Bevalling Fenne

Wij hebben elkaar 15 November 2018 het JA woord gegeven en hebben het die dag klein gehouden met familie omdat ik het anders niet vol zou houden met zo'n grote buik. Ik was dan wel 25 weken zwanger, in het ziekenhuis vertelde ze dat ik een buik had van iemand die 38 weken zwanger was van 1 kindje dus je begrijpt. De bedoeling was om het weekend dan gezellig met vrienden te vieren maar aan dat punt zijn we helaas niet gekomen.

Wat donderdag 15 November zo mooi begon met een trouwdag. Ik ging trouwen met de liefste en leukste man van de wereld. De dag was super, ik voelde me eindelijk weer sinds dagen een keer goed en ik was gelukkig. Het weer zat mee , ik was in verwachting van twee prachtige meisjes en ik was met mn familie, beter kon het niet worden.

Vrijdag ochtend 16 November werd ik wakker als mevrouw ter Maat. Ik keek nog een keer naar mn prachtige ring en mijn lieve man die naast me lag te ontwaken. Ik voelde me anders , anders dan gisteren. Niet omdat ik net getrouwd was maar ik merkte wel dat ik die dag te veel gedaan had. Ik had hoofdpijn en voelde rare menstruatie krampen in mijn buik, rug en bovenbenen. Ik maakte me niet druk want ik had die week daarop de spoedlijn al gebeld omdat ik dat toen ook had met licht bloedverlies en toen was er ook niets.

Ik heb het Niels verteld dat ik buikpijn had maar die vond het ook wel een keer goed geweest, elke keer naar het ziekenhuis jagen en terug gaan zonder dat er was is. Maar na onze miskraam dit jaar januari vertrouwde ik niets meer.

Niels ging uit bed maar ik besloot nog te blijven liggen. Die dag gisteren heeft mij en mn lichaam zeker gesloopt met zon buik. Ik merkte dat er regelmaat kwam in de krampen en ging timen. De krampen duurde een halve minuut en er zat 3 á 4 minuten tussen. Er ging bij mij meteen een lampje branden dat dit weeën zouden kunnen zijn maar het kan ook toeval zijn. Na een half uur probeerde ik het nog eens een keer , toen duurde de krampen al een minuut. Ik wou mn kop niet gek maken ik ben pas 25+4 weken dus dat kan niet. Ik ben gewoon te druk geweest.

Ik ging toch mn bed maar uit omdat mn ouders voor de deur stonden met de fotos van de bruiloft. Toen ik beneden mn moeder zag zei ik : ik weet niet maar het is net of ik weeën heb. Mn moeder keek een beetje angstig trok mijn shirt omlaag om naar mijn buik te kijken. (Toen niet wetend dat mijn moeder al zag dat mijn buik ineens heel laag hing in vergelijking met de dag ervoor). Ik vroeg haar ook wat ze zag maar om de rust te bewaren zei ze maar niets.

Die middag heb ik de fotos uitgezocht , gedeeld op social media en lekker terug zwijmelen bij elke foto dat ik de krampen een beetje vergat.

Savonds rond een uur of 5 werden de krampen steeds heftiger. We hadden besloten om die avond naar een auto te gaan kijken. In de auto onderweg daarna toe overlegde we of ik niet voor de zekerheid het ziekenhuis zou bellen omdat het al de hele dag aan hield. Ik besloot toch te bellen en we konden meteen terecht.

Eenmaal in het ziekenhuis moesten we wachten tot we werden opgehaald maar elke minuut duurde zolang.

Uiteindelijk werden we opgehaald door een lange magere vrouw met een zachte stem die vroeg of we verder kwamen naar de verloskamers. Ik kreeg van haar een potje waar ik in moest plassen en ze zei dat de verloskundige me zo verder kwam helpen. De verloskundige kende ik al van de tijd dat ik hyperemesis gravidarum had. Dat is overmatig braken waardoor ik al twee keer opgenomen was en aan het infuus moest vanwege uitdroging. De eerste 18 weken heb ik alleen maar overgegeven. Ik viel alleen maar af inplaats van dat ik aankwam. Met haar heb ik toen een gesprek gehad.

Uit eindelijk heeft ze mijn baarmoeder mond gemeten. Die was hard , stug en was nog mooi gesloten. Toen heeft ze een echo gemaakt. Ze zag dat de kleine meiden heel erg bewegelijk waren en ze zag dat kindje 1 erg diep in mijn bekken lag. Dan zou dat de verklaring wel zijn. " ze zijn zo bewegelijk en ze ligt zo diep in je bekken dat is gevoelig. Doe rustig aan, neem een kruik en maak je verder geen zorgen. Wij zien geen rede om je hier te houden " dat is wat ze zei. We raakte een beetje in gesprek over hoe we het voor ons zagen dadelijk een tweeling. Ze zei " ik merk aan wat je zegt dat je al echt een moeder bent. Sommige die ik zie moeten echt nog moeder worden maar jij bent het al en jullie zijn zon warm en lief stel dat komt straks helemaal goed. Jullie kleintjes komen niets tekort".

Met die lieve en fijne woorden stapte we weer in de auto. We hebben thuis wat eten gemaakt, hebben filmpje gekeken en zijn om een uur of 9 naar bed gegaan.

