Bevalling van onze 2e prinsesje die nogal heftig verliep

Hallo allemaal 

Toen onze oudste dochter 4 jaar was wilde we toch nog een keer proberen een kindje te krijgen. Dit ging allemaal niet meteen en toen ik na 2 jaar de hoop had opgegeven bleek ik ineens zwanger te zijn. Dolgelukkig waren we. 

Februari 2018 ik werd gestript na 40 weken zwangerschap. Ik was er echt klaar mee aangezien ik vanaf week 24 zwangerschapszuiker had en dit onder controle hield met dieet. Het leek ook of ik haar minder voelde dus een tripje naar het ziekenhuis om haar even een haf uurtje te monitoren. Alles was goed en ik kon naar huis. Ze zeiden als het het weekend nog niet was begonnen, mocht ik volgende week maandag terug komen om ingeleid te worden. Dus nog een weekje wachten. 

In de avond thuis had ik toch wat lichte krampen in mijn buik zullen dit dan toch weeën zijn. Ik ben op bed gaan liggen en ben de tijd bij gaan houden. Om de 5 minuten. Ik moest naar de wc en zei tegen mijn man: de krampen komen om de 5 minuten dus het is denk toch begonnen. In de gang liep er vocht langs mijn benen en er viel een plasje op de grond. Mijn man heeft de verloskundige gebeld en die zou eraan komen. De krampen werden nu toch wel echt heviger. 

Toen de verloskundige er was, heeft ze alles na gekeken. Mijn vliezen waren nog niet gebroken, het kindje zat nog vrij hoog, maar ik had wel al 4 centimeter ontsluiting dus we mochten wel naar het ziekenhuis. Mijn moeder kwam om op de oudste te passen en wij gingen naar het ziekenhuis, daar waren we om 22.00. De weeën waren echt heel heftig, maar ik wilde geen pijnstilling. Ik kon het redelijk aan en wilde alles gewoon voelen. Dit was bij mijn eerste bevalling niet gelukt. 

Alles ging goed, alleen bleef ons meisje vrij hoog zitten en mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken. Om ongeveer 00.30 werd ik weer gecheckt. Ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht een beetje meepersen. Op dat moment braken mijn vliezen en daalde ons meisje in. Tijdens het persen zei de verloskundige tegen mij dat als haar hoofdje was geboren, ze me waarschijnlijk zou gaan vragen om op handen en knieën te gaan staan. Ik ben kraamverzorgster dus wist dat ze bang was voor een schouderdystrocie. Dan zit het schoudertje vast achter het schaambeen. Uiteindelijk werd haar hoofdje geboren en bleek haar navelstreng om haar nekje te zitten. Deze werd losgeknipt en ze werd geboren. 

Om 01.56 werd een slappe baby met een blauw hoofdje en een bleek lichaampje op me gelegd en ze huilde niet. Ze werd even op mijn buik gestimuleerd maar dit hielp niet, dus ze werd weg gehaald. Mijn man mocht meelopen, maar die stond er een beetje naast. Ook voor hem was dit erg heftig, hij stond te huilen. Ik weet nog dat ik opzij keek en hem zo zag staan. Er stonden enorm veel dokters om haar bedje heen en hoorde totaal geen geluid bij haar vandaan komen. Ik dacht echt dat ze het niet zou redden, wat was dat angstig. 

In de tussentijd was de verloskundige met mij bezig. Ik bloedde nogal en mijn placenta wilde niet loslaten. Maar ik was daar helemaal niet mee bezig het enige wat ik wilde was geluid bij mijn meisje horen. En eindelijk daar kwam wat gepruttel, pfff wat een opluchting. Het was nog geen gehuil maar er was geluid. Mijn placenta was losgelaten en eindelijk werd mijn meisje op mijn buik gelegd. Ze was nog erg bleek, maar huilde nu wel. 

Voor mijn gevoel duurde het natuurlijk uren maar ze zijn een minuut of 4 met haar bezig geweest. Uiteindelijk is het denk ik haar redding geweest dat ze  tijdens de bevalling zo lang hoog heeft gezeten, anders was het denk ik anders afgelopen. Een uur later mocht grote zus haar kleine zusje voor het eerst ontmoeten. En mochten we veel te snel naar huis. De maanden erna zijn ook nog vrij heftig geweest en dat is het nu 2 jaar later soms nog. Hier later meer over.

Liefs mamaDebje