Bevallingsverhaal Levi

Na 2 jaar proberen zwanger te worden, inclusief een traject van 8 maanden in het ziekenhuis. Was het ein-de-lijk zo ver! Een positieve test in mijn handen. Beide vol ongeloof en dol gelukkig dat het ons gegund was. Mijn zwangerschap liep voorspoedig en had weinig te klagen. Helaas werd mijn schoonmoeder terminaal ziek en was het nog de vraag of zij de geboorte van onze Levi zou meemaken.

Door dat de tijd begon te dringen voor mijn schoonmoeder, stelde mijn gynaecoloog voor om 22 februari een ballon te plaatsen. Tijdens het plaatsen bleek ik inmiddels 1 cm ontsluiting te hebben en dit stemde ons goed. Thuis aangekomen, begon ik na een tijdje voorweeën te ervaren. Ik kon deze het gemakkelijkst lopend opvangen en na een paar uur besloten op bed te gaan liggen en proberen nog wat te gaan slapen. Na het slapen, viel alles stil. Mijn vriend belde ondertussen huilend op dat het zeer slecht ging met zijn moeder en of de ballon er al uit gevallen was. Helaas bleven de weeën weg en ben ik maar een lang stuk gaan wandelen om te zien of dat de truc zou zijn. Helaas!

Zaterdag 23 februari moesten wij ons om 07:00 uur melden in het ziekenhuis om te kijken wat het ballonnetje zou hebben gedaan. Mijn verwachting was niet positief aangezien deze er niet uitgevallen was. Toch bleek het anders, het ballonnetje zat namelijk vast in mijn vaginale kanaal en ik had inmiddels 4 cm ontsluiting. Wat waren wij blij! Direct werden mijn vliezen gebroken en werd ik aan het infuus aangesloten. Het aanbrengen van het infuus bleek een uitdaging, na 4 keer prikken was het nog niet gelukt. Uiteindelijk werd deze in mijn rechterhand geplaatst en werden de weeënopwekkers steeds verder opgevoerd.

Na enige tijd begon ik de weeën te ervaren, in het begin enkel nog in mijn buik. Deze kon ik gemakkelijk weg puffen, maar niet veel later kreeg ik ze in mijn rug. Wat een hel die rug weeën! Ik ben op een fitnessbal gaan zitten en hier kreeg ik de rug weeën gelukkig wat makkelijker mee weg. Na een paar uur had ik er pas 1 cm bij en ik dacht.. "Dit ga ik niet de gehele dag trekken als het zo langzaam gaat". In overleg werd er besloten een ruggenprik toe te dienen zodat de ontsluiting wellicht wat sneller zou gaan. Ik werd naar beneden gebracht en gelukkig was iedereen zo lief en hebben mij er stap voor stap doorheen geloodst. Toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, lag ik er een stuk ontspannender bij.

Op een gegeven moment bekeek ik mijn rechterhand waar het infuus in zat en heel mijn hand en complete onderarm waren opgezwollen. Direct op de knop gedrukt, het bleek dat mijn infuus was gaan lekken en de weeënopwekkers liepen mijn arm in. Infuus werd er direct uit gehaald en in mijn andere arm geplaatst. Er werd alleen geen rekening gehouden met dat nu in beide armen medicatie zat, zowel door het infuus in mijn linkerarm als mijn rechterarm waar in het gelekt had. Ik kreeg de weeënopwekkers nu dubbel op. Dit vond mijn lijf en de baby dus niet zo leuk. Heel de kamer stormde vol met artsen en ik werd direct op mijn linkerzij gelegd en kreeg zuurstof toegediend. De medicatie werd stop gezet en de baby zijn hartslag werd in de gaten gehouden. Nadat alles was gestabiliseerd werd de medicatie weer rustig opgebouwd. 

Doordat ik een ruggenprik heb gekregen lag ik ook vast aan een bloeddruk apparaat, deze meet steeds om het kwartier mijn bloeddruk. Op een gegeven moment ging het apparaat aan. Hierdoor kwam er druk op de wond te staan, waar het infuus in had gezeten en begon uit mijn ader bloed te spuiten. Alles zat onder en ik kon het noodknopje niet vinden. Uiteindelijk het knopje gevonden en werd het bloeden gestopt.Niet veel later bleek ik koorts te hebben en kreeg ik een infuus met paracetamol, helaas deed dit zijn werk niet en werd er een infuus geplaatst met antibiotica. 

Na uren bleek ik eindelijk op 8 cm te zitten, wat ons de hoop gaf dat de kleine er met 2 uur zal zijn. Na 2 uur bleek ik op 9 cm te zitten en mocht ik geen ruggenprik meer toedienen. Helaas kwam ik in een weeënstorm terecht, deze wisselde zich van buik naar rug. Hierdoor had ik geen tijd om te herstellen. Gelukkig kreeg ik de magische 10 cm te horen, enkel bleven de persweeën uit. Op verzoek van de arts gingen we toch persen, want de kleine was nog niet volledig ingedaald. Ook dit ging niet goed, want de kleine zakte geen mm. Gelukkig kwam de uiteindelijk persdrang op gang, maar ondanks dat zakte de baby niet. Hij bleek vanuit mijn stuit de draai naar boven niet te kunnen maken.

Inmiddels gingen alle toeters en bellen af en wederom liep de kamer vol met artsen. Weer werd ik aan het zuurstof gezet en zakte de hartslag van de baby. De pijn die ik had in mijn rug is met geen pen te beschrijven! De gynaecoloog rende snel de kamer uit en kwam niet veel later met het verlossende woord... een spoedkeizersnede. Niet wat ik vooraf wilde, maar het gaf me nu rust en ik mocht weer op de knop drukken voor pijnstilling via de ruggenprik. Enkel het werkte niet zoals het moest werken. Ik werd naar beneden gebracht en er werd snel extra pijnstilling toegediend, maar ik bleef alles voelen. Na 3 x extra pijnstilling te hebben gekregen bleek ik een one side block te hebben. Dus moest de ruggenprik opnieuw!!

Nadat de ruggenprik opnieuw was geplaatst en ik nóg meer pijnstilling kreeg toegediend, voelde ik niets meer. Door alle spanningen begon ik ongecontroleerd te trillen en was praten voor mij niet meer te doen. De baby moest er snel uit, want het ging weer achteruit. De keizersnede zelf, vond ik behoorlijk traumatisch. Het ging er erg ruw aan toe! De tranen stroomde uit mijn ogen toen ik eenmaal Levi hoorde huilen. Ik was zó blij dat het er op zat. De assistente wilde Levi in mijn armen leggen, maar ik kon het niet. Ik bleef trillen en trillen... het enige wat ik wilde was hem even zien en later vast te houden. Levi werd zondag 24 februari om 01:38 uur geboren.

Het zogenoemde "blauwe wolkje" heb ik na mijn bevalling niet gezien... 

Ik heb een fijne zwangerschap mogen ervaren, maar de bevalling? Daar kan ik soms nog over huilen. De weken dat je in beperking bent door je keizersnede? Ja! Daar baalde ik vreselijk van. Wel dankbaar dat mijn schoonmoeder ons kleintje nog heeft mogen ontmoeten en kort van heeft mogen genieten. 

Op 3 mei van dit jaar is zij helaas komen te overlijden.