Bevallingsverhaal Milou (deel 2)

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn bevalling. Hier ga ik nu mee door! Ik eindigde met het moment dat ik in bad ging toen we net in het ziekenhuis waren.

Tussen het uitkleden door heb ik nog een aantal weeën weg moeten puffen. Dit lukte bij mij het beste als ik op mijn knieën geleund over het bed ging hangen. Dus elke x als ik er een aan voelde komen rende ik zo'n beetje naar het bed. Toen we nog thuis waren zakte ik dan steeds in elkaar voor de bank of leunde ik tegen het keukenblad.

Het moment dat ik het warme water voelde, werd ik direct van een bepaalde pijn verlost. Wat is dat water toch hemels! De weeën deden natuurlijk nogsteeds enorm veel pijn, maar toch had het een positief effect.

Toen ik net in het bad zat werd de kraamzorg gebeld en kwam de student verloskunde binnen. Tussen de weeën door spraken we wat en vroegen we of ze wat foto's kon maken. Dit hadden we van te voren al afgesproken dat ze dit zou doen en hier ben ik achteraf heel erg blij mee! Anders had ik helemaal geen foto's gehad. De kraamzorg heeft mijn bevalling namelijk niet gehaald... En bij de bevalling van Fenne had de kraamzorg wat foto's gemaakt. 

Op een gegeven moment kwamen de weeën zo snel achter elkaar en werden ze echt enorm pijnlijk. De bekende persweeën! Ik kon ze echt niet meer opvangen en ik kreeg mijn ademhaling tijdens de wee niet meer onder controle. De verloskundige riep van een afstandje: Amy, ik hoor je. Het gaat nu heel snel. Ze voelde naar de ontsluiting en ik had op dat moment 8 cm. De persweeën waren zo hevig dat ik ze vrijwel niet tegen kon houden. Dus na een paar minuten voelde ze nog een x en toen had ik al 10 cm en mocht ik meepersen. Zo gek! Bij mijn eerste bevalling deed ik 10 uur over 7 cm. Nu was ik van 5 naar 10 cm gegaan in een uur. Ook heb ik bij mijn vorige bevalling een half uur persweeën moeten wegpuffen. Toen ik eindelijk mocht persen waren mijn persweeën nergens meer te bekennen en heb ik 5 kwartier op eigen kracht geperst. 

Wat een andere ervaring was het dus nu! Ik voelde de weeën super goed en ze hielpen me enorm met de uitdrijving. Op de eerste perswee waarmee ik mee mocht persen, kon ik denk ik 3 x goed meepersen. Het hoofdje kwam al goed naar buiten en ik vroeg of ik even mocht voelen. Dit gaf me zo'n goed gevoel! Achteraf hoorde ik van de student dat ik op dat moment mega emotioneel was en riep: oooh mijn kindje! Dit was ik zelf alweer vergeten. Na nog een perswee stond het hoofdje al en daarna was het lijfje er ook heel snel. Tijdens het persen dacht ik nog: OGOD dit gaat te snel. Ik was heel bang dat ik volledig was uitgescheurd omdat je dit vaker hoort als een bevalling zo snel gaat. Later bleek dat ik echter maar een mini schrammetje had die niet eens gehecht hoefde te worden. Wat een bevalling. Ik ben zo trots op mijn lichaam!

Ik heb haar zelf aangepakt en bij me op de borst gelegd. Ze huilde al heel snel en op dat moment brak ik. Dit huiltje heb ik bij mijn eerste bevalling nooit gehoord door haar slechte start en NICU opname. Dus voor mij was dit echt een heel bijzonder moment en kwam alles eruit. 

Mijn man was weer een enorme steun deze hele bevalling. Hij heeft flink meegepuft en is geen seconde van mijn zijde geweken.

We hebben eerst nog een tijdje samen in het bad gezeten. In mijn bevalplan had ik aangegeven dat ik graag, samen met mijn man, de navelstreng wilde doorknippen. Ik wilde ook wel voelen hoe dit was! En dit hebben we dan ook samen gedaan. De placenta is niet veel later geboren en was mooi intact. Wel werd het water nogal rood waardoor we op een gegeven moment naar het bed zijn gegaan. Op dat moment kwam ook de kraamhulp binnen. Ze vond het erg jammer de bevalling gemist te hebben. Maar alles ging ook zo snel!

We hebben Milou meteen aangelegd en ze was een natuurtalend. Ze hapte direct goed aan. Iedereen was verbaasd en trots op onze kleine meid! We hoopte dat door het aanleggen van Milou mijn baarmoeder wat zou gaan samentrekken zodat ik zou stoppen met bloeden. Dit gebeurde echter niet. Toen is de verloskundige met nogal wat kracht op mijn baarmoeder gaan duwen om stolsels eruit te krijgen. Dit deed enorm veel pijn, maar het was wel gelukt. We dachten dat we hiermee het bloeden ook een beetje hadden gestopt.

Ik ben op een gegeven moment gaan douchen en toen konden we alweer naar huis. Nog geen 2 uur na de geboorte kwamen we thuis aan! Wat een fijn gevoel om gewoon direct naar huis te mogen :). Tijdens de rit naar huis heb ik nog flink wat naweeën moeten wegpuffen. Denk je bevallen te zijn, komen de naweeën om de hoek kijken! Toen ik thuis uit de auto stapte voelde ik helaas nogal wat bloed langs mijn benen lopen. Ik liet een heel spoor aan bloed achter in mijn weg naar boven en ben direct in bad gaan zitten. Hier heeft de kraamzorg, door nogmaals mega hard te gaan duwen, een sortvloed aan stolsels uit mijn baarmoeder geduwd. Ik bleef maar bloeden en de kraamzorg vertrouwde het niet. Ze heeft de verloskundige gebeld en zij is toen naar ons huis gekomen om nog een spuit oxitocine te geven. Dit zou ervoor zorgen dat de baarmoeder beter gaat samentrekken zodat de wond sneller dicht is. Gelukkig hielp dit! Hierna heb ik natuurlijk nog wel wat stolsels verloren maar was dit ^normal^ te noemen. Ik heb uiteindelijk ongeveer een liter bloed verloren maar hier heb ik geen last van gehad. Ik was alleen een beetje pips! 

Als ik terugkijk op de bevalling kan ik alleen maar gelukkig zijn. Ik heb echt de droombevalling gehad die ik zo graag wilde. Ik ben mijn verloskundige heel erg dankbaar dat zij deze bevalling mogelijk heeft gemaakt. Wij zijn nu flink aan het genieten van de kleine meid!

In een volgende blog zal ik jullie meenemen naar mijn kraamweek. Deze was helaas niet helemaal hoe ik hem had voorgesteld.