Bevallingsverhaal: mijn geplande keizersnede in Frankrijk (deel 3)

Ik voelde getrek en geduw aan mijn buik. Ik begon me te realiseren dat ze waren begonnen, maar mijn man was in geen velden of wegen te bekennen! "Waar is mijn man?! Mijn man is er nog niet!" riep ik, lichtelijk in paniek... Gelukkig kwam hij op dat moment binnen. Hij kwam naast mijn hoofd zitten en keek stiekem over het doek heen. "Ze komt er al aan!" riep hij. Ik voelde dat ze harder begonnen te duwen en ineens hoorde ik een huiltje. Of zeg maar gerust huil. Zo klein en zo'n harde stem! 

Kort werd ons meisje boven het doek gehouden en daarna werd ze meegenomen. Mijn man liep mee, ik bleef in shock achter. Ik was eindelijk moeder! Ik kon het me amper voorstellen, maar die roze wolk waar iedereen het over had, was er direct. Na tien minuten kwamen ze terug. Daar was ze dan, ons wondertje. 46 centimeter en 2640 gram. Ze was het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. 

Terwijl ik gehecht werd, gingen mijn man en onze dochter naar de kamer waar de couveuse stond. Ze was namelijk wat een de kleine kant. Ik ging naar de uitslaapkamer, maar van uitslapen kwam niets terecht. Wat duurde het lang! Ik moest wachten tot ik mijn benen weer kon bewegen, maar hoe hard ik ook probeerde, het lukte niet. Na 1,5 uur begon het te komen, alleen mijn voeten wilden nog niet meewerken. Na nog een half uur wachten, mocht ik dan eindelijk naar ons meisje. 

Toen ik aankwam in mijn kamer, mocht ook de kleine uit de couveuse. Ze deed het ontzettend goed en had al die tijd mijn man zijn pink vastgehouden alsof haar leven er vanaf hing. Meteen voelde het vertrouwd, voor mij en ook voor haar. Het begin van een nieuwe fase in ons leven. De mooiste fase die ik tot nu toe heb doorgemaakt...