Bevalling van Joe Lewis 01-05-2020

29 april ben ik gestript omdat ik toen al ruim 40 weken zwanger was. Ik was er al even klaar mee. Had al ruim twee weken voor weeën en twee dagen voor mijn bevalling ben ik van de trap gevallen.

Bond en blauw en ik kan je vertellen dat mijn lichaam aanvoelde of ik was aangereden door een vrachtwagen. ( zie mijn vorige blog zwangerschap van baby Joe) Met baby Joe was godzijdank alles goed!

1mei om 3:00 in de nacht werd ik wakker met wat buikkrampen. Ik dacht oh zal wel niks zijn. Maar na 15min dacht ik ho eens even er zit een ritme in. Ik zei tegen Jop ik ga vast naar beneden opfrissen, spullen klaar zetten, ik zei nog zo kalm blijf nog maar even liggen. Na 20 min toch maar naar Jop geappt kom maar naar beneden de weeën komen al om de 3min.

De verloskundige werd gebeld en kwam als een speer naar ons. Omdat mijn ontsluiting weeën bij Jesse ook snel ging. Was er geen tijd te verliezen. Bij binnenkomst 4:15, ging de verloskundige gelijk controleren 6cm ontsluiting. We moeten nu naar het ziekenhuis. Mijn schoonmoeder kwam als een gek naar ons toe, omdat Jesse natuurlijk nog heerlijk lag te slapen.

Omdat de weeën zo extreem snel op elkaar kwamen, werd de pijn ook met de minuut erger. Ik dacht nog in de auto naar het ziekenhuis doe mij zo maar een ruggenprik. Ik trek dit niet!

Aangekomen in het ziekenhuis had ik al gauw 8 cm ontsluiting en na het breken van mijn vliezen zat ik om 05:30 op 10 cm ontsluiting.

Dag ruggenprik dacht ik nog.

Helaas had ik nog geen persweeën, drie kwartier gewacht met enorm veel pijn op de pers weeën om 06:15 mocht ik dan eindelijk persen.

Ik kreeg een hele kleine paniek aanval omdat bij de bevallig van Jesse mijn kringspier was gescheurd en ik daarna naar de OK moest. Toch wel angst had dat nu weer zou gebeuren. Maar mijn verloskundige en Jop stelde mij gerust dat dat nu niet zou gebeuren. Na 30 min persen ( wat wel 3 uur leek) kwam om 06:45 ons tweede wondertje te wereld. Joe Lewis 💙

Ik heb gehuild als een klein kind. Zo blij dat het voorbij was maar ook zo intens gelukkig met ons tweede wondertje Joe.

Wat nu natuurlijk anders was dan met Jesse zijn bevalling is dat ik ook gelijk aan Jesse dacht. Zal hij al wakker zijn, hoe zal hij reageren ik kon niet wachten om de broertjes aan elkaar voor te stellen.

Al gauw mochten we naar huis. Ik vond het nu toch wel een beetje spannend worden..

Jesse stond al voor het raam op ons te wachten. We kwamen binnen en namen Jesse gelijk in onze armen en toen was eindelijk dat mooie moment. Kijk eens lieverd.... Je klein broertje Joe.

Jesse stond een beetje nerveus met zijn handjes in elkaar maar wel met een grote lach van oor tot oor. Mama baby mama baby.

Mijn hart knalde uit elkaar van zoveel liefde en geluk voor mijn twee mannetjes ❤️

Hoe het nu met broertjes gaat kan je lezen in mijn blog ( de broertjes)