Bevallingsverhaal Baby S | deel 3

Vrijdag 27 mei, om iets over 6en ‘s morgens krijg ik eindelijk persweeën. Ik schreeuw naar m’n man dat hij op de knop moet drukken, want er was precies op dit moment net niemand in de kamer. Gelukkig komt de verpleging al snel, maar er is verder geen verloskundige te bekennen 🫣 Die stond bij een andere bevalling. De verpleegkundige zou haar even gaan halen en liep weer weg, maar terwijl zij de deur achter zich sluit voel ik de baby nog meer zakken en nog harder drukken op die verrekte katheter.

Weer roep ik naar m’n man: “DRUK OP DIE BEL! IK MOET PERSEN!” en voel het al branden van binnen. Die druk is zo intens. De verpleegkundige komt terug de kamer binnen en vroeg eerst of ik het oké vond dat er even iemand anders zou komen assisteren, want de verloskundige was nu druk. Maar de verloskundige wilde heel graag zelf deze bevalling doen dus ze vloog al snel achter haar aan de kamer in. Ze haalde de katheter eruit en toucheerde 9 cm. Maar met de wetenschap dat S een kleintje zou zijn en mijn lichaam al aan het persen was, zei ze dat ik maar gewoon goed naar m’n lichaam moest luisteren. Dus zodoende deed ik dat.

Ik werd omhoog geholpen zodat ik gehurkt kon zitten (ja, zelfs met ruggenprik kan en mag dit!) en ik brulde met een perswee mee. En dan, om 18 over 6 ‘s morgens werd in die ene perswee  meteen haar hoofdje geboren, waarnaar ik heel even zuchtte en toen vloog de rest er achteraan. Dat ging hèèl snel, niemand had tijd om haar op te vangen. Ik keek naar beneden en zag een ongelooflijk klein, compleet wit besmeerd popje voor mij op bed liggen. Ingepakt als een cadeautje door de navelstreng die over haar hele lijfje heen in de knoop zat. Welkom op de wereld lieve kleine S ❤️

De verloskundige hielp met haar uit de knoop halen en ik ging met haar liggen. “Het zat er op…’ dacht ik nog. “Nu de placenta nog en dan is het klaar. We hebben het achter de rug”. Maar we merkten al snel dat ze het niet goed deed. Ze kwam niet mooi op kleur, ze ademde nauwelijks en kreunde heel erg. De verloskundige deed er echt alles aan om haar te stimuleren, zodat ze bij me kon blijven liggen. Maar ze had meer hulp nodig. En voordat ik het wist werd ze afgenaveld en bij me weggehaald…

Naast de lage APGAR was ze ook onderkoeld (34 graden temp) en had ze een lage saturatie die maar niet bijtrok. Daar lag ze dan… op de reanimatie tafel waar ze beademd werd en in bubbeltjes plastic werd gewikkeld. Mijn wereld stortte in… verschrikkelijk als je baby’s leventje zo begint. Alles in mij ging in overleving, ik lag een beetje voor me uit te staren en mijn lijf verdoofde zichzelf.

Mijn placenta moest natuurlijk ook nog geboren worden. Maar die zat nog muurvast, logisch. Daar waar ik eigenlijk liever geen oxytocine prik wilde, heb ik ‘m toch laten zetten. Ik was in korte tijd al 500ml bloed verloren en zag het in deze situatie, terwijl m’n baby beademd werd, niet vanzelf gebeuren. En een spoedje OK zag ik ook niet zitten. Want S had mij nu heel hard nodig! Dus hop, die spuit er in en toen kwam gelukkig de placenta al heel snel volledig eruit die meteen werd opgestuurd voor onderzoek. Ik had echt alsnog de regie in eigen handen, met dank aan cursus BAEB van Nira van Dijk. Door de medische vroeggeboorte was ik bang dat ik niks meer in te brengen had, maar echt alles werd overlegd en ik heb als een baas weloverwogen keuzes kunnen maken.

Ze zijn een uur lang bezig geweest met haar beademen en op gang krijgen. Na een uur kwam net een kinderarts aan m’n bed vertellen wat er gaande was, wat ze allemaal aan het doen waren en dat ze haar nu mee gingen nemen naar de NICU om haar aan de cpap te leggen, omdat ze maar bleef zakken in saturatie. Terwijl ze dat vertelde, kwam ze gelukkig bij omdat manlief ineens tegen haar ging praten 🥺 De geboortefotograaf Leonie heeft het er nog over, dat ze zo mooi kon zien hoe S op haar papa’s stem reageerde. Alsof ze zich toen pas veilig voelde en kon herstellen.

Daarna had ze ook nog een ontzettend laag glucose en kreeg ze allemaal prikjes, spuitjes en middeltjes zodat ze snel zou opknappen. Het voelde zo onnatuurlijk dat haar maagje meteen gevuld werd met suikerwater in plaats van mijn melk… maar het moest meermaals. Zo’n 2 uur na de geboorte was ze redelijk oké en kwam er een andere kinderarts checken. Ze bleef erg kreunen, dus spraken af dat de verloskundige hem zou oppiepen als ze dat na een uurtje nog deed. Maar nu mochten we eindelijk knuffelen. Huid op huid, met bubbeltjesplastic en tig dekens over ons heen. Ons gouden uur kunnen we nooit meer inhalen, maar wij bleven voorlopig zo liggen samen…

(Wordt vervolgd)