Bevallingsverhaal Roza-Fiene
Deel 2: ik hoorde Roza-Fiene huilen terwijl ik naar de OK gereden werd
In deel 1 schreef ik dat Roza-Fiene om 19:26 uur is geboren. Gelukkig ging het met haar heel goed, de navelstreng had wel strak om haar nek gezeten, maar daar had ze niks aan over gehouden.
Mijn buik voelde raar toen ze op mij werd gelegd, het voelde eigenlijk zo zwaar dat ze niet eens kon laten liggen, ook had ik heel erg het gevoel dat er steeds wat langs mijn benen liep. Ondertussen was de gynaecoloog bezig met Roza-Fiene om een paar controles te doen en werd er bij mij ondertussen een infuus aangesloten, alles ging een beetje langs mij heen. Patrick zijn ouders waren ondertussen ook gekomen en zij werden samen met Patrick en Roza-Fiene in een wiegje naar een andere kamer gebracht.
Ik wou zo graag douchen, ik voelde me echt vies, ze hadden het liever niet maar uiteindelijk met hulp van twee lieve zusters mocht het toch. Ik moest maar niet achter mij kijken, maar dat doe je dan toch en schrok enorm, zoveel bloed had ik bij mijn andere bevallingen niet gezien. Mijn ogen draaiden en snel werd ik afgedroogd en aangekleed op een schoon bed terug gezet. Ik kon niets anders dan trillen, ik kon niks meer stil houden, uiteindelijk werd ik naar mijn familie gebracht.
Daar was ik nog maar even en toen kwam er al een gynaecoloog binnen om te voelen of de baarmoeder intussen hard werd.
We wisten toen nog niet wat er precies was. Patrick ging met twee van onze kinderen naar huis, de andere kinderen zouden de volgende dag ook naar huis komen. Toen iedereen we was trronde gynaecoloog het deken weg en opnieuw lag er veel bloed, ze drukte hard op mijn baarmoeder omdat ze dacht dat er misschien toch resten in zaten en probeerde het eruit te duwen, maar mijn baarmoeder bleef zich vullen met bloed, uuiteindelijk werd er nog een gynaecoloog bij geroepen en die drukte zo hard op mijn buik dat ik het gevoel had flauw te vallen, ik riep nog stop je duwt al mijn ingewanden eruit.
Patrick werd opgebeld dat hij terug moest komen, ik moest zo snel mogelijk naar de OK.
Voor Roza-Fiene werd gelukkig gezorgd, maar haar horen huilen terwijl ik naar de OK gereden werd vond ik verschrikkelijk.
Zelf werd ik steeds ellendiger en ik was zo bang om ons gezin achter te moeten laten, er schiet dan zo veel door je heen.
Gelukkig stelde iedereen mij gerust op de OK en werd ik onder narcose gebracht. Om 23:15 werd ik wakker gemaakt, wie doet er nou zo iets dacht ik, ik wou slapen en was zo moe
Ik werd naar Patrick en Roza-Fiene gebracht, wat was ik blij hun te zien. De gynaecoloog kwam later langs en vertelde dat de ingreep goed was gegaan, ze moesten resten uit de baarmoeder schrapen en de wand dicht branden. Uiteindelijk heb ik 3 liter bloed verloren, maar ook gelijk een bloedtransfusie gekregen.
De volgende dag mocht ik toch naar huis, wat was ik gelukkig om ons gezinnetje compleet te hebben, maar ik was zo onzeker en bang die kraamweek om opnieuw een bloeding te krijgen.
Dat voorgevoel voor de bevalling had gelijk, maar zo dankbaar dat uiteindelijk alles toch goed is afgelopen.