Bevalling van Otis

14 Juli begon rustig Amy en Romijn waren uit logeren en ik werd wakker en het begon wat te rommelen in mijn buik. Jolie s'morgens lekker in bad gedaan. Mocht er vandaag wat gebeuren was zij iniedergeval al lekker schoon en fris. Otis was nog steeds zoals de gehele zwangerschap extreem druk in de buik en hoe fijn het ook was deze zwangerschap naar 40.4  dagen waren we ook wel erg benieuwd naar hem en konden we niet wachten hem te ontmoeten. Vooral Amy had al allemaal ideeën wat ze met hem wilde doen.

De meiden kwamen in de loop van de dag weer thuis en het bleef verder rustig. Net na het avond eten toen Hans aan het werk ging begonnen licht de weeën. Jolie had ik iets voor 19:30 op bed gelegd  en ik zei tegen de meiden dat ik even onder de douche ging. Mischien kwam het zo goed op gang. Amy had al door wat er aan de hand was en zei: Doe maar hoor mama doet Fara van de Bellinga's ook altijd. De Bellinga's is een gezin dat elke dag vlogt. En deze zwangerschap liep nagenoeg gelijk met die van hun. Amy volgt dat elke dag en Fara was net bevallen van hun 4e kindje ook een zoontje.

Eenmaal in de douche kwam het goed op gang door rustig te blijven dit keer bleef het ook mooi opgang. De kinderen moesten we nog wegbrengen voor we naar Assen moesten. Dus Hans toch maar gebeld dat hij maar terug moest komen het ging beginnen. Ziekenhuis gebeld dat we eraan kwamen. Ze zouden alles klaar zetten infuus zou meteen geprikt worden 2 zakjes bloed lag klaar speciaal gemaakt door UMCG want ik had gemixt bloed. Alles zou klaar liggen niks kon meer mis gaan toch? 

Jolie weer uit bed geplukt. En ze naar mijn schoonouders gebracht die wonen 100 meter achter ons dus dat is een zulke gevallen erg makkelijk.

Rond 21:30 waren we in het ziekenhuis. Ze checkten even als er al iets van ontsluiting was en ja hoor dit keer net tegen de 4 cm aan dus konden blijven. Ik was compleet ontspannen dit keer alleen mijn lichaam begon van het 1 op ander moment te trillen. En ik kreeg dat niet onder controle omdat mijn lichaam dat vanuit zichzelf deed. Voor de verpleegster die me toen hielp een teken zei ze achteraf om bij me in de buurt te blijven want moeders kunnen onbewust dingen aan voelen. Dat had ze al vaker meegemaakt. Dit keer wilde ik graag een ruggenprik om de angst van de vorige keer. Helaas was hij niet goed gezet. En moest ik de weeën nog steeds goed wegpuffen maar het was te doen. Ondertijd keken Hans en ik een serie op de tv. Bij de 8 cm ongeveer braken ze de vliezen. Het eerste babypakje en rompertje werden alvast lekker opgewarmd voor je. Niet wetende dat jij die nooit zou dragen. Ze kwamen bij mij kijken de ruggenprik was inmiddels helemaal uitgewerkt. En ze vertelden dat ik op 10 cm zat het persen mocht beginnen tot zover ging het allemaal goed. 

