Bevallingsverhaal S.

Nadat de verloskundige 3 cm toucheerde, mocht ik het van haar nog wel even afwachten thuis. Wegens het termijn wisten we dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen, maar mijn verloskundige wist hoe groot mijn wens was voor een thuisbevalling dus zolang alles goed ging mocht ik het van haar nog even thuis afwachten. Maar dit voelde niet goed, mijn moederinstinct bellen rinkelen hard en ik wilde in het ziekenhuis zijn. Toen het ziekenhuis werd gebeld moest ik ook direct komen naar de verloskamers.

Eenmaal daar aangekomen werden de weeën steeds pittiger. Vanaf het begin kwamen ze al rap op elkaar maar nu duurde ze ook langer. Ze sloten mij aan een draadloze monitor zodat ik wel bewegingsvrijheid had. Wegens de vroeggeboorte werden er allemaal testen gedaan, ze namen bloed af en mijn urine werd gecheckt. Intussen dook ik onder de douche en ving ik in alle rust de weeën op. Het werd intens, ik was immers ook al iets van 17 uur bezig en had al een nacht niet geslapen. Maar de warmte van de douche deed mij goed. Ik hoopte dat ik nog even in bad mocht, dat leek me zo fijn.

Ben hier een beetje de tijd kwijt, maar ik werd uiteindelijk onder de douche vandaan gehaald. S had een hele hoge hartslag en dat gebeurd wel eens als moeder het te warm heeft. Ik ving intussen wat weeën op op de bal toen de uitslag terug kwam met infectiewaardes, een blaasontsteking zeiden ze. Voor de zekerheid werd er nog urine met een katheter uit m’n blaas gehaald (damn, dat was géén pretje 🥲) maar die kwam schoon terug. Geen blaasontsteking dus. Inmiddels was wel duidelijk dat deze bevalling ging doorzetten en ik mocht met de monitor op in bad.

Wauw, wat was het bad fijn. Ik kwam eindelijk in een lekkere bubbel terecht. De weeën werden zo intens, maar ik kon ze echt heel goed opvangen. De combinatie van de warmte en de kam in m’n handen (knijpen in de kam tijdens een wee zorgt ervoor dat de pijnprikkel geblokkeerd wordt) was echt perfect. Nu dacht ik nog: als het zo blijft gaan houd ik het nog wel eventjes vol. En dat deed ik. Ik hield het nog heel lang vol. Alleen S niet meer… ik voelde de paniek. Ze moest nu geboren worden…

Vrijdag 27 mei, ik gok rond een uur of 5 ‘s nachts. Ik was al 29 uur bezig, mijn lijf was op. Tweede nacht zonder slaap, en weer een stagnerende ontsluiting. Ondanks de hevige weeën, ondanks hoe goed ik kon ontspannen, tussendoor uit bad en op de wc, ondanks het kei harde werken zat ik nog steeds op 3 cm ontsluiting.

En dat is niet erg. Als het nog vol te houden is en de baby het nog goed doet. Maar beiden was hier niet het geval. De gynaecoloog wilde dat S zo spoedig mogelijk geboren werd. Ze bleef een hele hoge hartslag houden. Er werd een plan gemaakt: ruggenprik, vliezen breken en hopen dat mijn lijf dat net zo snel oppakt als bij de oudste (die werd na het plaatsen van de ruggenprik met een uur geboren, na wederom 22 uur weeën en een stagnerende ontsluiting op 3 cm) alleen ik durfde niet. Bij de oudste werd de ruggenprik 12 keer! verkeerd geprikt (scoliose) en dat heeft zoveel pijn gedaan. M’n rechterbeen is een lange tijd deels verlamd geweest daarna. Het idee van weer zoveel gaten in m’n rug durfde ik niet aan.

Maar ik was ook realistisch, en het personeel, m’n man en Leonie (vriendin & geboortefotograaf) hebben me bij zinnen gepraat. Dit was de beste optie, voor S en voor mij. Ze gaven me tenminste een kans om het nog zelf te proberen. Dus werd de anesthesist gebeld. Door de lichte paniek was ik compleet uit m’n bubbel en kon ik de weeën niet meer opvangen. Gelukkig was de anesthesist er ontzettend snel en heeft deze topper de ruggenprik met een nieuwe techniek geplaatst en zat ‘ie na 4 keer prikken goed!

Ik ben lekker op m’n zij gaan liggen en ben tussen de weeën door zelfs even in micro slaapjes gevallen. Een ruggenprik haalt bij mij alleen de scherpe randjes er vanaf, maar blijkbaar genoeg want het ging als een speer. Intussen werden mijn vliezen gebroken, de katheter geplaatst en kreeg ik een flinke zak antibiotica omdat er verdenking op infectie was waar S ziek van werd.

En ineens… na nog geen 40 minuten voelde ik het. Persweeën. Ik voelde haar zakken, en drukken op de katheter. M’n man drukte snel op de bel. ‘IK MOET PERSEN’ riep ik… ‘ZE KOMT’

(Wordt vervolgd)