Bevallingsverhaal Fabiënne

Het begon allemaal vorige week dinsdag 14 juni! Ik moest naar de gyn. voor controle. Bij binnenkomst ben ik meteen met de deur in huis gevallen! "Ik wil ingeleid worden!!". Zo jij bent direct, zei ze dan ook! Tja, sorry, zo ben ik nou eenmaal. Na een praatje gemaakt te hebben en de controles vroeg ze waarom ik ingeleid wilde worden. Simpel: Ik kan niet meer, en mijn lichaam kan niet meer. En waardoor komt dat? Het is me allemaal te zwaar aan het worden. Dinand loopt nog niet zelfstandig waardoor ik heel erg veel moet tillen. Ik slaap slecht, en ik zie het niet zitten om straks na de bevalling als een wrak in bed te liggen die niet kan genieten van de kraamtijd! 

Na wat gebel mocht ik met een andere gyn. mee die me inwendig wilde onderzoeken! Wist totaal niet wat ik kon verwachten, want bij de geboorte van Dinand heb ik dat immers nooit gehad.
Na wat gewroet van binnen bleek dat de boel wel goed verweekt was, maar ik had nog geen ontsluiting. Ze hoopte wel dat ik hierdoor wat ontsluiting zou krijgen en maakte een nieuwe afspraak voor die vrijdag erop! Toen ik Paul vertelde hoe dat inwendig onderzoek was vroeg hij meteen: Hoe is dat nou, seks met een vrouw?

Vrijdag 17 juni is Sandra met me mee geweest naar de gyn. Zei heeft Dinand bezig gehouden terwijl ik weer inwendig werd onderzocht. 1 hele centimeter ontsluiting had dat gewroet van die dinsdag ervoor me opgeleverd! En tjee, wat was ik daar enorm blij mee zeg whaha ! Nu kon ze me strippen en misschien zou het dan wel geheel uit zichzelf beginnen. Die hele vrijdag heeft het enorm gerommeld. Had vreselijk veel last van me rug, en ook had ik lichte weeën. Ben die dag lekker veel wezen lopen in de hoop dat dat tot iets zou leiden, maar helaas! Wel werd er een afspraak geprikt voor inleiding. Dat zou maandag 20 juni zijn! Moest van te voren wel even bellen of er plek was!

Zaterdag 18 juni verloor ik een groot deel van mijn slijmprop. Hoewel dat niets zegt, had ik toch wel het idee dat dit echt een begin was. Die hele dag had ik weer weeën die de qua "pijn"(zoveel pijn deden ze nog niet), werd het wel elke keer erger. Zaterdagavond zat er zowaar regelmaat in en heb ik voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld. Kom maar langs dan ga je aan de CTG. Dus Paul en ik naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis nam alles af en was er totaal geen regelmaat meer in. Wel was ik van 1 naar 2 cm ontsluiting gegaan. Wat ik wilde: Blijven, of naar huis? Nou laat mij maar lekker naar huis toe gaan. Dinand was immers ook nog thuis en me schoonouders paste op dat moment op hem. Ik ben dus gewoon lekker naar huis gegaan.

Zondagochtend werd ik om 6 uur alweer wakker. Weer met weeën. Er zat zeker regelmaat in en qua pijn nam het toe. Totdat ik opstond. Toen werd alles rustig. Die dag nog wel wat kleine delen van me slijmprop verloren. Die nacht van zondag op maandagnacht een vreselijke huilbui gehad. Ik vond het nu toch allemaal wel erg spannend worden die hele inleiding. Wat er zoal door me hoofd ging: wat als het fout gaat? Dan laat ik Paul achter met 2 kinderen. Bizar dat je er op zo'n moment over na kan denken. Toen Paul over Dinand begon (die logeerde die nacht bij mijn ouders en ik miste dat ventje al zo vreselijk erg) werd het huilen nog erger. Whaha tja hormonen he ! Ik heb die nacht niet heel veel geslapen kan ik jullie vertellen.

