Bevalling Nilo Deel 2

We moeten nog even 2 telefoontjes afwachten of het plekje in het WKZ werkelijk voor ons is. Na een half uur krijgen we een GO, Tom had onder tussen de spulletje verzameld die we mee wilde. Met de tens om; plas ik nog een keer en stappen we de auto in.

Onze buren, bloemist, zie ik kijken, en knikken met en blik van succes jij kan dit. Ik stap in en we rijden snel weg.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen wordt er gelijk een bal gehaald voor mij. Kan ik het daar nog weg puffen. Net zoals bij Ayla gaat het ook hier met een vaart door. Ik heb die rem niet van verplaatsen naar een andere plek. Ik voel me gelijk op mijn gemak, hier gaat het gebeuren dus laat het maar gebeuren.

De kamer heeft geen bad, maar wel een douche. Dus ik stap onder de douche om de pijn te verzachten, helaas deze douch gaat constant van warm naar koud en zit niet op mij gemak. Ik ga er snel maar uit, en we kijken weer even hoever de ontsluiting is. Rond de 4 cm gokken ze nog steeds. Ik krijg de vraag of ik mijn vliezen wil laten breken, ik twijfel niet en ga gelijk voor deze keuze. Het is al rond 12/1 uur en vind het al lang duren en merk gewoon dat ik kapot raak. De weeën zijn en blijven krachtig maar helaas zette het voor mijn gevoel niet door. Maar bij het breken van de vliezen voelt de verloskundige meer ruimte ontstaan, dit is gelijk positief. Ze brengen me naar het bad, geen bevalbad, maar wel een bad zodat ik warm kan zitten en de weeen kan opvangen. Er werd al gezegd het kan heftiger worden, nou ze hadden gelijk. De weeën zijn heftig en doen wel echt ze werk. Elke wee wordt zwaarder in knijp de handen van Tom en de verloskundige van het ziekenhuis fijn. Ik krijg ze soms niet weg, en moet echt aan gemoedigd worden om ze weg te blazen. De rust vind ik bij onze verloskundige in haar ogen, ze lootst mij er door heen. Geeft aan we doen er nog 6 dan mag je uit het bad en gaan we aan het lachgas. Ik zet mij ln mind set ook echt op die zes en wordt daarna terug naar onze kamer gebracht. Daar staat het lachgas klaar. Even op adem komen, daar kijk ik echt naar uit. Door het lachgas val ik soms even in slaap en wordt wakker van een volgende week. Ik weet niet Hoelang ik aan het lach gas zit maar ik kom ik een roes en soms raak ik lichtelijk in paniek omdat ik even niet weet wat ik doe. Maar als ik een maal de pijn weg adem voelt het fijn. Rustig begin ik was druk te voelen, en persdrang komt op zetten.

De verloskundige zeggen dat als ik het gevoel heb van persen ik van het lachgas af moet, even nog en masker van mijn ademen op houden zo dat al het gas uit de kamer en mijn systeem verdwijnt. Rustig mag ik gewoon mee moet gaan persen. Alleen ik merk dat het persen niet werkt, mijn lichaam vraagt er om alleen er zit nog iets niet goed. In verschillende houdingen pers ik, maar na elke pers heb ik pijn, als of de kleine mij terug trapt tegen mijn ribben aan. Het doet pijn, het persen niet, beneden niet maar bij mijn ribben na elke wee. Na ruim 45 minuten of langer ik weet het stiekem niet meer, checken ze de ontsluiting en zit nog iets “een randje” die het blokkeert. Dit had ik ook bij Ayla weet ik nog. De verloskundige “masseert” dit en ik moet weet weeen op vangen, met het geluk ik mag weer aan het lachgas. Ik heb daar stiekem wel zin in, even de dat randje van die pijn weg ademen. Dit doe ik weer tot ik weer in het moment kom van pers gevoel en weeën door elkaar. Ik hoor de verloskundige zeggen; Janna nog 3 x goed in ademen en dan ben je zo ver. Dus ik ademen nog 3 x goed in, wetende dat ik straks alles er uit moet persen.

Voor mijn gevoel duurde dit uren, maar vanaf het moment dat ik ging persen op mijn zij lig ik is de kleine man er binnen 20 minuten uit. Opgelucht pak ik onze kleine vent aan, en ademen uit. Blaas alles weg.

De vraag voor een spuit oxytocine om te voorkomen dat het te lang duurt voor mijn placenta komt zeg ik gelijk Ja op. Bij Ayla ben ik geopereerd, ik wilde gewoon voorkomen dat dit weer zou gebeuren, ik wilde gewoon zo snel mogelijk dat alles afgehandeld werd. De placenta werdt snel en heel “geboren”, we laten de navelstreng er dus nog lang aan zitten, om zoveel mogelijk voeding stoffen mee te geven aan Nilo.

Uit eindelijk is Nilo gebieden om 16.07. Ik weet nog dat ik dacht, alles voor 19.00 is winst. Dan ben ik sneller dan bij Ayla, maar als snel was ik de tijd vergeten en was ik daar ook niet meer mee bezig, alleen vond het ergens toch wel een opluchting achteraf.

We liggen heerlijk, ik word nog een beetje gehecht, onder verdovingen gelukkig. En worden even lekker met rust gelaten, de verloskundige verlaten de ruimte, en komen terug met wat te eten en drinken voor ons. Even wat appelsap en limonade en beschuit met muisjes dit hebben we verdient en bij komen. Er heerst een rust en kalmte, de tijd vliegt ik mag bijna onder de douche, Nilo wordt gewogen gemeten en aangekleed door Tom. Ik kijk lekker mee, en daarna stap ik onder de douche, het recht opzitten en het zakken van je organen is even wennen en voelt gek aan. Ik was dit helemaal vergeten, of bij Ayla was ik gewoon nog wappie van de narcose. Maar ik schuifel rustig naar de douche is warm met koud uit zichzelf afwisselt. Maar met me eigen douche gel was ik mij af, even het gevoel van we gaan naar huis, droog ik mij af. Stap ik een heerlijk ziekenhuisbroekje Incan gaas vol met het ziekenhuis verband. In me oude kleding en en heerlijk zachte trui. Nog even uit rusten op bed, Tom haalt de maxicosi en we zijn al bijna klaar om naar huis te gaan. Bijzonder om op te merken dat we gewoon 3 uur na de bevalling klaar zijn om naar huis te gaan, het voelde niet als gepush maar in de auto verbaas ik mij hoe snel het allemaal gaat.

Ayla is gebeld en ze mag toch even komen kijken, in ons huis zit mijn moeder klaar met avond eten en een versierd huis. Ze hebben een hotel geboekt maar ze zijn er nog even als we thuis komen heerlijk. Ook onze kraamhulp is gebeld, en komt toch alles nog even uitleggen. Want stiekem zijn we het vergeten en is het toch wel fijn dat er een kleine uitleg komt.

Uit eindelijk is iedereen rond negen uur weg en vallen we met ze drieën in diepe slaap. Want we weten de eerste nacht heeft Nilo nog niet zoveel nodig en wij kunnen wel weer wat slaap gebruiken. Ik heb op voor gekolfd dus er is voeding in huis. Maar toch slapen we goed door, ayla nog een nachtje bij grootje en die wordt de volgende ochtend gebracht. En we zijn nu echt een gezin van vier.