Bevallingsverhaal Marley deel 1

Allereerst had ik niet verwacht dat ik ooit mijn bevallingsverhaal zou 'moeten' opschrijven en delen. Maar aangezien ik hier met veel emotie op terug kijk en ik het gevoel heb dat het helpt met verwerken wil ik het toch hier kwijt. Ook als het verder door niemand gelezen wordt ...

Ik kon niet wachten om eindelijk dit meisje in mijn armen te houden en te knuffelen! Omdat haar broer met 38 weken precies was geboren ging ik er eigenlijk vanuit dat ons meisje ook wel eerder dan de 40 weken zou komen. Helaas had ik het mis ... Toen ik de 40 weken aantikte (3 juli ' 20) werd ik toch wel een beetje wanhopig. Met de verloskundige besproken als het voor dinsdag 6 juli nog niet was begonnen mocht ik het ziekenhuis bellen om een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Zo gezegd zo gedaan. Woensdag ochtend een afspraak gemaakt voor die aanstaande vrijdag. 

Mijn zus kwam die woensdag met haar twee kinderen gezellig langs. Rond een uurtje of 11 voelde ik wat gerommel. Dit was niet de eerste keer dat ik dit voelde dus zocht ik er niet wat achter. Het zal wel weer niet doorzetten. Mijn zus ging niet heel lang daarna weg en ik zou haar nog op de hoogte houden. Ik ben toen snel nog even het centrum in geweest en daarna naar huis gegaan. Alsof David aanvoelde wat die dag komen zou, was hij zo moe dat hij nog even wilde slapen (hij zat net in de overgang wel of geen slaapje). Dit kwam goed uit aangezien ik ook best moe was. En ik dacht nog, mocht het doorzetten dan word ik daar wel wakker van. 

Rond 2 uur  werd ik weer wakker, en tot mijn verbazing had ik inderdaad nog krampen. David sliep nog dus ik probeerde ook nog even mijn ogen dicht te doen. Ik dutte even weg maar werd weer wakker van die krampen. Ik appte mijn zus dat het aan het doorzetten was. Na een half uurtje heb ik Dave geappt dat ik weeën had maar dat hij nog geen aanstalten hoefde te maken om naar huis te komen. Ik ben toen maar onder de douche gaan staan. David lag gelukkig nog te slapen. Rond half 4 hebben mijn schoonouders David opgehaald en om 4 uur heb ik de verloskundige gebeld. Ik wist dat Annelies dienst had en dat ik, mocht ik thuis willen/gaan bevallen, haar zou hebben bij mijn bevalling. Dat vond ik wel fijn, Annelies was precies de juiste persoon die ik nodig had om het eventueel zonder pijnbestrijding te doen (bij David had ik een ruggenprik, heeeerlijk!). Haar eerste vraag was dan ook: 'Je wilt een ruggenprik, en het liefst zo snel mogelijk toch?' Mijn reactie was dat ik het nu wel prima uit kon houden en ik wel zou zien hoe het zou lopen. Ze waarschuwde me dat als ik al te veel ontsluiting had dat ik dan geen pijnbestrijding meer kon hebben.

Om half 5 was Annelies er, 3-4 cm ontsluiting. Dat liep al lekker op. We hadden afgesproken dat ze om half 7 weer terug zou komen om dan te kijken hoe het gaat. Toen ze weg was ben ik bad gaan zitten. Dit hield ik denk ik 20 minuten vol totdat ik niet meer wist hoe ik de weeën in bad op moest vangen. Dan maar de douche... Op een gegeven moment ben ik ook hier onderuit gegaan en wilde ik in bed liggen. Ondertussen werden de weeën alleen maar heftiger. Ik heb mijn zus maar via FaceTime gebeld voor morele support, Dave was namelijk nog niet thuis. Zij heeft tijdens het bellen mijn weeën getimed. Deze kwamen al best rap. Om tien over half 6 heb ik Dave een aapje gestuurd met: 'Waar blijf je?!!' Om kwart voor 6 was hij eindelijk thuis en had ik iemand bij me voor support! Na een paar minuten kreeg ik pers drang... Mijn zus instrueerde Dave met wat hij klaar moest zetten en dat hij maar de verloskundige moest bellen. Hij was net op tijd met een vuilniszak neerleggen want mijn vliezen braken. En guess what ... ze had in het vruchtwater gepoept .. Annelies zei dat ze er aan kwam en dat het hoogst waarschijnlijk al te laat was om naar het ziekenhuis te gaan.

Om half 7 was Annelies er. 9 cm ontsluiting ....