Bevallingsverhaal van Dinand

Dinsdagochtend om 08.45 uur moest ik bij de verloskundige zijn. Gewoon voor controle van je bloeddruk, gewicht, hartje luisteren en kijken hoe de kleine lag. Dat laatste had ze haar twijfels over. Omdat mijn buikspieren behoorlijk sterk waren, kon ze moeilijk voelen hoe de kleine lag. Ik zag de blik in de ogen van de verloskundige en het eerste wat ik zei: Hij is gedraaid he? Nou zei ze, ik weet het niet, maar ik denk van wel. 

Ze is gelijk richting echoscopiste gelopen die dinsdagochtend in de praktijkruimte aanwezig is. Ik mocht wel even snel tussendoor om te kijken of hij echt in een stuit lag. Altijd leuk om je kindje nog even te zien, en te horen dat alles er perfect uitziet. Maar hij lag dus echt in stuit.

En nu? Ik heb altijd gezegd dat als het kindje in stuit zou liggen ik voor een draaipoging wilde gaan. Wilde het liefst gewoon op de natuurlijke manier bevallen. Er is gelijk gebeld naar het ziekenhuis die mij diezelfde dag terug zou bellen. Ik was tenslotte al 36 weken en 6 dagen zwanger, dus hoe eerder ze die kleine probeerde te draaien, hoe groter het slagingspercentage was.

Ik weer lekker terug naar huis en Paul verteld dat de kleine in stuit lag. Kort daarop werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ik kon de volgende dag al terecht om half 2. Ik wilde graag dat Paul meeging, want ik zag het al gebeuren dat mijn vliezen zouden breken tijdens de draaipoging. Gelukkig kon hij gewoon lekker met me mee.

Ben die middag nog de stad in geweest om een voedingskussen te halen. Meer met het idee van: Mocht het gebeuren, dan heb ik die in ieder geval in huis.

Terug thuis moest ik wel heel erg nodig naar de wc. Je blaas werkt toch niet meer zo goed als voor de zwangerschap en je kan het minder lang ophouden. Daar verloor ik een deel van mijn slijmprop (ja misschien een vies praatje, maar het hoort er toch echt allemaal bij). Ondanks dat je weet dat het kan gebeuren, schrik je er toch een beetje van. Maar het wil niet zeggen dat je binnen 48 uur papa en mama zal worden.

Heb wel paul gebeld om te vertellen. Hoe hij reageerde: Oke eeeeh ik om nu naar huis. Hihihihi ben toen wel een klein beetje in lachen uitgebarsten. Schat, blijf maar gewoon op je werk. Ik heb geen weeën, ik voel eigenlijk helemaal niets. Ja had wel wat last van een zeurderig buikje, maar die had ik die hele week sowieso al. Ik dacht dat het voorweeën/oefenweeën waren. Toch had ik wel zoiets van: dit zal niet heel lang meer gaan duren.

Heb vanaf het begin van mijn zwangerschap altijd al 2 dingen gezegd. 1. Het is een jongen. 2. Het wordt eerder geboren. Nou VOILA, kijk wat er gebeurd is ;).

Heb Paul die avond nog van zijn werk gehaald. Dat deed ik op maandag en dinsdag eigenlijk altijd vanaf het moment dat ik met verlof ging. Vond ik wel erg lief en sociaal van mezelf.

Dinsdag avond hebben we heel ons bed in staan pakken met plastic matjes die in het kraampakket zaten. Ben nog wezen douchen en zei tegen Paul dat hij dat ook maar beter even kon doen. Maar nee meneer was eigenwijs en wilde de volgende ochten gaan douche. Prima, wat jij wild schatje. Toen ik eindelijk na mijn extra lange douche in bed lag, lag meneer natuurlijk al in coma weer bomen om te zagen. Hij snurkt nogal als hij verkouden is haha. Was onder de douche weer een stuk van de slijmprop verloren. Ik dacht nog voordat ik een beetje begon in te doezelen, nouja mochten mijn vliezen breken, kan het bed in ieder geval niet nat worden, was er wel gerust op. Laat maar komen dacht ik nog.

