Bevallingsverhaal Noah

Woensdag 22 januari 2020

Vandaag de dag twee jaar terug, had ik niet geweten dat dit de laatste controle-echo bij de gynaecoloog zou zijn. Naar goede gewoonte ging mijn vriend met me mee. Hoewel hij aan het begin van onze zwangerschap zei zich enkel vrij te kunnen maken (zelfstandige van beroep) voor de belangrijke controles, heeft hij er toch niet één gemist. Ook nu was ik blij dat hij erbij was, want alle belangrijke informatie die ik op deze dag ontving, leek me volledig te ontgaan van zodra de gynaecoloog het woord "inleiding" had uitgesproken. Intussen was mijn zwangerschap sinds een tweetal weken medisch geworden, scheerde mijn bloeddruk hoge toppen, nam ik medicatie om deze onder controle te houden en kwam mijn lichaam dagelijks liters aan vocht bij. Van een aangename, probleemloze zwangerschap, was ik kort na de controle rond 37 weken overgegaan in een zwangerschap met zwangerschaps-eclampsie (=zwangerschapsvergiftiging).

Ondanks Noah sinds de laatste controle weinig was gegroeid, leek alles goed met hem te gaan. Met slechts één cm ontsluiting, zag het er nog niet naar uit dat Noah zich eerstdaags spontaan zou melden. De gynaecoloog stelde voor dat we ons op donderdagavond 23 januari 2022 zouden aanmelden in het ziekenhuis waar de bevalling zou worden ingeleid.

Donderdagavond 23 januari 2020

We meldden ons aan in het A.Z. Jan Palfijn te Gent (België) en kregen al snel een kamer toegewezen. Hier zou ik ons eerste kindje op de wereld zetten en zouden N. en ik voor het eerst trotse ouders worden. De bevalling werd ingeleid en wij konden even niets anders dan afwachten. We hadden tijd en besloten het ziekenhuis te verkennen. We dronken iets in de cafetaria, wandelden door de gangen en gingen uiteindelijk naar de kamer. We hadden onze laptop meegebracht om de tijd wat te doden en ik had al 50 keer in mijn vluchtkoffer gerommeld. Het geboortepakje, mijn voedingskleed, alles lag klaar om ons lieve ventje spoedig te verwelkomen.

Een nacht ging voorbij en er werd door de vroedvrouwen gegokt dat ik ten laatste vrijdagavond zou bevallen. "Mooi", dacht ik, "kan onze familie snel nog vrijdagavond langskomen om ons zoontje te bewonderen".

Uren en uren verstreken, maar mijn baarmoedermond niet. De ontsluiting verliep zeer moeizaam. Ik kreeg meerdere tabletten toegediend alsook weeënopwekkers intraveneus. Noahs hartslag werd gemonitord en mijn bloeddruk werd gedurig gecontroleerd. Draden en slangetjes kluisterden me aan het ziekenhuisbed en ik besefte steeds meer dat het opvangen van weeën in bed een veel te zware opdracht werd. De anesthesist werd opgeroepen en al snel kreeg ik een epidurale verdoving toegediend. Gezien ik enorm opgezwollen was door het vocht dat ik ophield, was het niet evident deze verdoving van de eerste keer goed te plaatsen, maar het lukte en de rust was teruggekeerd. Mijn water werd manueel gebroken en ik kon een beetje bijslapen en hopen dat Noah er snel klaar voor zou zijn om geboren te worden.

Hoewel Noah al geruime tijd in de juiste positie lag, ontpopte hij zich op het laatste moment tot "sterrenkijker". Op advies van de gynaecoloog nam ik op bed verschillende houdingen aan (op handen en knieën, wiegend met de heupen) om Noah zelfstandig toch nog te laten draaien. Ook de vroedvrouw probeerde het manueel. Hij werd een halve sterrenkijker en gezien hij het daarbinnen zo goed deed, besloten we een natuurlijke bevalling toch nog een kans te geven.

