Bevallingsverhaal

27 januari 2012 was ik uitgerekend, 40 weken zwanger en nog steeds me dikke buik niet zat, natuurlijk was ik wel heel nieuwsgierig hoe onze kleine man eruit ging zien maar toch mocht het van mij nog even duren! Overdag gezellig bij een vriendin langs geweest, en daarna nog bij iemand op kraamvisite en savonds naar de supermarkt daar kwam ik mijn vriendinnen tegen die toch nog even een foto van me wouden maken aangezien ik op ontploffen stond! Savonds rond een uur of 11 gingen mijn vriend en ik lekker naar bed want ik was erg moe, ik had kriebels in me buik en ik zei: morgen zijn we ouders ik weet het zeker! Nou we praatte nog een beetje na en rond 12 uur viel ik in slaap. Een half uur later (00:30) voelde ik iets lopen, ik dacht het zal toch niet?? Ik stond op en flatsj heel veel en dan ook echt heel veel vruchtwater het bleef lopen! De zenuwen gierde door me lijf! Even gedouched maar het hielp niet veel want het bleef nog stromen, mijn vriend ging lekker terug naar bed en ik was zo zenuwachtig dat ik toch echt niet meer kon slapen! Ik ben op de bank gaan zitten en wachten tot de weeen zouden komen.. rond half 5 kreeg ik een beetje krampjes.. ik dacht wauw als dit het is ben ik echt de gelukkigste vrouw op aarde.. al gauw werd het heftiger om half 7 belde ik de verloskundige en een kwartier later stond ze op de stoep.. Op naar boven kijken hoever het was.. spannend! Eenmaal boven bleek ik nog maar 1 cm te hebben.. balen zeg! Ik had toch stiekem gehoopt dat het al veder gevorderd was.. nou goed we spraken af dat ze kwart voor 11 weer langs zou komen. In de tussen tijd weer even gedouched maar dat was niet prettig ik had zo’n ontzettende pijn!! Kwart voor 11 was de verloskundige er.. en had ik nog maar 3 cm! Oo ik vond het veelste sloom gaan, gelukkig mochten we gelijk door naar het ziekenhuis. Daar werden de weeen steeds heftiger en heftiger 12:00 had ik 5 cm.. ik moest aan de CTG en een half uur later kreeg ik een prik in me been, waardoor ik tussen de weeen wegzakte.. Rond kwart voor 3 kreeg ik heel erg persdrang ik moest toch echt persen maar het mocht nog niet want de verloskundige was nog in een andere kamer.. een kwartier later kwam ze eindelijk terug en bleek ik volledige ontsluiting te hebben wat was ik blij ik mocht persen! helaas duurde het voor mijn idee heel erg lang omdat het hoofdje steeds terug ging maar om 16:09 was dan eindelijk onze prachtige zoon geboren: Justin Fernando!

De mooiste dag uit mijn leven (Op de weeen na dan! haha) Achteraf viel het allemaal erg mee aangezien ik er toch echt maanden lang tegen aan  zat te hikken!