Heb eigenlijk een tijd liggen draaien. Had al dagen last van me rug. Draaien in bed was de laatste periode echt een hel. Dat ging in etapes. Lag je op je zei, moest ik eerst mijn benen schuin zetten en me kont oplichten. Zo kon ik door rollen op mijn rug en naar mijn andere zij draaien. Afijn ik draai, draai nogmaals, en nog een keer. Heh shit, waarom kan ik nou niet slapen. Nouja maar weer naar de wc. Toen heb ik korte stukjes achter elkaar kunnen slapen. Tot kwart voor 5.

Werd wakker van een gevoel dat ik naar de wc moest. Ging recht overeind zitten en voelde wat lopen. HUH!? Heh shit, ben toch geen klein kind meer die in bed plast. Me benen over de rand van het bed gegooid. Voelde ik weer wat lopen.

Hmmm...Schat....Schaaat....HUH wat is er?....Nou ik weet het niet, maare volgens mij zijn me vliezen gebroken, ik voel elke keer wat lopen!...owja jaja(hij draaide zichzelf nog net niet om) hihi. Totdat hij het opeens besefte. Oh oke, eeeeh en nu? Pak is iets van een bakje en een handdoek, ik moet ook naar de wc, dus moet er toch uit. Maar moet ook de kleur van het vruchtwater kunnen bepalen. Maar dappere ik durfde amper op te staan, bang dat er opeens een plens met water uit zou komen. Ik met een handdoek tussen mijn benen naar beneden gelopen. Kon in ieder geval het kind er niet zomaar uitvallen haha.

Na het wc bezoek de verloskundige gebeld. Het hele verhaal verteld dat hij in stuit lag en dat ik diezelfde dag nog voor een versie had. Ze zou wel even komen kijken. 10 minuten later ging de bel. Of ik vruchtwater had opgevangen. Eeh nee, zoveel was het nou ook weer niet. Tja, hoest dan eens een paar keer achter elkaar. En ja hoor, weer een scheutje water wat eruit kwam. Ze kon zien dat het helder was. Gelukkig maar. Maar oh wat baalde ze ervan. Ik moest nu sowieso naar het ziekenhuis toe. Ze heeft naar het ziekenhuis gebeld met de mededeling dat we eraan kwamen. Inwendig onderzoek wilde ze niet doen omdat ik totaal geen last van weeën had.

Paul heeft zijn ouders gebeld. Die zijn ons op komen halen en hebben ons naar het ziekenhuis gebracht. We werden naar verloskamer 3 gebracht. Ik heb daar een tijd aan de CTG gelegen. Dat was allemaal goed. Er werd nogmaals een echo gemaakt om te kijken hoe hij ervoor lag. Geen verandering. Wel konden ze zien dat hij een typisch stuithoofdje had. Lekker mooi rond bolletje. Er werden mij 2 mogelijkheden voorgelegd.1. Een keizersnede 2. een stuitbevalling via de normale manier. Het herstel zou hierbij sneller gaan dan bij een keizersnede. Ze gingen kijken of ze het nog konden draaien, maar dan zou alles wel optimaal moeten zijn. Ik moest sowieso nog wel genoeg vruchtwater hebben, anders had het helemaal geen zin meer. Maar omdat nu mijn vliezen waren gebroken zag ik opeens van die hele draaipoging af. Stel je voor dat dat navelstrengetje in de knel zou komen te zitten. Brrrr moet er niet aan denken. Ik ging dus voor de veilige weg, het zou een keizersnede worden.

Rond kwart over 9 kwamen ze nog bij ons op de kamer. Ik kreeg een katheter en er werd verteld dat we pas tegen het einde van de ochtend pas mee naar boven mochten omdat er een spoedgeval tussendoor was gekomen. Prima hoor, doe rustig aan, we hebben alle tijd.

