Bevallingsverhaal Marley deel 2

Half 7, 9 cm ontsluiting dus.. Ondertussen werden mijn weeën alleen maar heftiger. Ik wist niet waar ik het zoeken moest! Ik heb op mijn rug gelegen, op handen en knieën gezeten en weer terug. Ik wilde heel graag staan, maar dat mocht helaas niet. Ondertussen was de kraamzorg gebeld, maar die zou niet op tijd komen.

Omdat de volledige ontsluiting niet vanzelf kwam, maar Annelies een stukje vlies omhoog moest duwen mocht ik nog niet gelijk persen. Ik wilde in eerste instantie niet dat ze dat deed omdat dit best pijn deed. Uiteindelijk kon ik het persen niet meer tegen houden en ben ik rond 10 voor 7 gaan persen. Bij mijn eerste bevalling voelde ik alleen een druk, het poepen gevoel, maar nu een bizarre pijn. Niet te beschrijven. Niet om zwangeren bang te maken die nog moeten bevallen van hun eerste kindje. Maar die persweeën gun ik echt niemand, wat een hel ...! Uiteindelijk na 25 minuten, veel geschreeuw/gegil (lees de exorcist uithangen) en toch een beetje hulp van Annelies is onze prachtige dochter Marley Eduarda Drost om 19:14 geboren met een gewicht van 3650 gram. Wat een plaatje, en een kopietje van haar grote broer! En nog geen 2 minuten later was de kraamzorg en mijn zus gearriveerd.

Nadat we waren opgestart en het eerste bezoek al hadden ontvangen (opa & oma wilden natuurlijk komen kijken), ging de kraamzorg weg en ging ik al naar beneden. Mijn schoonzusje kwam ook nog even langs. Ik zat lekker op de bank en toen ging het mis...

Ik ging verzitten en het voelde net alsof ik in mijn broek plaste. Ik stond snel op en schrok, want dit was geen plas maar bloed. Het stroomde zo langs mijn benen. Ik haastte me naar boven met ondertussen de verloskundige aan de telefoon. Zij reageerde met: 'Je bent net bevallen, wat doe je beneden? ... Je gaat straks in bed liggen en je houdt bedrust. Waar je niet van moet schrikken is dat je ook nog een bloedprop gaat verliezen ter grootte van een sinaasappel. Belangrijk is ook dat je goed gaat plassen, hierdoor kan de baarmoedermond zich sluiten.' Hierna ben ik in bed gaan liggen om te gaan slapen. Dit was even over 11 uur 's avonds. 

Om half 1 's nachts appte ik Dave dat ik naar de wc moest. Ik draaide me om in bed en voelde zo het bloed weer stromen. Ik ben maar in bad gaan zitten en inderdaad er kwam een bloedprop uit ter grootte van een sinaasappel! Toen ik dacht dat het bloeden weer was gestopt wilde ik weer uit bad stappen om naar bed te gaan. Dave moest me helpen want ik kon dit niet alleen. Eenmaal uit bad zakte ik in elkaar, ik kon door het bloedverlies niet meer op mijn benen staan. Dave heeft de verloskundige gebeld en die is met spoed onze kant op gekomen. Ik lag ondertussen op de badkamervloer. Toen Annelies er eenmaal was heeft ze gelijk de ambulance gebeld, ik had tussen de 2 en de 2,5 liter bloed verloren! Gelukkig was mijn schoonzusje nog beneden met Marley.

De ambulance broeders hebben me uiteindelijk naar beneden gedragen (1 dacht dat ik wel even naar beneden kon lopen ...). In de ambulance werd ik aan het infuus gelegd en kreeg ik nog een injectie om het bloed te laten stollen. Toen we de wijk uit waren ging de sirene aan en had ik pas door hoe serieus dit allemaal was. Ik heb onderweg met moeite mijn tranen in gehouden. Dave mocht niet mee met de ambulance, hij kwam later met de auto met Marley en zo ook Annelies. 

Ik lag al even in het ZH, alle emotie kwam eruit en ik was lichtelijk in paniek omdat er bloed uit me bleef stromen. Thank God gelukkig niet meer zo heftig.. Na een echo kwamen ze erachter dat er waarschijnlijk nog een stukje placenta in mijn baarmoeder zat waardoor deze niet goed kon samentrekken en waardoor het dus zo heftig bleef bloeden. Ondertussen waren Dave, Marley en Annelies aangekomen. De artsen hadden overlegd en er werd besloten dat het 'operatief' verwijderd werd. Mijn vraag was gelijk: 'Hoe gaan jullie dat doen dan?' 'Nou met de hand.' Was het antwoord... Ja je leest het goed met de HAND. De gynaecoloog zag de lichte paniek in me ogen en stelde me gerust dat ik eerst onder narcose werd gebracht en dat ze dan pas te werk zouden gaan. Om half 4 werd ik opgehaald naar de operatiekamer en om 4 uur was ik al weer terug. Dave en ik hebben gelukkig even een paar uurtjes kunnen slapen. En Marley? Die heeft niks meegekregen van alles, die lag al die tijd heerlijk te slapen. 's Ochtends rond een uurtje of 8 werd ik door haar gewekt voor een flesje. 

Ik mocht pas naar huis als ik kon douchen en had geplast. Dit was het geval dus aan het einde van de ochtend ben ik met ijzertabletjes naar huis gegaan. De ijzertabletten om mijn ijzergehalte aan te vullen want deze was mega laag. Uiteindelijk hadden deze tabletjes niet helemaal hun werking gedaan want 31 juli heb ik een ijzerinfuus in het ZH gehad. Ik was die week ervoor flink ziek geweest van uitputting.

Na een fijne bevalling te hebben gehad, voor zover dit fijn kan zijn, helaas afgesloten met aan rauw randje. We zijn nu 6 weken verder en ik heb nog best last van het hele gebeuren. Ik zie er dan ook mega tegenop om straks weer ongesteld te worden...