Bevallingsverhaal van Eloy deel 2

De verpleegkundige komt de kamer binnen en legt me na een praatje aan de CTG. Na een tijdje komt ook de verloskundige van het ziekenhuis de kamer binnen en begint aan haar controles.. nog steeds wacht ik op papa, hopelijk komt hij zo!

Het leek zo lang te duren, maar daar komt hij toevallig net binnen gelopen, gelukkig. Hij moest wachten tot je grote zus was opgehaald en heeft zelfs nog thuis het bed verschoond. Zo lief, want anders had het bed er zo nat bij gelegen voor 2 dagen. Ondertussen lig ik aan de CTG en houden ze alles nauwlettend in de gaten. Eerder vertelde de verpleegkundige al dat verloskundige een echo zou komen maken, er word gekeken naar hoe de baby ligt, of de navelstreng niet voor de uitweg ligt en of het hartje goed klopt. Gelukkig alles goed

Ik probeer nog wat te slapen maar het lukt niet, naast dat ik met de ambulance mee moest wat al een hele ervaring was, moet ik ook op mijn rug blijven liggen. Ik kan je vertellen dat is als je hoog zwanger bent echt geen pretje naast dat ik het niet fijn vond, was het voor de baby ook verschrikkelijk. Ondertussen is het 6:35 en houden ze de baby goed in de gaten, af en toe komen er flink wat dipjes in de hartslag.. Ik mag dus ook voorlopig niet van de monitor af, totdat ze zien dat er voldoende regelmaat in de hartslag zit. Ze prikken voor de zekerheid ook al een infuus in mijn arm voor mocht het later nodig zijn, dan hoeft het niet op een moment dat je hoog in je weeën zit.  

6:55 na een tijdje komt het personeel bijna de kamer binnengestormd “sorry hoor niet schrikken we maken ons geen grote zorgen, maar de baby zijn hartslag maakt af en toe weer flinke dippen”. Mijn gedachten “je maakt je geen zorgen, maar toch komen jullie de kamer binnen gestormd”. 

Ze gaan gelijk controle doen, nu krijg ik een inwendig onderzoek. Ze onderzoeken of de navelstreng toch niet om het nekje zit, bij dit onderzoek konden ze het niet voelen dus werd dit voor nu uitgesloten. Op dat moment zit ik op een 1/ krappe 2cm ontsluiting.

Na dat moment sluit de nachtdienst af en komt de dag dienst..

Het is ongeveer 8:30 wanneer we ons ontbijtje mogen uitzoeken en de verpleegkundige van de dagdienst begint. Ze komt even kijken en een praatje maken, waarna ze ook vertelt dat ik gewoon op mijn zij mag gaan liggen! Oh wat was dat een opluchting, kan ik je vertellen! Van 2:30 tot 8:30 op mijn rug gelegen. Gelijk zien we een verschil op de monitor de baby vind dit ook veel fijner. Nog steeds geen weeën dus ik kan nog praten, eten, op me telefoon kijken en liggen want voor de rest mag ik niet veel. De verpleegkundige vertelt mij als tip niet te veel te eten, ze zijn er bijna van overtuigd dat ik aan de weeën opwekkers moet. Ze zien vaak wanneer je veel zou eten of zwaar, je het tijdens de bevalling allemaal uit zal spugen. Ik nam erg verstandig 1 cracker met jam en een kopje thee, omdat ik toch wel erge trek had gekregen.

Naast dat we wat eten kregen moest ik ook zo nodig telkens naar de wc, maar uit bed mocht ik niet. Ik moest dus op een stevig papieren/kartonnen PO plassen, je moet wat dacht ik. Wanneer je zwanger bent of gaat bevallen moet je toch over een schaamte heen zetten mocht je die hebben, want er zullen nog zoveel medisch of verloskundige van alles zien. Dit was dan gelukkig mijn 2e bevalling, want ik denk dat nu wel 6 mensen mij van onder hebben bekeken. 

