Bevalling van ons tweede kindje!

Het is inmiddels Mei '24 en grote zus wordt eind van deze maand 2 jaar. Zij kwam met 39 weken waardoor de verloskundige elke keer zei dat ze dit kindje ook eerder verwachtte. Volgens mijn eigen app was ik 12 juni uitgerekend, maar de verloskundige zette mij na de eerste echo's terug naar 9 Juni. 

Zijn grote zus was bij de geboorte 4kg en gezien mijn eigen bouw + kleine buik hebben ze altijd gezegd en geschat dat ze een klein meisje zou worden. Ik kan je vertellen, was ze niet! Uit voorzorg kregen we daarom bij de tweede baby extra groeiecho's en een suikertest. Gelukkig bleek die laatste overbodig, dit was gelukkig niet het geval. Op alle echo's van begin tot eind was deze boy ook groot geschat, maar zolang het binnen de marges vies, maakte ik me geen zorgen, ik had immers z'n zus van 4kg er ook uit gekregen..

Bang voor de tweede bevalling was ik niet, ik had wel vertrouwen in mijn lijf en de verloskundige sprak ook lovend over mijn eerste bevalling. Wel had ik die twijfel, de eerste keer was heftig maar wel zó goed gegaan, kon toch bijna niet dat na twee fijne zwangerschappen, ik ook nog eens een fijne tweede bevalling zou krijgen?

Daarnaast werd ik er een beetje gek van dat ze elke keer zeiden dat het bij zijn zus x was dus dan zou het nu ook wel zo zijn... terwijl wij heel nuchter denken, nieuwe zwangerschap, nieuwe bevalling, ander kindje. Hierdoor besloot ik mezelf een cadeau te doen en ging ik de cursus 'Bevallen als een baas van Nira van Dijk' doen. Ik kan je zeggen, beste keus die ik kon maken. Het vertrouwen kwam weer helemaal terug en ik had er zin in!

De weken tikte door en het was inmiddels 7 Juni, het rommelde wat, maar daar zag ik ineens rode blaasjes?? Vanaf April heerst er al waterpokken bij de kinderopvang, maar het zou toch niet? 

Je raadt het misschien wel, het was wel zo.. onze lieve meid kreeg waterpokken. Ik kan je vertellen, mijn lijf ging meteen 'op slot'. Geen gerommel meer te bekennen. Alle zorg en aandacht ging naar haar en na 5/6 dagen ging het gelukkig een stuk beter met haar. 

De uitgerekende datum was inmiddels voorbij en ik had bij 40+1 een controle bij de verloskundige. De oudste was fit genoeg voor de opvang dus zij ging een dagje naar de kids. Ik werkte de was bij, verfde m'n wenkbrauwen en waste mijn haar.

Ik zat te lunchen en zou rond 15:00 een controle hebben als ik me ineens bedenk dat deze buikpijn sinds het strijken vanmorgen constant aanwezig is. Na het douche zelfs wat erger.. (logisch achteraf hahahah). Dan besluit ik wederom de weeentimer aan te zetten. Deze zegt na 20 min dat ik naar het ziekenhuis moet en daar heb ik sinds de vorige keer wel van geleerd....

Eerst loop ik nog wat rond in huis tot ik me bedenk dat ik alleen ben, het vorige keer heel snel ging en niemand nu nog iets weet. Ik bel de verloskundige en leg het uit, wonder boven wonder heb ik de verloskundige die bij de bevalling van onze dochter was. We hebben haar de hele zwangerschap van haar broertje niet gezien, maar nu heeft ze dienst. Dar geeft rust en ik ben blij! Ze geeft aan dat ze de afspraak in de praktijk cancelt en zo even langsrijdt. Ik bel mijn man, die komt naar huis en ik bel mijn moeder. Bij die laatste wordt ik erg emotioneel, haar profielfoto is een foto van mijn dochter en ik besef me ineens dat ik haar naar de opvang heb gebracht vanmorgen en haar pas weer zie als ze grote zus is....