Vrijdagnacht 24 januari 2020

Uren, dagen verstreken. We hebben gewacht, gezucht, honger gehad en die gestild met Aquarius. Ik hoorde geroezemoes op de gang aan de kamerdeur en ik wist het: "nu gaat het gebeuren". De gynaecoloog en vroedvrouwen kwamen de kamer binnen. Er werd gevoeld en besloten dat ik mocht persen. Naast mijn vriend, vulden mijn vertrouwde gynaecoloog, twee vroedvrouwen en een student vroedkunde de kamer. Het was mijn wens om met mijn gynaecoloog te kunnen bevallen en gelukkig bleef ze al die tijd bij me in de buurt. Allen hebben ze me aangemoedigd en hulp geboden en dat was nodig. Gezien de epidurale verdoving recent nog maar opgedreven werd, voelde ik noch weeën noch persdrang. Ik ging af op wat de vroedvrouwen en gynaecoloog me zeiden. Tijdens het persen voerde een vroedvrouw kracht uit op mijn buik. Hoewel ik wist dat dit nodig was om Noah te laten komen, ervaarde ik dit als een helse pijn. Ter compensatie van mijn zwakke weeën, werden ook de zuignap en vacuümpomp ingezet om Noah te laten komen.

Zaterdag 25 januari 2020 - 4u10

"Neem jouw kindje maar", hoorde ik terwijl mijn ogen nog steeds gesloten waren. En daar was hij dan. Na heel wat geduw en getrek, werd Noah zaterdagochtend om 04u10 geboren. Hij huilde heel even, maar op mijn borst was hij stil. Uren (althans zo voelde het voor mij) hebben we huid-op-huid gelegen met elkaar. Hijzelf lekker warm, ikzelf bibberend van de kou, koorts en adrenaline. Zijn zachte, besmeurde billetjes in mijn hand. Uren hebben we geknuffeld, kusjes gegeven en gesnuffeld. Het was de natuurlijke bevalling waarop ik had gehoopt, maar niet de bevalling waarvan ik had gedroomd. Ons kindje was daar en dat was het allerbelangrijkste. Dit was de allermooiste dag uit m’n leven. Overgelukkig en twee harten die explodeerden van liefde.

Noah had niet meteen na de geboorte de zoekreflex. Met het juiste advies van de lactatiekundige lukte het om Noah aan te leggen en dit zou ik 5 mooie maanden volhouden.

Diezelfde dag werd Noah - wegens een infectie en te lage bilirubinewaarden - opgenomen op de dienst neonatologie voor 72 uur. De inleiding, bevalling en opname op neonatologie zorgden ervoor dat ik deze bevalling mentaal nog lang met me mee zou dragen. Ik werd begeleid door de beste gynaecoloog, vroedvrouwen, studenten vroedkunde en lief, maar vanaf het moment het woord "inleiding" werd uitgesproken, verloor ik de regie over mijn eigen bevalling. Ik had de pech een zwangerschapsvergiftiging te krijgen en tegelijkertijd het "geluk" dat deze niet voor 37 weken kwam aanzetten. Mijn lichaam was klaar met zwanger zijn en ik moest bevallen om mezelf te kunnen genezen.

Er werd druk uitgeoefend op mijn buik, ik kreeg een knip en een manuele placentaverwijdering. Ik had het idee hier vrij snel van hersteld te zijn, maar niets was minder waar. De adrenaline in een lichaam, zorgt ervoor dat je de hele wereld aankan. Of toch voor even..

We hebben weinig roze wolken gekend tijdens onze kraamweek. Hiervoor verwijs ik naar mijn blog: https://www.mamaplaats.nl/profiel/mijn-posts/blog/264946

Hoewel mijn bevalling op mentaal vlak z'n nasleep heeft gehad, wil ik met veel plezier terugkeren naar deze dag en hem herbeleven. De allermooiste dag van mijn leven. Als het ons nog een keer gegund is, hoop ik ooit opnieuw te mogen bevallen van een prachtige zoon of dochter en de regie over mijn bevalling in eigen handen te kunnen nemen. Zonder inleiding, geduw en getrek. Zonder mentale nasleep.

Liefs,

Evelien

Mama van Noah (2 jaar)