Nog geen half uur later staat er weer iemand in de deuropening. Mevrouw, meneer, we gaan u even laten schrikken. U mag nu al mee naar boven. OH eeeh oke, prima.

Paul kreeg een geweldig apenpakje aan en mocht daarna weer naar mij toe. Iemand vroeg of we foto's wilde hebben. JA duh natuurlijk, vind het wel leuk om te zien hoe die kleine eruit komt. Rond 10 uur kreeg ik de ruggenprik. We hebben wel gelachen op die O.K. Was eigenlijk heel erg nuchter onder alles. Heb het ook gewoon over me heen laten komen. Ze wisten dat ik al eens eerder een ruggenprik gehad had en dat ik het geen pijn vond doen. Hij zat er dan ook zo in. Je voelt op het moment dat die vloeistof ingespoten wordt je benen heel warm worden. Best een lekker gevoel. maar dan moet je je benen nog optillen en op de operatietafel gaan liggen. das lastig als je benen al half verdoofd zijn. Er worden allerlei prikken in je been gegeven. Zo tjak erin. Maar die voel je al niet eens meer.

Nouja er wordt van alles uit de kast getrokken. Je hoort allerlei bliepjes. Het vervelendste vond ik het die katheter inbrengen en het openscheuren van het buikvlies. Het geeft een drukkend gevoel en je ligt op dat moment letterlijk te schudden op die tafel. Maar dat doen ze omdat dat beter, sneller en mooier hersteld.

Om 10.24 kwam de kleine man ter wereld. Zijn eerste huiltje, echt iets om nooit meer te vergeten. Ondanks dat je niks ziet is het zo'n bijzonder moment. (naja niets, er hangt een grote lamp boven je waarin je kan meekijken. Dat ding weerspiegeld namelijk nogal haha, heb dus wel lekker mee liggen kijken.) Kreeg het toen wel even warm van binnen. We zijn papa en mama. Met tranen in onze ogen keken we elkaar aan en werd kleine Dinand boven het doek gehouden. Oh wat een mooi klein mannetje zeg. Maarja, kind werd natuurlijk gelijk meegenomen voor onderzoek. Paul is met hem meegegaan. Bij mij viel toch niets anders te beleven dan het dichtnaaien van mijn buik. Zo hadden we het dan ook afgesproken. Ik weet nog dat ik zei tegen paul: Stoer wijf heh ben ik hihi . Daar moesten die mensen in de O.K. ook wel om lachen. De apgarscores waren perfect. Na 1 minuut een 9 en na 5 minuten een 10. Beter kond dus eigenlijk niet.

Ik werd nadat ik was dichtgemaakt naar de uitslaapkamer gereden. Daar heb ik heel erg liggen beven. Alsof je het onwijs koud hebt. Maar dit zijn gewoon alle spanningen die je hebt gehad. Het hoort erbij zeggen ze.

Na 2 uur mocht ik dan ook eindelijk weer naar beneden toe. Daar stond paul dan met het kleine mannetje. Slik. Oh wat was hij trots op mij en het kleine mannetje.

Nouja en de rest dat kun je natuurlijk zelf invullen. Trotse opa's en oma's, tante's en oom's. Maar wij zijn altijd nog het trotst op ons mooie lieve kleine mannetje.

Hij doet het geweldig. Komt 's nachts maar 1 keer en laat ons lekker slapen. We horen hem echt nooit huilen, alleen als hij uitgekleed wordt of echt honger heeft. Maar dat laatste ben ik altijd voor! Omdat Dinand maar 1 keer komt 's nachts ben ik redelijk fit. We hebben dus nog geen last van gebroken nachten. Borstvoeding is ook lekker op gang. Meneer is gister in 1 dag tijd 150 gram aangekomen. Ik heb dus geen melk, maar slagroom zei de verloskundige haha.