Alles werd klaargelegd en enige wat ik toen even dacht was. Wel raar dat ik de persweeën niet heel hevig voel maar dacht elke zwangerschap en bevalling is natuurlijk anders deze heeft mischien minder krachtige persweeën. Jou hartslag zakte bij de weeën ook wat weg maar kwam ook steeds terug dus dat was geen probleem. Het was wel een probleem dat na 2 x persen mijn persweeën ineens helemaal weg waren. Wel voelde ik een op dat moment wat lichte druk wat lichte steekjes boven in mijn lichaam. Ik dacht eerst mischien wat onbewust spanning dat er wat lucht vast zit. Ze gaven me weeenopwekkers tot op de hoogste stand maar er kwam niks. Dan proberen op de zij mischien dat dan de weeën opgang kwamen weer . De gynaecoloog werd inmiddels opgepiept. Bij mij werd de druk van boven steeds pijnlijker en benauwder op gegen moment zei ik: Heb van boven zoveel druk en pijn dat ik meer idee heb dat hij er van boven uitkomt dan van onder. Doordat ik nog op de zij lag konden ze de hartslag van Otis niet goed meten de gynaecoloog kwam binnen die zei we doen een zendertje op het hoofd van de baby dan zien we de hartslag weer. Toen ze die zagen was die erg laag. Hij moest nu geboren worden. Ze moesten me helpen op de rug. Mijn pijn in mijn bovenlichaam was zo erg dat ze me moesten helpen met draaien. Hij was met de eerste persweeën iets naar beneden gekomen maar lag nog vrij hoog. Ik moest iets proberen te persen wat zonder de persweeën niet te doen was laat staan met de pijn die ik had. Otis begon op dat moment ook nog is ontzettend druk te bewegen. Achteraf was hij op dat moment aan het vechten voor z'n laatste zuurstof. Gelukkig wist ik dat op dat moment niet.

De gynaecoloog zou dan als Otis zakte de vacuümpomp erop zetten. Otis zakte iets gelukkig en ze kon er bij helaas zat de 1e wat lichtere pomp niet goed. En klapte het los. De 2e keer zat wel goed en Otis kwam er uit hij werd op me buik gelegd. Hij lag met z'n hoofdje nast beneden met een mooie bos donkerbruin haar ik gaf hem een kus op z'n hoofdje. Er kwam geen geluid en hoe druk hij altijd in mijn buik was hoe levensloos hij daar lag. Na 9 maanden was je zo dichtbij en 2 seconde later verderweg dan ooit. Het was inmiddels 05:21 Otis was 52 cm en 3710 gram.

Ze pakten hem van mijn buik en begonnen hem warm te wrijven maar bleef te stil. Toen dat niet werkte werd hij verder op in de kamer gelegd. Hans stond er iets achter en mocht het als hij wilde bekijken. Ik zag het van afstand en hoorde dat ze hem aan het reanimeren waren. 1 2 3 herhaalden ze steeds 1 2 3. Ze wilde graag dat ze allemaal met haar mee telden 1 2 3 zo ging het een tijdje door en na 8 min was er een hartslag. Otis werd na de kamer naast mij gebracht om hem beter te bekijken en daar was betere apparatuur mocht dat nodig zijn. Hans liep mee maar kwam ook gauw terug omdat hij wist dat met mij nog lang niet goed was.

Ik wist inmiddels niet meer hoe ik het had. De pijn werd maar heviger. Dan zat ik naast bed dan weer wat opzij maar plat op de rug werd ik gek. We waren een uur verder en het ging eigenlijk steeds slechter. Er was wisseling van het personeel ik vroeg nog even hoe het ging met Otis. Leek wat beterder te gaan. Dus ik liet dat even los. De nieuwe verpleegster stond naast me bed. En ik vertelde dat ik echt niet meer kon het deed zo'n pijn En ik werd misselijk ik moest spugen. Ze belde meteen en zei dat er nu een echoapparaat moest komen ze vertrouwde het niet. Op dit moment ging me bloeddruk ook niet goed meer. Dus begon ze te schreeuwen aan de telefoon dat meteen moest. Hans was op dat moment net even bij Otis. De echoapparaat was er ik denk dat hij nog geen 5 sec op mijn buikstond. Toen ze riep o.k klaar maken met spoed! baarmoeder is gescheurd en de buik zit vol bloed. Het was al anderhalf later na de geboorte van Otis. Hans kwam weer binnen op moment dat ik vertelde dat ik naar de o.k moest vertelde hij dat ze Otis naar het UMCG zouden brengen ze konden hem hier niet genoeg helpen. Ambulance was al onderweg ook 1 voor mij. Alleen mocht ik niet mee. Ik wist dat niet anders kon maar had graag meegewild net als bij Romijn toen. Gewoon om bij hem te zijn. Ze hadden hem in een verrijdbare couveuse gedaan en kon hem vanaf mijn bed nog een klein beetje zien al spugend in een zakje. Otis naar UMCG ik naar de ok. En daar stond Hans niet wetende op dat moment wat te doen.