, advies en geruststelling hebben we van deze meiden ontvangen.

ZiekToen ik 38 weken zwanger was, op maandagavond, werd ik ziek. Verkouden, niezen en koorts. Ik heb dinsdagochtend gelijk een Corona test laten doen bij de GGD. Dit was erg spannend. Tess is overleden aan Kinkhoest, een longweginfectieziekte en COVID wordt ook zo geclassificeerd. Wat nou als ik Corona heb? Wat gebeurd er dan? Wordt de baby dan gehaald? Moet ik naar het ziekenhuis om te bevallen? In het ziekenhuis zijn infecties en bacteriën. Is mijn baby wel veilig tegen het RS virus? Dezelfde avond bleek ik negatief getest en werd mijn angst minder. Ik heb verschillende keren gedacht dat ik corona 38 weken buiten huis had weten te houden en nu zou ik even moeten bevallen met COVID. Gelukkig had ik me zorgen gemaakt om niets en had ik gewoon griep. Ik moest ervoor zorgen dat ik me snel beter voelde, want bevallen met een niet gezond lijf, gaat niet.

De daarop volgende dagen ging het langzaam beter. Ik zweette het ’s nachts goed uit, sliep veel en gebruikte af en toe paracetamol om er snel vanaf te zijn. De hele zwangerschap heb ik PCM vermeden, want alles wat niet nodig was, nam ik niet. Ik ben echt nooit ziek en baalde enorm. Waarom nu? 38 weken zwanger, alle kilo’s alleen op mijn buik. Het begon langzaamaan zwaarder te worden voor mijn lichaam. Normaal 52 kilo en nu bijna 70 kilo heeft zo z’n weerslag op je gestel kan ik je vertellen. Ik kwam weinig buiten, geen rondjes met de hond en geen mensen over de vloer.

Op vrijdagavond was daar ineens weer koorts. Normaal gesproken heb ik een lage temperatuur. Mijn temp was nu boven de 38, dus belde ik de verloskundige. Ze kwam meteen en we hoorde de baby goed. Bun bleef ook goed bewegen, maar er werd geen risico genomen. We mochten voor een CTG naar het ziekenhuis. Gewoon, voor de zekerheid. Met een band om de buik, een nieuwe COVID test en een isolatiekamer vanwege verdenking, werd ik goed in de gaten gehouden. Alles met de baby was goed. Haar hartje was krachtig en regelmatig. Mijn koorts zakte weer iets. Elke 10 minuten liet de CTG een harde buik zien. We mochten naar huis en konden na een half uurtje bellen voor de COVID uitslag.

Gelukkig geen corona, maar wel het RS virus. Jemig, wat betekend dat? Is dat gevaarlijk voor Bun? Wat gebeurd er nu? De verpleegkundige uit het ziekenhuis stelde ons gerust. Geen zorgen! Het is een reguliere verkoudheid! Je bent er zo ziek van, omdat je immuun voor 2 werkt, omdat de hele wereld binnen heeft gezeten en het virus de laatste 1,5 jaar geen kans heeft gehad. Het is niet gevaarlijk voor de baby. Als ze nu geboren wordt, houden we haar goed in de gaten, maar ze krijgt afweer van mama mee. Dat klonk goed! Ik ben bang geweest om in het ziekenhuis te bevallen, vanwege het groeiende aantal baby-patiëntjes met het RS virus. Kinkhoest, Corona en RS, ik wilde het graag buiten bereik van mijn baby houden. De gynaecoloog raadde aan om paracetamol te blijven gebruiken. Ik had het de afgelopen dagen minimaal genomen, maar op aanraden van de gyn, nam ik het toch iets meer. Ik voelde me er beter door.

De dagen daarna werd het beter. Ik voelde me fitter en het snot verdween langzaam aan.

