Bevallingsverhaal Madee Dúlenn

Wederom heb ik weer een heerlijke zwangerschap gehad. Oké ik had een mega pens, moest constant terug voor groei echo's, suiker controles en had enkels te grote van boomstammen. Dit alles tijdens de meest hete zomer EVER, maar niks was te veel.

Met 38 weken ben ik voor het eerst gestript, uiteindelijk is dit 3 keer gedaan en heb ik hierdoor 3 CM ontsluiting gekregen maar mijn lichaam pakte te bevalling niet zelf op. Jammer want ik wilde ontzettend graag zonder inleiding bevallen.

De baby zou groter zijn maar niet extreem. De suiker testen waren alle keren goed dus mocht ik doorlopen tot 42 weken. Mijn onderbuik gevoel gaf aan dat dit niet goed zou komen en daarom hebben we er toch voor gekozen om de inleiding te starten met 41 weken.

Bij Riven ben ik ook ingeleid en dit vond ik geen fijne ervaring, je word bij een inleiding overgedragen aan het ZH en je eigen verloskundige zal er dus niet zijn om je te ondersteunen.

De rekening wordt maar aan 1 iemand betaald en dat is of aan het ziekenhuis of aan de verloskundige, tevens dus ook de reden dat de verloskundige er niet bij zal zijn als je bent overgedragen aan het ZH.

Little did I know, er zijn dus verloskundige die er wel bij willen/kunnen zijn.

Via via kwam ik bij een particuliere verloskundige die wel een garantie gaf om er bij te zijn voor ondersteuning al zou ik ingeleid worden.

Dit gaf ik aan bij mijn eigen verloskundige en vertelde dat ik bereid was om in week 36 nog over te stappen, maar toen was daar Hannah. Ze drukte me op het hart dat ze er alles aan zou doen om er bij te kunnen zijn mocht ik worden ingeleid. `dit was geen garantie want er kunnen altijd spoedgevallen zijn waardoor ze er alsnog niet bij zou kunnen zijn, maar iets in me zei dat dit goed ging komen.

Vrijdag 07.08.19 was het zover, 08:00 uur moesten wij ons melden bij Rhena in het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht. Met gezonde spanning liepen we de afdeling op en gaven we aan dat we kwamen voor de inleiding van ons tweede kindje.

Verloskamer 2 werd ons toegewezen en de verpleegkundige kwamen er zo snel mogelijk aan om mij aan de CTG te koppelen. Check, alles ziet er goed uit dus ze gingen mijn vliezen breken. YES deze baby gaat geboren worden.

Er wordt op de deur geklopt, het was Hannah. De opluchting die ik toen voelde is niet te beschrijven. 'ik ben vandaag de hele dag aan het werk in het ziekenhuis dus ik blijf bij je wanneer je me nodig hebt'

Ik had aangegeven dat ik niet direct wee-opwekkers toegediend wilde krijgen maar mijn lichaam eerst de tijd willen geven om de bevalling zelf te starten. Na een uur had ik hele lichte krampen gepaard met harde buiken maar op deze manier een kind eruit krijgen? nee dat ging hem niet worden.

De arts kwam binnen en gaf aan dat mijn lichaam dit verder niet zou doorzetten op deze manier en dat het slim was om toch oxytocine te gaan toedienen.

De weeën werden krachtiger maar nog prima uit te houden, de verpleegkundige vroeg me of ik onder de douche wilde gaan. De warme straal liet ik over mijn rug lopen en wanneer er een wee aankwam leunde ik naar achter zodat de straal over mijn buik liep.

Nu werden de ween krachtig en pufte ik goed mee. Hannah hoorde dit en kwam om de hoek kijken. Ze worden heftig heh? zei ze. Ruim een uur heeft ze daar gestaan en met mij mee gepuft en aangemoedigd. De gynaecologe kwam binnen en vroeg of ik op bed wilde gaan liggen voor een controle. Graag want ik wilde nu wel weten hoe het ervoor stond.

Doordat de weeën zo krachtig waren hebben ze de oxytocine stopgezet.

6 CM gaf ze aan. FUCK zei ik dan moet ik nog VIER uur. Ondertussen lag ik op mijn linker zij. Over een uurtje ben ik terug zei ze. Nee! ga niet weg fluisterde ik door de weeën door, die nu elke 30 seconden terug kwamen. De beruchte weeën storm! Iedereen heeft een moment tijdens de bevalling dat je denkt niet meer te kunnen en je helemaal plat gespoten wilt worden met alles wat er bestaat (het waanzin moment) noem ik het. Binnen 10 minuten kreeg ik persdrang en de gynaecologe was nog steeds in de kamer. Shit ik ben al aan het persen. Ik MOET nu persen ik kan het echt niet tegenhouden geef ik aan. Ze keek vluchtig en zei 'je gaat bevallen je bent er klaar voor'. Klaar voor? moet je niet even voelen vroeg ik en ze begon te lachen. Nee dit zie ik zo wel, je mag gaan liggen en rustig mee persen.

Na een stuk of 4 keer flink geperst te hebben was Madee haar hoofdje geboren. Kom maar met je handen dan kan je haar bij de volgende pers wee opvangen.

Ze kwam niet... De spoed bel werd ingedrukt en ik werd toegesproken. Inmiddels stond de verloskamer vol met ruim 10 artsen. De baby zit vast we gaan je benen omhoog gooien om ruimte te creëren tussen je bekken. Bij de 2e poging nog geen baby. 

Oké luister goed, je moet NU op je handen en voeten gaan zitten en goed luisteren naar de aanwijzingen.

Daar ging ik zonder na te denken, voor dat ik het wist zat ik 'doggystyle' op het bed en probeerde de gynaecologe met haar handen naar binnen te gaan om Madee haar schouder los te krijgen. MISLUKT. Ik moest nu terug draaien en dan gingen we dit hele stappenplan opnieuw doorlopen.

Bij het terugdraaien kwam haar schouder gelukkig los en werd ze vrij kort daarop geboren. Direct werd de navelstreng door de arts doorgeknipt en een spoed klem geplaatst. Ze huilde niet en had hulp nodig, ze had immers al 5 minuten vastgezeten met minimaal zuurstof.

Na ongeveer 15 minuten was ze volledig bij en werd ze gewogen. VIJF kilo rond, 55 CM lang & om 14:55 geboren. Mijn hemel ik heb zojuist een 10 ponder op de wereld gezet. 

Daar is ze (onze mini peuter haha): Madee Dúlenn. Jij hoort bij ons lief meisje.

5 is voortaan mijn geluksgetal.

Aan Hannah; mocht je dit lezen, ik ben je eeuwig dankbaar voor je steun en hoe je ons hier doorheen hebt geholpen.