Bevallingsverhaal van Day

Er leek geen einde aan mijn zwangerschap te komen. Wat klinkt dat rot hè! Ik was er goed klaar mee..

Met week 3 op 13 mei 2017 kwamen we erachter dat ik zwanger was, zo onwerkelijk en zo blij!

Ik deed de zwangerschapstest in mijn eentje want ik geloofde er geen snars van en daarna stond ik zo te shaken dat ik besloot Dennis op te bellen, op z’n werk!

De bedoeling was om het dan ook leuk bekend te maken aan familie, vrienden en collega’s, maar ik was zo ziek dat ik het wel moest vertellen.

Vanaf week 5 spuugde ik 10-20x per dag, lucky me! ‘Ah joh, met week 12 is het weg’ en ‘het hoort er allemaal bij’. Nou mooi niet hoor! Hyperemesis Gravidarum was de naam die mij tot week 41 heeft laten spugen. Ik bleef doorwerken tot week 36 want dat hield mij op de been. Ik voelde mij juist fitter als ik bezig was, dan dat ik op de bank lag.

Op vrijdagmiddag wilde ik niet naar huis, en op maandag stond ik vaak om 5 uur in de ochtend op omdat ik graag wilde werken. Thuis hing er een bepaalde lucht (lees: een doodgewoon huisgeurtje) waar ik niet tegen kon, terwijl niemand anders dit rook..

Uitgedroogd binnengestapt bij de huisartsenpost en het maar gewoon op ORS moeten doen, terwijl ik al 36 uur niks meer binnen kon houden. Laten we zeggen dat niet iedereen ‘gelooft’ in Hyperemesis Gravidarum. Er zijn zoveel vormen van dit vervelende verschijnsel. Tot in het ziekenhuis de hele zwangerschap tot een droge vorm. De bekendheid wordt steeds groter (EINDELIJK!)

Gelukkig bestaat er een groep met lotgenoten en Stichting ZEHG met tips, verhalen maar ook wie je wel kunt helpen.

Op een gegeven moment had ik een vaste routine (dit duurde wel even voor ik erachter was), ik wist wanneer ik moest spugen, wanneer ik kon eten en wat ik kon eten..

Dus zodra ik mijn ogen had, spuugde ik een uur lang. Na dat uur vertrok ik naar mijn werk. Op mijn werk moest ik meestal nog 1-3 keer spugen voor werktijd. Ik had constant een emmer in mijn lokaal staan en de kinderen wisten ook waarvoor die was (nou in het begin met een smoesje dan😉). Ik kon pas om 10 uur eten. Soms moest ik nog spugen tijdens het eten maar meestal kon ik het volhouden tot 16.00 uur. Daarna wilde ik alleen maar water en thee drinken en bij het avondeten geen kruiden, geen prei en niks na 19.00 uur. Medicatie werkte hier niet dus toen besloot ik om het diehard vol te houden, want wees eerlijk... wat kun je anders?

Mijn ideale badbevalling ging niet door en dat vond ik vreselijk. Ik had een gekneusde rib, een aantal blauwe plekken, ik kon niet meer zitten en niet meer liggen, dus ook niet slapen! Ik was op!

Dus toen eindelijk het moment was dat ik ingeleid mocht worden op 41+1 was ik doodsbang en dolblij. 21 januari 2018 had ik nog even gehuild met mijn moeder omdat ik echt bang was, en waarvoor? Ik had een beetje een trauma aan het infuus. Die hele bevalling zou ik wel ff gaan doen (lekker naïef🤣) maar dat infuus... BRRR!! 22 januari 2018 om 07.00 mocht ik bellen of er plek mocht en ik kon gelijk komen.

07.30 mocht ik naar een kamer, de grootste van het ziekenhuis. Dapper nog wat gegeten want ja op een lege maag kan je weinig doen. Dit bleef er natuurlijk 3 minuten in, want dat was niet mijn ritme!

Om 7.45 kwam er een verpleegkundige en een verloskundige die mij van alles vroegen en die mijn vliezen gingen breken.

Dat geweldig leuke infuus mocht erin, en ja hoor, natuurlijk wordt er dan op dat moment misgeprikt. Ik zat lijkbleek met natte ogen naar dat infuus te kijken en met de tweede keer zat het infuus erin (met een hoop gepoer).

Ik begon met 1-2 cm onsluiting.

Wat een raar gevoel was dat, al dat water langs je benen. Het bleef maar komen, en ik zat daar maar met natte sokken op zo’n bal. De weeën waren op zich goed te doen, en ze gooiden de opwekkers even goed hoog. Om 10 uur zat ik op 3 cm. Ik had berekend 1 uur =1 cm dus dat zou nog wel even kunnen duren. Tot 10.30 vond ik het allemaal nog goed te doen en kon ik nog redelijk lachen. Daarna kreeg ik pijn in m’n buik en ik moest toch echt poepen! Dan geven ze je instructies hoe je naar de wc moet gaan, wanneer je wel mag poepen en niet mag poepen. Ik zuchtte en deed toch waar ik zelf zin in had want ja, poepen... dat doe je je hele leven al zonder er over na te denken.

Ik moest weer op bed en ik trok het echt niet meer! Blijkbaar zat ik in een weeënstorm en het deed allemaal zo veel pijn. Op een gegeven moment weet je niet meer waar je het zoeken moet. De weeën blijven komen en je hebt amper rust tussen de weeën. Gelukkig was Dennis goed voorbereid en sleepte mij er echt doorheen!