Handje helpenOp 28 september heeft de verloskundige een inwendig onderzoek gedaan om te zien of mijn lichaam al iets deed. Eventueel wilde ze proberen te strippen. Ze kwam thuis, zodat ik niet in de auto hoefde en geen andere mensen hoefde tegen te komen. Strippen kon en ze maakte 2 cm ontsluiting. De rest van de dag gebeurde er weinig. Op ongemakkelijke harde buiken na, veranderde er niets. Mijn buik stond onder spanning, waardoor ik Bun wel voelde bewegen, maar minder krachtig. Mijn buik was 1 grote harde bal. Zwaar en niet prettig. Op 1 oktober zou de verloskundige weer komen, om nog eens te strippen. Helaas belde ze de ochtend vroeg, dat ze wel wilde komen, maar verder niets kon. Alle verlosafdelingen in de ziekenhuizen binnen 30 minuten rijden waren vol. Omdat ze met strippen een bevalling op gang kunnen helpen, maar geen (medische) achter vang hadden vanwege de volle ziekenhuizen, spraken we af dat ze zaterdag terug zou komen om het nog eens te proberen.

Ik was teleurgesteld en huilde dikke tranen. De afgelopen dagen had ik me zo beroerd gevoeld. De zwangerschap werd zwaarder, de baby groter en de angst om haar te verliezen meer aanwezig. Ik was me er heel erg van bewust dat er geen bevalling zou zijn als de baby en mijn lichaam er nog niet klaar voor zouden zijn. Maar toch, ik had zo gehoopt op een extra duwtje naar de start van de bevalling.

We spraken in de avond met Elise en Lucas over de mogelijkheden. Wat nu als er ’s nachts iets begint? En als morgenochtend de verloskundige komt en de bevalling op gang komt? Ze wilde zelf een vluchttas klaar zetten en we schakelde de hulplijnen in voor ‘wat als’. Je kan voor zowat elk half uur een planning maken, dus we bespraken het met ze. Ik was er nog steeds van overtuigd dat er niets vanzelf zou beginnen. Dus we gingen naar bed en ik vestigde mijn hoop op het verloskundige bezoek van de volgende dag. Er zou nog geen baby komen.

Gebroken vruchtwater?We gingen naar bed, redelijk zonder zorgen en sliepen. Ik sliep vast en diep. Tot ik om 03.05 wakker werd van een plop, een kraak en een kramp. Dit kon toch niet zijn wat ik dacht? Hardop zei ik ‘Nou lieverd, hier gaan we…’ Ik sprong uit bed. Ik wilde niets checken naast of op bed, want straks zou ik ook het bed nog moeten verschonen. Hup, naar de badkamer, naar de WC. De afgelopen dagen verloor ik al wat slijmprop achtige substanties, maar ik maakte me geen zorgen. In de badkamer sijpelde een stroompje vocht langs mijn been. De stortvloed vruchtwater, zoals in de film, was bij mij geen werkelijkheid. Op de WC nog meer slijmpropjes. Ik ben terug naar bed gelopen, waar Marco half slapend vroeg wat er aan de hand was. Ik zei hem dat mijn vruchtwater gebroken was en dat de menstruatie achtige krampen begonnen. We besloten de verloskundige te bellen. Marco maakte de kinderen wakker. Lucas was wakker geworden van mijn gesprek met de verloskundige. Hij wachtte geduldig in zijn bed op de komende opdracht. Met de verloskundige sprak ik af dat ik weer zou bellen als de krampen regelmatig en heviger zouden worden. Ik belde mijn moeder wakker en zei dat de baby eraan kwam. Dat Marco de kinderen zou brengen. Vluchttassen en luchtbed mee en gaan!

Marco was nog geen 5 minuten weg, toen de krampen heviger werden en ik de verloskundige weer belde. Ze kwam er meteen aan zei ze. Ik wist dat Marco zo terug zou zijn, maar het gevoel dat de bevalling snel zou gaan, bekroop me. Ik ben 2 trappen naar beneden gegaan, nu het tussen de weeën door nog kon, en heb de sleutel van het huis aan de buitenkant van de deur in het slot gestoken. Zo kon de verloskundige in ieder geval naar binnen als ze eerder zou zijn als Marco en had ik nog de kracht om tussen de weeën door naar boven te komen. Een bank-bevalling wilde we niet herhalen, dus vlug weer naar de 2e, op bed.

Marco was snel weer thuis en binnen een paar minuten volgde de verloskundige. Tess is na het breken van het vruchtwater, binnen 2.5 uur geboren, dus ze ging nergens meer heen. Ze toucheerde en voelde 3 cm. Tijdens de wee was het zelfs al 5! Het was inmiddels iets over half 4, dus het ging snel.