Maandag 20 juni: Ik om 6 uur opgestaan om het ziekenhuis te bellen met de vraag of er plek was. Jawel er is zeker plek, u bent van harte welkom! Oke, dan ziet u ons straks!

Om 06.50 uur zijn Paul en ik in de auto gestapt richting het ziekenhuis! Paul was heel optimistisch en zei: Nooou rond half 1 vanmiddag zal die kleine meid er toch wel zijn? Zo optimistisch was ik niet en zei wel dat dat heeul heul erg snel zou wezen! We zullen het zien dacht ik bij mezelf!

07.15 uur: werd ik meteen aan de CTG gelegd om de weeënactiviteit te meten en de hartslag van de kleine. Ik had nog steeds weeënactiviteit, maar minimaal. Om 8 uur kwam de gyn. langs om te toucheren. Nog steeds 2 cm, maar ze kon wel mijn vliezen breken. Prima, doe maar! Ze hielden in de gaten of me lichaam het zelf zou gaan doen, en anders zou ik een infuus met weeënwekkers krijgen. Ik lag er toen nog heerlijk ontspannen bij!

Om 08.45 uur was het een feit dat ik werd ingeleid. Er werd een infuus aangelegd waardoor de weeënwekkers werden toegedient. Elke 20 minuten zou hij verhoogd worden, maar het kon nog wel even duren. hadden ze gezegd. De eerste 20 minuten waren prima te doen en ging het infuus omhoog. Daarna merkte ik al snel dat het toch al vrij snel wat meer pijn begon te doen. Na weer 20 minuten werd het infuus weer hoger gezet. Toen ik om 09.30 uur tegen Paul zei dat ik de pijn nu al niet meer te houden vond en ik pijnstilling wilde hebben, drukte hij op de knop.

Meteen kwam de verpleegster binnen en vertelde Paul dat hij zag dat ik best veel pijn had. De gyn werd er meteen bij geroepen om te kijken wat ze konden doen. Ik kon wel een prik krijgen die de top van de weeën weg zou nemen. De prik heb ik uiteindelijk niet gehad. Ondertussen was het ergens tussen 09.45 uur en 10.00 uur. Maar eerst ging ze toucheren. Auw dat was pijnlijk zeg. maar in dat uurtje tijd was ik dus van 2 naar 5 cm gegaan, dat ging wel heel snel. Die 3 minuten erna waren een regelrechte hel. Ik heb echt 3 minuten lang een helse pijn gehad waardoor ik in paniek raakte. Mijn litteken van de keizersnede van Dinand deed zo'n enorm veel pijn, en dat gaf ik ook aan! De kans dat dat litteken namelijk opnieuw scheurde was namelijk ook aanwezig. Paul, de verpleegster en de gyn. deden met zijn 3e voor hoe ik moest puffen. Ik wist het niet meer en was het helemaal kwijt.

Na die 3 minuten voelde ik het hoofdje langzaam naar beneden glijden, en al gauw kreeg ik het poepgevoel. Ik moest poepen was mijn reactie dan ook. De gyn. en verpleegster zaten elkaar aan te kijken van: nee dat kan helemaal niet, dat is wel heel erg snel. Ze wilde eerst weer toucheren om te kijken hoeveel cm ik had. Ondertussen zei de gyn.: nou het zou best kunnen, als die 2 naar 5 cm al zo snel ging, dan kan het best zijn dat je nu al op 8 zit ofzo.

Na toucheren bleek dus inderdaad dat ik 10 cm volledige ontsluiting had en ik wanneer ik er klaar voor was mee mocht gaan persen. Wooow, dat was even omschakelen in 3 minuten tijd. Zo had je nog maar 5 cm, en na 3 minuten 10 cm!