Als ik de vertrouwde verloskundige zie rond 15:00 uur, wordt ik rustiger, zij weet hoe ik het vorige keer heb gedaan en ik ben blij dat zij er is. Mijn man is net ervoor thuisgekomen. Ik app nog wat met mijn schoonzusje en mijn beste vriendin, die eerste weet wat er gaande is, maar de tweede niet. Bij de eerste controle heb ik 4cm ontsluiting.

We besluiten dat ik weer naar beneden ga, lopen en bouncen op de bal. De verloskundige gaat met m'n partner aan de slag in onze kamer, alles gereed zetten.

We praten en lachen wat, ik loop vooral veel en drink voldoende, deed ik vorige keer niet namelijk en toen viel ik na de bevalling flauw.   

Rond 16:15 voel ik de druk toenemen en besluit naar boven te gaan en daar te blijven. In mijn hoofd denk ik, waarschijnlijk kom ik de komende week niet meer hier beneden, maar duw dat snel weg. Eenmaal boven heb ik een goede 8cm ontsluiting. De kraamzorg wordt gebeld, het duurt mega lang voordat deze er zijn door files en het lieve mens komt schijnbaar niet uit de buurt. Mijn vliezen breken wederom niet zelf en de druk neemt enorm toe. Hoe graag ik het ook door de natuur wilde laten gebeuren, besluit ik rond 16:45 uur dat ze de vliezen mogen breken. Het is gelukkig helder water en mijn weeen vallen even stil. Ik weet uit de cursus dat dit niet meteen kwaad kan.

En dat klopt, na een paar minuten komen de weeen terug en hoe. Ik ga wederom op de baarkruk zitten en er komt een soort gorilla in mij los (wat een geluiden kan je maken, wow maar ook WAT een kracht komt er vrij).

Onze zoon zakt goed maar ergens in dit proces zakt z'n hand langs z'n hoofdje. Hij ligt (gelukkig) niet in sterrenkijker positie dus dat geeft mij vertrouwen dat dit goedkomt. Tijdens een perswee duwt de verloskundige ineens haar hand naar binnen om zijn arm terug te duwen (GOD WAT EEN PIJNNNN) en daardoor val ik bijna voorover van de baarkruk. Daar moet ik wel even bij vermelden dat ik achteraf pas hoorde van zijn handje, want ik schreeuwde op moment van vallen: WAT DOE JIJ NOU JOHHH!??!?! hahah oeps.

Na 5 minuten persen is daar om 17:01 uur onze zoon geboren. Twee uur na de aankomst van mijn man en de verloskundige, dus maar goed dat ik niet te lang heb gewacht met bellen :)

Hij was achteraf 4250 gram en 51cm! Geen kleine knul dus maar minder schade aangericht dan zijn zus! ;)

Het duurde even voordat onze zoon ging huilen, want ja, ook voor hem was dit heel pittig. Hij is in twee uur de wereld in geslingerd en heeft daar wel even last van gehad. Na een paar minuten begon het huilen gelukkig en trok ook zijn kleur bij. We hebben op dit moment gelukkig geen paniek gehad of gevoeld. Hierna is de placenta ook geboren en kwamen mijn ouders met de grote zus langs! Mijn schoonouders, zwager en schoonzus ook. Iedereen moest wel even van mij horen dat ik mijn haar mooi had zitten en geverfde wenkies hahahah. Dat was vooral van de adrenaline denk ik, maar we kunnen er nog om lachen!

*Ik heb het wel vaker geschreven maar doe het toch nogmaals, ik heb heel veel respect voor alle vrouwen die kindjes baren, elke manier is goed, knap en krachtig, maar ik miste het (vooral bij de eerste) om positieve bevallingsverhalen te lezen! Vandaar dat ik mijn ervaringen graag deel :)*

Lees ook: DEEL 1: Opnieuw een heropname met complicaties