Na een tijdje komt ook de verloskundige van de dagdienst binnen, ze bespreekt het een en ander en ik stel nog een aantal vragen ook over mijn beval plan. Zou ik nog mogen gaan lopen? Kan ik nog eventueel in bad de weeën gaan opvangen? Naast die vragen, word er ook besproken over een elektronisch draadje op het hoofdje plaatsen. Ik vertel ze  gelijk dat ik dit niet wil en gelukkig hoeft het ook niet. De afspraak was wel als ze de hartslag niet meer kunnen volgen door eventueel het bad dat ze het dan alsnog gaan plaatsen. Dit vanwege die onregelmatige hartslag van de baby. 

Ze vertelt rond 10:00 weer terug te komen voor nogmaals inwendige controle en tot iets voor 12:00 het mijn lichaam de kans te geven om het zelf te laten werken. Ik mag niet naar huis, maar als de baby is ingedaald mag ik alsnog poliklinisch bevallen, dat zou toch fijn zijn alsnog met me eigen verloskundige! Dat was heel positief, maar zou het echt? Daar kwam toch wel snel verandering in. 

De uren gaan verder en verder en ben zo benieuwd hoe het met ons meisje is, ze heeft nog nooit bij iemand anders geslapen dan bij papa en mama. Gelukkig is de nacht goed gegaan en heeft ze zelfs nog even geslapen, ondertussen zitten zij ook lekker aan een boterhammetje en krijg ik allemaal lieve foto’s en filmpjes, dat doet me zo goed.

Inwendig onderzoek is inmiddels geweest en alles is nog een beetje het zelfde als eerder, helaas nog steeds niet ingedaald. Dus lopen zit er nog steeds niet in! 

Ondertussen is het 11:00 als ze weer de kamer binnen komen stormen, ze maken zich toch nu wel een beetje zorgen. Ik zie het nu zelfs op hun gezichten, ze kijken een tijdje naar de monitor. Ik lag zo lekker was bijna aan het slapen, zei ik nog. De baby heeft weer een veel te lage hartslag, dus ze gaan nu direct overleggen met de gynaecoloog. Ik moet dus misschien direct al aan de weeen opwekkers.. baby vind het nu echt niet meer leuk in m’n buik denk ik. Zelf vind ik het nu ook wel een beetje spannend worden.. als iedereen zich zo zorgen maakt, betekend dat niet veel goeds.

Het is ondertussen 11:50 als ik aan de 3cc weeën opwekkers zit. De radio staat op 538, op vrijdag is dat wel leuke muziek en ik bedenk me de baby heeft straks zelfs een geboorte liedje. Hoe bijzonder is dat! Uiteindelijk hebben we het moeten terug zoeken wat voor liedje er toen speelde, maar dat maakt niet uit. In de tussen tijd maakt de hartslag van de baby steeds meer flinke dippen, dit komt door de toenemende weeën die ik ondertussen heb gekregen. Verpleegkundige zegt me van mijn linker zij, naar mijn rechter zij op en mijn rug te gaan liggen om te kijken of dit helpt en een verschil maakt in de hartslag. Uiteindelijk maakt dit niet echt een verschil dus nog steeds goed is het niet. 

De verpleegkundige maakt zich op dit moment zoveel zorgen dat ze haar lunch naast me op een stoel wil gaan eten. “Doet ze overigens niet, maar dat was haar uitspraak omdat ze zulke grote zorgen had”. En dit was echt een hele lieve vrouw, gewoon heel eerlijk tegen ons. Toch maakte de verloskundige van het ziekenhuis zich geen grote zorgen. Rond 12:20 zit ik op 4cc,  de weeën worden iets intenser, maar wel nog goed dragelijk. Nog steeds komen er plensjes vruchtwater uitgelopen.. op dat moment zit ik ongeveer op 3cm.

