Bevallingsverhaal Mae June

Het is Vrijdag 18 December 2020. Ik ben 37 weken zwanger. De dag begon als een hele normale dag. Ik had wat buikkrampen maar die heb ik al vanaf week 30 van mijn zwangerschap. Tegen eind middag aan werden deze krampen toch wat serieuzer en mijn man begon met timen. Omdat de bevalling bij een tweede kindje sneller kan gaan dan bij je eerste kindje werd ons door de verloskundige al geïnformeerd om op tijd te bellen. Mijn man besloot daarom de verloskundige te bellen. Ik belde nog met mijn moeder want ik had geen idee wat ik nu allemaal kon verwachten. Ze besloot langs te komen en Davey voor de zekerheid bij haar te laten logeren. Mocht het loos alarm zijn kon ik toch nog even mooi uitrusten want ik was moe, heel moe. 

De verloskundige is langs geweest en weer weggegaan. Ik had 3 cm ontsluiting. Mijn vliezen waren nog niet gebroken maar ze zag geen spoed dat dit 'het' kon zijn. Ik was immers ook pas 37 weken zwanger. De verloskundige heeft me licht gestript. Mocht dit geen loos alarm zijn dan zou het nu toch moeten doorzetten. Maar de pijn hield op. Lichtelijk teleurgesteld probeerde ik wat te slapen. 

Het slapen was voor korte duur want om 01:00 uur werd ik zwetend wakker. De krampen waren nu zo heftig dat ik ze echt moest wegzuchten. Ik vroeg mijn man om weer te bellen. Het was die nacht super druk bij de verloskundige. Ze zat zelf al bij een bevalling in het ziekenhuis maar zei daar bijna klaar te zijn. Voor de zekerheid stuurden ze een collega. Die verloskundige was al snel bij ons en om 01:30 uur brak ze mijn vliezen. Na het breken van mijn vliezen had ik 5 cm ontsluiting. Ik besloot dat ik wilde douchen. De weeën waren zo heftig dat ik niet meer wist waar ik het moest zoeken. Dit was rond 01:55 uur. Toen ik onder de douche stond hoorde ik op de achtergrond de kraamzorg binnen komen en samen met mijn man alles klaar leggen. 

Het douchen leek te helpen maar ik begon een enorme druk beneden te voelen. Rustig in mezelf probeerde ik al wat mee te duwen. Het voelde echt als een opluchting. Tot ik een enorme persdrang kreeg. Dit was te horen door de verloskundige: 'Kim, tenzij je je kindje onder de douche wilt krijgen moet je er nu onmiddellijk onder uit komen!' En geloof me, dit gedeelte was geen pretje. Met een hoofdje dat er al half uit komt zetten een badrand over stappen en naar je bed toe lopen. Maar ik bleef rustig, net als de hele bevalling trouwens. Ik heb niet gescholden, ik ben niet boos geweest, ik was rustig, in mezelf, in mijn bubbel. 

Ik durf niet eens meer te vertellen hoe vaak ik geperst heb want ik weet dit simpelweg niet meer. Het ging allemaal zo ontzettend snel. Ik stak mijn armen uit en met de laatste pers legde ik haar zelf op mijn borst. Om 02:20 uur precies werd ons meisje Mae June thuis geboren. Ze was zo ontzettend klein. De tranen liepen bij ons allebei over de wangen. Ons kleine bundeltje geluk.

Maar toen .... Toen moest de placenta nog komen. De verloskundige legde uit wat er nu ging gebeuren en wat ik moest doen. Ik moest wachten op een wee en dan mee persen. Alleen die wee die kwam maar niet. Ik voelde de verloskundige drukken op mijn buik en lichtelijk aan de navelstreng trekken. Ik perste mee maar voelde geen druk om mee te persen. Het deed ontzettend zeer. Opeens ging het snel en was er paniek. 'Bel gelijk 1-1-2!!' 'Nee niet afwachten! We hebben NU een ambulance nodig.' Ik verloor bloed, heel veel bloed. De verloskundige heeft 2 prikken in mijn buik gezet om mijn baarmoeder te laten samenknijpen maar dit lukte niet. 'Kim? Voel jij je goed? Hoor je alles nog?' Ik voelde niks? 'Wat is er aan de hand?' riep ik nog. Het is heel belangrijk dat je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaat nu.. En Mae werd van mijn borst af gehaald.

Ze bleven maar vragen of ik me goed voelde, maar ik voelde niks? Ik wilde mijn meisje zien. Ik werd schoongemaakt, hoorde mijn man 100 vragen stellen ('Gaat ze dood?' 'Wat is dit!?' 'Wat gaat er nu gebeuren?') en werd aangekleed. Het schijnt dat ze om het bloed heen moesten werken. Ik zat op bed en mijn man vertelde me achteraf dat in de kuil waar ik zat het een bad van bloed leek. Achteraf ben ik blij dat ik dit zelf niet heb gezien. De ambulance was er al snel. Ze kwamen boven om te kijken of de brancard naar boven kon. Dit kon helaas niet. Met een handdoek tussen mijn benen ben ik trede voor trede de trap af gelopen (besef even dat ik toen net 10 minuten geleden bevallen was). De brancard stond in de voortuin en ik ben hier in gaan liggen. Met gierende sirenes zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Zonder mijn meisje, die was nog thuis bij papa. Mijn man zou samen met haar achter ons aanrijden. Achteraf hoorde ik dat dit helemaal niet mogelijk was want de ambulance reed zo ontzettend snel dat het niet veilig was om bij te houden. Ik weet nog dat ik in de ambulance lag en alleen maar aan mijn meisje kon denken. Ik heb haar niet eens heel goed kunnen zien, nog niet echt kunnen ontmoeten. Ik bleek een Fluxus te hebben. In totaal heb ik 1,5 liter teveel aan bloed verloren. Heel gevaarlijk. Dit legden ze mij allemaal in het ziekenhuis uit. Maar ook dat ik nu niet meer bang moest zijn. Ik had dood kunnen gaan bij de bevalling. Ik treed met een reden niet in op de details. Dit komt simpelweg omdat ik het nog steeds moeilijk vind om een plekje te geven. Ik wil mijn bevalling positief houden want zo'n bevalling als ik had van Mae gun ik iedereen. Het was mijn droombevalling en daar kijk ik graag positief op terug.

Ze is er. Ons meisje. Onze Mae June geboren met 37 weken. 47 cm lang en 2792 gram. We hielden haar vast en laten haar nooit meer los.