Bevallingsverhaal Sverre

Het is zaterdagochtend als om 7.00uur de wekker gaat. Mijn man heeft om 8.00uur een afspraak. Ik ga plassen en kruip nog even terug het bed in. Jinthe slaapt tenslotte nog en het belooft een gezellige, maar drukke dag te worden met vriendinnen. Ter ere van de mijn 30ste verjaardag is er een high tea gepland. De avond ervoor appte ik mijn vriendinnen nog dat alles rustig is en ik me enorm verheug op morgen. Ik lig net weer in bed als ik alweer moet plassen. Vreemd dacht ik nog, maar niet wetende dat dit het startsein van de bevalling was. 

Ik verloor de bloedprop. Mijn man vroeg of hij wel naar de afspraak moest gaan. ‘Tuurlijk, die bloedprop betekent niks. Dan kan het nog weken duren’, zei ik. En dus ging hij naar zijn afspraak. Hij annuleerde, op mijn verzoek, wel voor de zekerheid de high-tea reservering. Bij de bloedprop verloor ik behoorlijk wat bloed. Ik wist niet of dat ‘normaal’ was, dus belde ik de verloskundige om haar te informeren. Terwijl ik haar belde voelde ik de weeën opkomen. De verloskundige zei dat ik het even een uurtje moest aankijken, maar ze ging zich snel aankleden, want ook zij verwachtte een bevalling vandaag (vertelde ze later). 

Ik belde mijn man op om te vragen of hij zo snel mogelijk weer naar huis kon komen. Daarna belde Ik mijn moeder om te vragen of ze vandaag iets te doen had. In de vriendinnen app stuurde ik een leugentje om bestwil en daarna ging ik me focussen op de weeën. Ze kwamen snel achter elkaar en direct heel hevig. Ik besloot om me even snel op te frissen onder de douche. Daarna liep in een beetje rusteloos over de bovenverdieping, wachtend op mijn man. Ik checkte nog even de vluchttas en hoopte dat Jinthe nu niet wakker zou worden, want de weeën waren pittig. Dat gebeurde gelukkig niet. Mijn man was omstreeks 8.30uur weer thuis. Hij maakte Jinthe wakker en zorgde ervoor dat zij klaar was om naar opa en oma te gaan. Ook belde hij de verloskundige. ‘Kom, maken we nog snel even een laatste foto van de zwangere buik met Jinthe erbij’, riep ik. Ik verbeet even de pijn en de foto werd gemaakt. Terwijl zij naar beneden gingen, bleef ik boven en legde me op bed. 

Om 9.10uur kwam de verloskundige. Het is snel gegaan zei ze, toen ze de ontsluiting controleerde. ‘Je hebt al 6cm’. Ze vroeg of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik gaf aan dat als het bevallingsbad vrij zou zijn in het ziekenhuis ik dat graag wilde. En anders wilde ik thuis blijven. Het bad was niet vrij, dus werd het een thuisbevalling. De verloskundige adviseerde me om thuis lekker in bad te gaan zitten. Dat had ik wel oren naar. En ging om 9.28uur in bad. Het warme water deed me zo goed. Terwijl mijn man en de verloskundige alle spullen klaarzette, genoot ik. In mijn eigen bubbel. Totale focus op het stromende water en tussendoor wat weeën opvangen. Het ging prima. Zonder dat ik het doorhad was de eerste kraamhulp gearriveerd en Jinthe opgehaald door opa en oma. De weeën kwamen voor mijn gevoel niet constant. ‘Echt totaal anders als bij de bevalling van Jinthe, dacht ik hardop’. Zo dacht ik ook dat ik al enige tijd in bad lag, dus besloot ik om er maar weer eens uit te komen. Achteraf bleek het maar een half uurtje te zijn geweest. 

Om 10.45uur werd de ontsluiting gecontroleerd. Dit keer was het 8cm. Er werd besloten om de vliezen te breken. De weeën werden meteen heftiger. We werden door de kraamhulp en verloskundige even alleen gelaten. Ik vroeg mijn man om even de tv aan te zetten voor wat muziek. Even wat afleiding. De tv werd meteen weer uitgezet toen Het liedje ‘adje voor de sfeer’ het eerste was wat wij hoorde. Hoe toepasselijk! We schoten allebei in de lach en grapte nog wat. Maar al snel viel er niet meer zoveel te lachen voor mij. 

Omstreeks 11.00uur werd de druk zo hevig. Ik twijfelde om even onder de douche te gaan. De douche werd al aangezet, maar de verloskundige wilde eerst even kijken of dit nog mogelijk was. Ja, het kon nog als ik wilde. Maar ik was net ‘lekker’ op m’n rug gaan liggen, het drukgevoel werd met de minuut heviger en eigenlijk was het geluid van het water al zo ontspannend dat ik eigenlijk niet meer wilde opstaan. Dus ik deed het rustig aan. Toen ik eenmaal zover was, twijfelde de verloskundige of het nu nog mogelijk was. ‘Sorry Michelle, maar het gaat niet meer. De baby ligt al voor de uitgang’, werd me gezegd. Ik mocht dan ook beginnen met actief mee te drukken tijdens de wee. Ik perste op gevoel mee. Ik voelde dat het echt niet meer lang ging duren. Om 11.43uur stond het hoofdje en bij de volgende wee werd Sverre geboren. Gevolgd door een golf aan vruchtwater. 

Sverre huilde meteen goed, maar mijn verloskundige riep: ‘k*t!’ en ik schrok. ‘ Wat kan er nu mis zijn?, dacht ik. De baby is er. Voor mijn gevoel zat het bloed ineens tot over m’n oren. De navelstreng was gescheurd. Iets wat blijkbaar toch vaker gebeurd, maar zowel mijn verloskundige als kraamhulp hadden het nog nooit meegemaakt. Niet iets verontrustends, zolang de placenta nog maar ‘vanzelf’ eruit komt. Ik kreeg een spuit en na een flinke duw op mijn buik werd de placenta geboren. Gelukkig. Een ritje met de ambulance bleef me gespaard. Al had ik hier op dat moment totaal geen besef van. Ik hoorde pas veel later dat de verloskundige door middel van de navelstreng de placenta geboren laat worden en het dus zomaar een ‘lastige’ had kunnen worden. 

Het genieten kon beginnen. Sverre, zoveel kleiner dan Jinthe bij de geboorte, was er. Eerder dan verwacht én wat een mooi verlaat verjaardagscadeau. Een totaal andere bevalling als de vorige, Een vlotte thuisbevalling, zonder medicatie. Ik kijk er heel positief op terug.