Ondertussen is het 13:30 en heb ik weer een inwendige controle gehad, de baby is nu redelijk gezakt. Ik mag dus eindelijk uit bed, feeestje! Na bijna 12 uur liggen. De weeën worden nu steeds duidelijker voelbaar. Als eerst ga ik naar de normale wc, wat een opluchting. In totaal ben ik wel 3/4 x nog naar de wc gemoeten voordat het uiteindelijk zo ver was. Ik loop wat rond met in me ene hand de paal voor het infuus van de weeën opwekkers. Papa en ik maken er nog wat grapjes over en ik dans me de weg door de kamer met die paal. En we zitten alweer op 5cc. De verpleegkundige controleert alvast alles qua zuurstof en de warmte lamp mocht het nodig zijn. Alle spulletjes voor de baby worden ook klaar gelegd. 

Met een kruik die papa steeds warm maakt tegen me rug puf ik elke wee weg die er komt.. ze blijven beetje met dezelfde tijd er tussen en nog niet lang aanhouden.. dus hij mag nog 1 omhoog naar 6cc. Ondertussen sta ik niet meer, maar zit ik op papa’s schoot. Hij houd stevig de kruik tegen me rug, loei warm me rug helemaal rood. Op dat moment vind ik het heerlijk ! Telkens als er een wee komt hou ik die paal die aan me vast zit gekleefd stevig vast. 

Tussen de 6cc en 7cc weeën opwekkers lig ik op bed, er kwam nog tussen door een inwendige controle en ik zit inmiddels op 5cm. Daar gaat weer heel me idee over in bad gaan, dacht ik. Uit bed komen lukte op dit moment echt niet meer.. Mijn gedachten waren nu ook, kom maar snel want ik vind het veel te eng om jou te verliezen!  

Nog 1x verhogen ze de dosis naar 7cc, na een paar minuten beginnen me benen en de rest van mijn lichaam te trillen. De weeën komen om de zoveel seconden en ik probeer ze zo goed mogelijk weg te puffen, me lichaam heeft het op dit moment nu echt heel zwaar.. papa puft met mama mee zo lukt het enigszins. Het is iets na 16:00 de dagdienst is over van de lieve verpleegkundige en wenst me succes het zal vast niet meer lang duren zegt ze nog. 

Bij een bepaald moment kijk ik papa aan en zeg ik tegen hem: “ik ga zo echt flauwvallen” en zo krijgen de verpleegkundige van de avond dienst en papa een beetje een discussie. Papa schreeuwt om hulp, want hij weet als ik zeg, ik ga flauwvallen dan is dit meestal ook echt zo! Gelukkig in dit geval viel ik niet flauw.. en schreeuwde ik dat hij moest stoppen en mij te helpen met weer te puffen, gelukkig deed hij dit. Niks was belangrijker dan samen in dit moment zitten. Ondertussen wil de verloskundige eigenlijk weg gaan om bij iemand anders te gaan kijken, want ik begrijp 5cm is natuurlijk nog lange na niet 10cm. Nog voordat ze weg gaat vraag ik of ze asjeblieft wil blijven, want ik voel dat het niet meer lang duurt.. en daarnaast werd ik gewoon rustig van het idee dat zij er bij stond. “ja tuurlijk” zegt ze en belt even snel met iemand. 

Nog geen paar seconden later krijg ik pers weeën. Ik heb “persweeën roep ik” mag ik? Want normaal gesproken 5cm en dan al zo snel persen, is niet de bedoeling dacht ik.  Ze kijkt een beetje en voelt niet eens 100% en zegt ja ga maar laat het maar gebeuren. Ooh wat fijn roep ik! Want dit gevoel tegenhouden als je lichaam iets anders zegt zou gewoon onmenselijk zijn. 

Na 4 minuten persen komt daar onze kleine Eloy. Hij word geboren met de navelstreng om zijn nekje, papa vertelde echt in een strop. De verloskundige van het ziekenhuis dacht dat het bij zijn schoudertje/ nekje zou zitten, maar dit is toch wel flink schrikken. Dit verklaarde dus alles met die hartslag en was het maar goed dat hij echt vandaag en zo snel werd geboren!

De verloskundige showt Eloy in de lucht en zegt zie je wat het is? Ik zeg nee vragend!? Het is een jongentje, oooh samen barsten papa en ik in tranen uit. Een jongentje wie had dat gedacht, zo dankbaar en gelukkig dat alles goed is afgelopen!