Dat persen was echt een opluchting. Jeminee zeg, wat komt er dan een gigantische kracht los in dat lichaam. Zoals andere vrouwen beweren: het echte oergevoel! Het persen in het begin was heerlijk om te doen, tot het hoofdje staat. Dan gaat het branden. Omdat alles zo gigantisch snel ging hadden ze amper de tijd om spullen klaar te zetten. Met rennen en vliegen van de verpleegster werd alles tevoorschijn gehaald wat ze eventueel nodig zouden hebben.

Omdat het gigantisch brandde op het moment dat dat hoofdje stond, wilde ze nog een natte warme doek gaan pakken want dan zou het wat minder worden. Die doek had ze gepakt, en ik kreeg weer een perswee. Ik heb toen alles op alles gezet om die kleine meid eruit te krijgen. Een echte oer kreet vloog eruit bij mij en al snel hoorde ik: Mariël, zuchten nu, zuchten! Zo goed en zo kwaad ik kon probeerde ik te zuchten. Dat ging best redelijk. En PLOP, daar was het hoofdje. Tja, die warme natte doek had dus ook geen zin meer whaha. Paul die stond ondertussen als een halve debiel als een aap naast me te dansen, hij vond het geloof ik enorm gaaf! (hij zegt dat ik overdrijf whaha )

En toen die laatste perswee voelde ik haar er zo uitglijden. Oh wat een opluchting was dat zeg. Ik heb het gedaan, ik heb haar eruit gekregen zonder pijnstilling met mijn eigen kracht. Paul keek trots van mij naar de kleine Fabiënne. Ja dat is haar naam. Dat moment dat ze op je buik wordt gelegd is zo bijzonder en speciaal. Ze was eigenlijk heel beduusd en keek meteen om haar heen. Het was ook allemaal zo snel gegaan. Binnen 2 uur tijd na het prikken van de infuus was ze als het ware gelanceerd. Het kind moest er echt van bijkomen (en ik ook).

Doordat alles zo snel was gegaan heb ik hier en daar wat hechtingen, maar de schade is heel beperkt gebleven gelukkig. De placenta kwam ook helemaal uit zichzelf. Maar voordat die kwam gebeurde er wat leuks. Paul had de navelstreng doorgeknipt en de gyn. trok aan het stuk navelstreng wat nog vast zat aan de placenta. Kennelijk zat dat klemmetje niet helemaal goed vast en schoot het eraf. Wat je dan krijgt is het volgende: De navelstreng vloog van links naar recht in het rond, en het bloed spoot er letterlijk uit. Paul stond buiten het veld, maar de verpleegster en de gyn. zaten letterlijk helemaal onder het bloed. De gyn had een bril op en die druppels bloed liepen er dus echt vanaf. Ik kon dan ook niet onderdrukken dat ik een lachbui kreeg. Whaha, geweldige actie. De gyn schaamde zich dood whaha . Het was dus net alsof er een hel van een bevalling aan de gang was geweest. Dat bloed zat overal. Op de muur, de verwarming, 2 mensen die onder zitten, de grond. Ze konden er zelf gelukkig ook wel om lachen!

Fabiënne is tot nog toe een heerlijk makkelijk meisje wat zich alleen laat horen als ze honger heeft. Borstvoeding ben ik mee gestopt. Ik had de 2e dag al gigantische kraters van kloven. Heb er wel even een traan om gelaten, maar het is goed zo. Fabiënne doet het heel goed op de fles en ze komt zelfs alweer aan.

Hoe Dinand het vind om grote broer te zijn: Maandag had hij echt zoiets van: Wat moet dat kindje bij mijn moeder? Hij vond het erg leuk om mij te zien, oh wat heb ik dat ventje gemist! Fabiënne vond hij maar raar maar toch ook wel erg interessant! .

Het is dus nu vooral dubbel genieten. Zowel van Dinand als van Fabiënne en hopelijk een kraamtijd zoals hij hoort te zijn. De kraamhulp die we hebben is echt fantastisch!