Ik werd wakker om 00:05 17 November. Ik wist niet dat vanaf dit moment ons hele leven zal veranderen. Ik werd wakker met heftige krampen. Ik ging na de wc voor ' a number two '. Maar er kwam niets. Ik kon amper zitten en besloot maar weer naar bed te gaan. Met dat ik wil afvegen zit er licht roze bloed op het papier. In paniek heb ik Niels wakker gemaakt, die letterlijk uit bed sprong. Ik besloot maar weer het ziekenhuis te bellen. Ik kreeg een vrouw aan de telefoon die mij zei dat ik maar een paracetamol moest nemen en onder de douche moest gaan staan. Met erge frustratie deed ik het maar. Eerst ben ik op de grond gaan liggen omdat ik amper nog kon staan. Niels zette een krat bier onder de douche zodat ik kon gaan zitten en ik zei op dat moment nog tegen hem : " het lijkt wel of ik aan het bevallen ben ".

De pijn werd niet minder dus ik besloot om de douche maar uit te gaan. Met dat ik de douche uitzet voel ik een gloed van warmte langs mijn benen, alsof ik aan het plassen was. Voor ik het wist stond ik in een helder rood plas bloed. In paniek zijn we naar het ziekenhuis gereden. Niels heeft letterlijk zn auto voor de deur gezet en mij met de rolstoel naar de verloskamers gereden. Toen we eenmaal in de verloskamers waren voelde ik dat ik van alle angst en paniek erg nodig moest plassen en vroeg waar het toilette was. De verloskundige wees mij het toilette en vroeg mij om de deur open te houden mocht er eventueel wat gebeuren. Met dat ik mijn broek en ondergoed naar beneden trek zie ik haar wit weg trekken en hoor haar met trillende stem zeggen " ik heb toch liever dat je nu meteen komt liggen, want dit is niet goed". Ik moest zo snel mogelijk op bed gaan liggen zodat ze mijn baarmoedermond kon meten. Ik zag de schrik in haar ogen. Ze keek me aan en zei : ' Je hebt 4 centimeter ontsluiting '.

Voor ik het wist stonden er 3 verloskundige en 2 verpleegsters in de kamer en nog een gynaecoloog.

Ik kende de gynaecoloog niet want mijn vaste gynaecoloog had geen dienst. Ze stelde zich voor en vertelde dat ik op het moment aan het bevallen was en dat ze gingen proberen mijn weeën te stoppen door mij aan de weeën remmers te leggen. Ik kreeg twee infuzen in mijn linker hand. Na een half uur werd weer mijn baarmoedermond gemeten en kwamen ze op 6 centimeter.

Er was paniek in de verloskamer. Ik heb alleen maar gekeken na hoe iedereen in paniek door elkaar praatte en hoe iedereen met een snel vaart door de kamer stoof. Ik had op dat moment geen besef hoe erg het was. Tot de gyneacloog bij mij kwam en zei : ' Mevrouw Freriks , wij kunnen helaas u bevalling niet uitstellen. U gaat binnen nu een half uur bevallen.

Ik keek Niels aan, We pakte elkaar vast en wisten dat we niet meer terug konden. We doen dit samen hé schat verluisterde Niels in mijn oor.

De gyneacoloog vertelde dat ik in Doetinchem officieel niet mag bevallen onder de 32 weken maar door dat de ontsluiting zo snel ging durfde ze mij niet over te plaatsen naar Nijmegen omdat de kans dat ik in de ambulance zou bevallen zeer groot zou zijn. Dus het personeel van Nijmegen werd naar Doetinchem gestuurd. Maar er was één man die op dat moment erg belangrijk was. Omdat de longen van de meiden nog niet voldoende ontwikkeld zijn en de longrijpers die ik had gekregen niet 48 uur van te voren gegeven was moest die man erbij zijn omdat alleen hij een beademings buisje kon plaatsen mocht dat nodig zijn.

Dus met pers weeën probeerde ik hun zolang mogelijk binnen te houden.

Ik heb die 25 weken precies uitgedacht wat er allemaal mis kon gaan en hoe mijn horror bevalling zou zijn maar op dat moment leef je in zon roes dat ik op dat moment geen emotie had, alleen die pijn ..

Voor ik het wist stond mijn moeder huilend in de kamer. ' Dit is veel te vroeg '. Snikte ze zachtjes tegen de verpleegkundige. Toen ik dat hoorde wist ik dat het goed mis was.

Terwijl ik in de start blokken lig komt er een vrouw de kamer in die zich voorsteld en zegt dat ze dit moet vragen.

' wilt u dat wij de meiden helpen of zegt u doe maar niets'.

Verbaasd keek ik Niels aan. Wat niks doen. Ze vertelde wat de kindjes allemaal konden krijgen en dat de kans er was dat ze misschien als ze er uit waren al geen kans meer hadden door de extreme vroeg geboorte.

Op dit punt kwam bij mij het verdriet en het besef wat er aan de hand was.

' Ja mevrouw Freriks, u mag gaan persen '. De paniek schoot in mijn tenen. Na vele peptalks en het huilen dat ik dit niet kon was ze er met 3 persweeën al. Fenne is geboren op 17 November 2018 om 4:44 in Doetinchem.

Het was muisstil en ze werd meteen bij mij weg gedragen. Ik mocht mijn meisje niet zien.

Ik kreeg nog een infuus voor een zak bloed omdat ik 1,5 liter bloed was verloren en een zuurstof kapje omdat ik erg benauwd was.

Ik heb 25 weken lang tegen Niels gezegd dat hij mij tijdens de bevalling niet alleen mocht laten maar op het moment toen Fenne er was vroeg ik of hij alsjeblieft met haar mee wou gaan, ik red me wel.

Op dat moment werd ik gehecht en klaar gemaakt voor de ambulance. Ik werd op een brancard gelegd en vast gemaakt met riemen. Ze probeerde nog een infuus te prikken maar helaas ging dat twee keer mis. Ik was zo in paniek en moe dat ze het na drie keer proberen hebben gelaten. Vast gelegd en vol plakkers , draden en infuzen konden we eindelijk opweg naar nijmegen met Bibi nog in mijn buik.