Om 11.00 ging ik weer naar de wc en ik bleef lekker zitten! Ik bleef maar zeggen dat ik toch echt moest poepen en dat ik hier wilde zitten. Ik moest terug op bed maar ik trok mijn eigwn plan.

De verpleegkundige zou de verloskundige bellen, maar ze gingen ervanuit dat het niks was. Ik was ondertussen raar aan het praten, ik leek wel high! Nu moest ik toch echt op bed dus daar ging ik maar!

Om 11.20 kwam de verloskundige die even een check kwam doen. ‘Mevrouw, u heeft volledige ontsluiting en we gaan over een paar minuten beginnen’.

Ooooooooh shit! It’s going down! Ik begon te bibberen....

Ik moest mijn benen vastpakken om te persen en denken aan mijn ademhaling van de yoga. Ik had van die beugels verwacht die je vaak in films ziet, dus dit was een flinke tegenvaller.. maar oké, ik kon nu moeilijk van mijn bed weglopen. Met een lege maag moest ik al mijn kracht geven.

Ik had mezelf voorgenomen om rustig te bevallen, een beetje in mezelf gekeerd. HAHA, naïeve ik!

Dennis zat rustig naast mij en was stond mij aan te moedigen, die lieverd! Om 11.28 begon ik nog wel normaal qua volume met persen(tenminste.. dat denk ik).

En toen kwam de welbekende ‘ring of fire’ nou ring of fire, zeg gerust de grootste hel op aarde. Ik perste en ik schreeuwde echt oerkreten en scheldwoorden die volgens mij de eetzaal hoorde (daar was mijn kamer natuurlijk net naast, zal je altijd zien).

Ik voelde zo het hoofdje een beetje teruggaan dus ik wist dat ik gewoon moest gaan! Ik wilde ook niet kijken met een spiegeltje, ik wilde gewoon klaar zijn!

Ik moest nog één keer persen en dan zou de baby er zijn. Ze vroeg of ik de baby wilde aanpakken maar ik reageerde direct: ‘Nee de baby is glibberig en ik ben bang dat ik hem laat vallen’.. En toen was het moment daar en werd de baby omhoog gehouden.

Ik verwachtte zo’n Amerikaans moment wat je altijd in de films ziet.. zoals het moment dat ze het kindje omhoog hielden en dat ze dan zeiden: it’s a girl, it’s a boy.

Maar hier gebeurde niks.. De navelstreng zat over het geslachtsdeel, dus ik vroeg of het een meisje was. ‘Ik laat u zo kijken’ was het antwoord. Ik was stomverbaasd, want het leek mij uren te duren en mijn geduld was op!

Ze deed de navelstreng opzij en ik moest huilen en schreeuwde dat het een meisje was (lees: ik was tot week 36 ervan overtuigd dat het een jongen was tot we het gewicht hoorde van de baby, toen twijfelde ik een beetje)

Om 11.28 op 22 januari 2018 is onze dochter Day Jomi ter wereld gekomen.

Nog even de placenta geboren laten worden, een shot in mijn infuus, flinke hechtingen van voor tot achter en ik was klaar! Ik zal de details maar achterwege laten.

Dennis mocht de navelstreng doorknippen en daarna hebben we de placenta bekeken. Ik had een bijplacenta, het zag er mooi uit. Ze werd geboren met 3012 gram, als ze 8 gram minder had gewogen, moesten we nog even blijven. Daarna poepte ze zoveel.. dat hadden ze nog nooit gezien.

Met Day op mijn borst begon ik te bellen naar de familie. Eerst mijn zusje, die wist als eerste dat ik zwanger was. De reacties van de familie waren ook zo leuk! Mijn moeder begon te huilen en hoorde direct aan het huiltje dat het een meisje was. Alleen maar trotse familie, ik vond het heerlijk om te bellen!

We mochten rond 14.30 uur naar huis gaven ze aan. Maar Day was 0,1 graad te koud dus kreeg ze 3! kruiken en moesten we een uur wachten. Na dat uur was ze veel te warm, gek hè.. Dus moest ze weer een uurtje ‘afkoelen’.

Eindelijk zo rond 17.00 mochten we naar huis.

Ik ging in de rolstoel met de lift, waar allemaal jongeren in stonden. Ze zaten mij een beetje aan te staren. Dat snap ik ook wel. Moe, verwilderd, met een baby en in een rolstoel. Niet wetende wat voor ravage ze heeft achtergelaten downstairs.

De autorit was lekker hobbelig en nog niet echt pijnlijk door al die prikjes. Thuis was de kraamverzorgster er, en er kwam zoveel informatie. Ik zou nu nog niet weten wat ze allemaal heeft gezegd, sorry Carla!

Na een groot bord andijviestampot van mijn moeder en wat visite gingen we de nacht in. Spannend die eerste nacht! Aanleggen oefenen, verschonen en weer slapen.

Op een gegeven moment viel ik eindelijk in slaap want de adrenaline blijft nog door je lijf gieren en schrok ik wakker met de vraag of ze nog leefde. Ik stond snel naast haar bedje en daar lag ze dan. Ze sliep zo heerlijk en stil, en ik kon alleen maar huilen van blijdschap en van geluk. Dat bleef de komende dagen maar toen sloeg het geluk al snel om.

Daar is de rollercoaster begonnen...