Het hele team verloskundige wilde deze bevalling graag begeleiden, dus VK1 vroeg of ze VK2 uit het team mocht bellen. Helpende handjes voor haar en emotionele steun voor ons. VK2 woont hier om de hoek, dus ze was er zo.

Ik stond inmiddels onder de douche. Ik had nooit gedacht dat dit zo fijn zou zijn. Bij alle 3 de eerdere bevallingen, heb ik geen moment gedacht dat ik onder een warme douche wilde staan. Tijdens de zwangerschap vond ik douchen al een hele opgave, omdat je je op een bepaald moment ook moet afdrogen. Met een +18 kilo lijf en mindere soepelheid, vond ik dit een heel gedoe.

Marco is geen moment uit de badkamer geweest en heeft 40 minuten bij mij gestaan. De weeën werden heftiger en ik kon ze moeilijk meer opvangen in de douche. Er is geen steun en mijn knieën vonden het gewicht niet meer leuk. Ik voelde de baby bewegen in mijn buik, terwijl ik rechterop wilde gaan staan na een wee, wat een nieuwe wee veroorzaakte. Het kon niet lang meer duren. De baby zakte en dat voelde ik goed. Marco beloofde me te helpen met afdrogen en bleef bij mij. Hij kletste wat tegen me aan en hielp me mentaal met het opvangen van de weeën. De verloskundigen zochten alles voor de rest van de bevalling bij elkaar en wisten alles goed te vinden. Toen ik onder de douche uitkwam, was ook de kraamhulp gebeld. Zij moest uit een andere plaats komen, dus kon even duren. De uitnodiging van de tweede verloskundige was een goede zet geweest.

Ik klom op bed, wat inmiddels 1 grote mat was geworden en dacht dat ik op knieën en ellenbogen een fijne positie vond. Met mijn armen kon ik steunen op kussens, zodat mijn achterste niet het hoogste punt van mijn lichaam was. Na een wee of 4, voelde ik dat ik op mijn linkerzij wilde liggen. De weeën werden heftiger. De verloskundige zei dat ik eventueel mee mocht duwen als ik drang voelde. Ik vroeg nog hoe ze dat nou wist, want ze had helemaal niet meer gevoeld naar de ontsluiting. Ze zei dat ze het aan me zag, mijn buik trok samen tijdens een wee en mijn ademhaling veranderde, omdat de weeën heftiger werden. Later vertelde ze me dat ze duidelijk zag dat ik van ontsluitingsweeën naar de persweeën ging. Het was na vijven.

Hoe snel?Ik lag op mijn zij en voelde dat de baby snel zou komen. Ik had enorm opgezien tegen het moment dat het hoofdje er door moest, the ring of fire, maar besloot me er na 1 perswee niet tegen te verzetten. Het ging zo snel, om 05.25 uur noteerde ze de start van de uitdrijving en 3 persweeën later, om 05.36 uur, is onze dochter geboren. Emma Marlie!

Emma begon al te huilen voordat haar voetjes geboren waren, terwijl ik nog op mijn zij lag.

Emma werd meteen bij mij gelegd. We huilde dikke tranen, van geluk, gemis en herbeleving. Emma lijkt op Tess. Het zijn echt 2 zusjes. Allebei aardbeienblonde haartjes en hetzelfde gezichtje. Emma iets kleiner dan Tess. Herkenning, angst en geluk in dezelfde tranen. De bevalling was gebeurd, zo snel dat het een roes leek. Een droom, zonder gedoe, maar met onze dochter in onze armen.

Ik had een fantastisch team om me heen. VK1 gaf me tegendruk op mijn rug, VK2 gaf me een afzetsteun voor mijn voeten en Marco praatte tegen me, liet me knijpen en was dichtbij. We hebben het samen gedaan en ik had het niet zonder ze gekund of gewild.

Emma is (als sterrenkijkertje) geboren na een zwangerschapsduur van 39 weken en 1 dag, op 2 oktober 2021. Ze woog 3910 gram en was 53 cm lang. Een prachtige roze baby, onze baby. Onze dochter en zusje. Ons gezin van 6! We voelen ons compleet.