Bevalling met een genetische afwijking

Oef, met dat ik dit aan het typen ben besef ik me ineens dat de niet zo kleine dame dit jaar alweer DRIE jaar word!

Geniet er van people, want de tijd gaat ZO snel!

Maar: daarom zijn jullie hier niet, jullie zijn hier aangekomen omdat jullie het bevallingsverhaal van Lily willen lezen.

Toen ik 20 weken zwanger was, wist ik het al. Ik hoef niet per sé een geromantiseerd geboorteplan, ik wil zien hoe het verloopt en dan kijken wat de stappen zijn die ondernomen moeten worden. Natuurlijk heb ik wel zo’n worst case scenario uitgetypt, want ja je weet maar nooit!

Nee, het is natuurlijk fijn voor de verloskundigen om te weten wat jouw wensen zijn mocht het even niet mee zitten of dat je uit emotie iets aangeeft.

Want het is een prachtige emotionele rollercoaster, je gaat leven geven.

Of nouja geven, het leventje is er al maar nu moet het er dus nog uit, klein detail.

Mijn voorkeur had toch wel thuis bevallen, omdat ik het gevoel had dat in het ziekenhuis een soort van Mac drive bedoeling zou zijn. En het liefst heb je het toch een beetje met een intiem clubje, daarna lekker onder je eigen douche, niet in die auto terug hoeven. etc .Ik had al een week of 2 flinke voorweeen en dacht iedere dag JA we gaan er vandaag voor.

Tot de 39 weken ik het helemaal zat was en midden in de nacht een skippybal heb besteld, waar ik vervolgens de hele dag op heb zitten bouncen.

Ik probeerde alle fabeltjes, Ananas eten pittig eten etc etc.

Tot ik wakker werd op de ochtend van 39+2 met weer die voorweeen, het was 6 uur zou het vandaag dan echt gebeuren?

Niels lag nog lekker te slapen dus ik besloot even te douchen en toen zette het toch flink door.

Om half 9 besefte ik me dat het echt zover was en maakte ik niels wakker, die de verloskundige belde.

Zij was hier om 9 uur om mij te checken, en ik zat op 2 cm ontsluiting.

Even wachten nog dus.

Het voordeel was dat ik het zo fijn vond om gewoon thuis te zijn, even met zijn tweetjes nog op de bank en gewoon lekker in je eigen omgeving.

We hadden afgesproken dat ze om 12.30 terug zou komen om te kijken hoe het er voor stond.

Het was een enorm drukke dag qua bevallingen, dus ik kreeg een andere verloskundige dan die ik in de ochtend gezien had en dit vond ik lastig, je bent enorm kwetsbaar en ik moest dit echt even laten bezinken.

Maar veel tijd was er niet, want die kleine kwam er aan.

Na de controle zat ik op 3 cm en we spraken weer af na een paar uur te controleren.

De verloskundige ging naar haar volgende adres, Niels en ik hebben nog even geluncht en daarna liet Niels de hond uit.

Tot ineens mijn vliezen braken en ik met een soort van improvisatie salto van de bank moest springen om onze nieuwe bank niet te raken.

Achteraf kan je jezelf wel voor je kop slaan, want ja waar had je die matjes ook alweer voor gekocht? Haha

Ik belde niels op en we besloten naar boven te gaan, ik wilde graag in bed liggen.

Tot mijn lijf bedacht let’s go! We gaan voor de weeenstorm, en dat midden op de trap.

Volgens mij heb ik er wel 15 minuten over gedaan om boven te komen en niels bleef maar zeggen, toe maar schat je bent er bijna. En ik maar denken, nog even en dan geef ik je een zetje hahaha.

Boven aangekomen was ik het zat, ik zei tegen niels bel de verloskundige maar ik wil graag pijnbestrijding en ik wil naar het ziekenhuis. Ik geef het op. (ik had een soort van Patrick zeester houding aangenomen zegmaar)

Niels sprak met de verloskundige en die gaf aan dat dit het moment was dat ik waarschijnlijk op de 6-8 cm zou zitten want dit was een typische uitspraak rond die cm. Niels hing op en kort daarna merkte ik dat mijn lijf begon te persen, dus met spoed weer de verloskundige gebeld.

Er kwam een mevrouw uit IJsselmuiden in dit is echt mijn rots in de branding geweest.

Ik heb nogal een temperament, maar deze mevrouw had daar geen boodschap aan.

Ze kwam binnen en plofte haar tas op het bed, en zei Hallo ik ben x en ja, ik heb er zelf 6, dus we gaan er voor madam!

Na het checken keek ze verbaasd en liep ze in overleg naar haar auto om me klaar te maken voor een thuisbevalling want ik was immers al begonnen. Ik had volledige ontsluiting en mijn lijf nam het volledig over.

Na 25 minuten is Lily geboren, en dit is echt alle clichés waardig. Kippenvel tot aan je bilnaad zoals niels het altijd verwoord.

Je eerste kindje, wat is ze mooi..

Niels knipte de navelstreng door en kreeg zijn dochter in zijn armen zodat ze daarna de controles konden doen.

In de tussentijd had Niels zijn broertje gebeld of hij zich even wilde ontfermen over Ollie, ( onze Amerikaanse akita )

Die wist niet wat hem overkwam dus hij kon wel even de nodige aandacht gebruiken.

Hoe kon dat arme ventje weten dat bij aankomst het eerste wat hij zou zien, zijn schoonzus op een brancard zou zijn? En een huis met het bloed in de gordijnen ;)

De bevalling was achter de rug, ik had in record tempo mijn meisje op de wereld gezet en de navelstreng was doorgeknipt.

Dan hoort dus de placenta te komen, iets waar ik helemaal niet mee bezig was op dat moment. Ik zat alleen maar vol verwondering te kijken naar ons mini frommeltje en liet iedereen lekker hun ding doen.

het schijnt dus dat ik een genetische afwijking had die niemand heeft kunnen zien tijdens de zwangerschap.

Namelijk mijn placenta was hard en driehoekig, dus stel je even voor die ouderwetse blokkendoos met al die figuurtjes?

Heb je wel eens geprobeerd om een driehoek door een rondje te douwen?

Precies ;)

Dit ging dus niet, na een paar prikken van de verloskundige, begon de kraamzorg mijn verloren bloed te wegen en werd de ambulance gebeld omdat ik onwel raakte. Ik kan me van dit moment verder niet heel veel heugen. Maar achteraf hoorde ik van mijn vriend dat ze mij in de ambulance vervoerd hebben en ik een manuele extractie heb ondergaan in het ziekenhuis.

Dit houd in dat ze handmatig de placenta verwijderen, dus toen ik bijkwam voelde ik me overreden door een bus.

Ik kreeg bloed toegediend voor mijn extreme bloedverlies en lag aan allerlei slangetjes.

Niels stond in de kamer met het welbekende doorzichtige karretje met Lily er in en ik vroeg ‘ is die van ons?’

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we de dag erna heerlijk naar huis, genieten en op die roze bubbel.

Het fijne was dat niels thuis was omdat ik in de eerste week eigenlijk niets zelf kon, dus hij stond volledig in zijn eentje voor zijn pasgeboren dochtertje te zorgen. Wat een bink he;)

Nu 3 jaar later kijken we hier natuurlijk heel luchtig op terug, we zijn zo goed ondersteund en geholpen door iedereen, van de kraamhulp tot de verloskundige en de mensen in het ziekenhuis tot de mensen die dichtbij ons staan. Het was een rollercoaster, maar eentje die we niet hadden willen missen.

Na een paar dagen ben je het helemaal vergeten, het is waar!