Bevalling! Eerste Partus 😋

Zondagavond. We zitten bij mijn zus op de koffie, wanneer ik voorweeën krijg. Niet fijn, maar wel gaaf.

Het komt steeds dichterbij!

Ook niet heel gek, want ik ben morgen precies 40 weken zwanger. Omdat dit de eerste keer is dat ik een volgroeid kindje draag, weet ik niet dat dit voorweeën zijn. Maar ik maak me niet al te druk en hou het bij in m'n hoofd, ze komen om de 10 minuten ongeveer en na 40 minuten blijft het stil.

De 5de wee komt niet, en ook de rest blijft uit. Aha, nu weet ik dus wat voorweeën zijn! Op de terugweg in de auto begint het weer, en nu blijft het een tijdje aanhouden. Maar tijdens het slapen is het ook weer verdwenen. Ik droomde dat ik weeën had en was aan het wachten op de volgende maar dat duurde 25 minuten 😂.

Dus nog steeds voorweeën, maar in de loop van de dag verdwijnen die weer.

Op maandag verlies ik ook de welbekende slijmprop en, wat ik overigens erg goor vond, zit er niks anders op dan wachten.

Op dinsdagochtend word ik om 05.00 wakker van een wee, maar dat kan ik net zo goed dromen!

10 minuten later weer een wee, dus de voorweeën zijn weer begonnen. Dacht ik...Ik sta op om lekker te douchen, iets wat ik als nieuwe hobby verworven heb deze zwangerschap.

Een uurtje later staat ook Remke op en ik vertel dat de voorweeën weer begonnen zijn. Remke werkt normaal 20 minuutjes bij huis weg, maar vandaag ruim een uur uiteraard. 

Hij vraagt of hij thuis moet blijven, maar deze eigenwijze vrouw vond dat wel erg vroegtijdig.

Het waren immers maar voorweeën!

Dus Remke ging op weg en uh... De voorweeën die bleven. Ze werden wel wat vervelender, wat een stomme dingen zeg, waarom 'hoort' dit er nou weer bij.

Ik download een app, die ik overigens niemand aanraad, die de 'kramp' timed. Rond 7 uur vindt die al dat ik me klaar moet maken om richting het ziekenhuis te gaan.

Want daar wilde ik graag bevallen, met mijn eigen verloskundige. Ik app m'n vriendin nog dat ik niet durf te poepen uit angst dat er dan opeens een hoofd uitkomt, en kom tot de conclusie dat ik veeeeel te veel films kijk en een enorme fantasie heb.

Om 9.30 uur is het eindelijk zo ver!

Ik durf te poepen.

In mijn hoofd probeer ik mezelf wijs te maken dat daar de krampen vandaan komen en dat ik niet echt weeën heb. Ook al komen ze nu rond de 8 minuten. .

Mijn schoonmoeder appt me rond 10 uur met de vraag of we koffie gaan drinken, en vanwege kramp zeg ik af. In de middag had ik een afspraak staan bij de verloskundige, en m'n schoonmoeder vraagt of me dat wel gaat lukken of dat ze even mee moet. Ik verzeker haar dat het alleen kramp is en dat ik me heus wel red. Ik laat wel weten wat de verloskundige zegt.

Nou moet je weten, dat ik inderdaad van plan was om gewoon naar de verloskundige te gaan.

Maar rond een uur of 1 vond ik het niet zo grappig meer. De pijn nam toe, de weeën kwamen rond de 6 a 7 minuten en ik vroeg me af of een bloeddrukcontrole nu wel zin had. Dus heb met Remke overlegd en de verloskundige gebeld, die net zat te eten. Ze wilde graag langskomen, maar als het geen haast had kon dat misschien na de lunch.

En ze adviseerde om Rem toch maar eens naar huis te laten komen. Dus Remke gebeld en maar lekker gaan douchen, voor de verandering!

De weeën werden heftiger en ik voelde het vooral in m'n rug. Kak. Ik vond het zwanger zijn eigenlijk best fijn, ik hoefde nog niet te bevallen!

Maar aan de andere kant, ik was er ook wel helemaal klaar voor.

Omdat ik er lekker fris uit wilde zien, heb ik me nog zo goed en kwaad als het kon me opgemaakt. De eyeliner ging wel even tussen de weeën door 😜 De verloskundige kwam en niet veel later kwam Remke ook.

Er was een vermoeden dat ik vruchtwater verloor, en daarom moesten we onze spullen pakken en alvast naar het ziekenhuis gaan, dan werd ik daar getest en getoucheerd, want ik wist ook niet of en hoeveel ontsluiting ik had. Rond 3 uur gingen we dus naar het ziekenhuis, vandaag zou onze Kees een andere naam krijgen!

We mochten de auto van m'n ouders lenen, die had stoelverwarming en een hoge instap.

Wat een geweldige uitvinding. Ik wist van gekkigheid niet meer hoe ik zitten moest, de rugweeën kwamen om de 5 minuten en ik had geen reet aan dat puffen. Maar door de stoelverwarming trok ik het nog net.

Op de heenweg heb ik mijn moeder en Remke's moeder gebeld om te zeggen dat we naar het ziekenhuis gingen. Dat had ik beter niet kunnen doen maar dat wist ik toen niet 🙈

De verloskundige had ons instructies gegeven hoe we moesten lopen en het ziekenhuis alvast gebeld met gegevens en om te melden dat we er aan kwamen. Toch moesten we bijna 3 kwartier wachten in de wachtkamer, waar de weeën al, heftiger werden. Je kunt je wel voorstellen, dat ik redelijk chagerijnig werd.

Waar ik thuis in een bubbel zat, heel chill bleef, wilde ik nu gaan vloeken en tieren.

Maar ik zei niks, ik ging alleen heftiger puffen en kreunen. Stik maar in je wachtkamer dacht ik.

Ein-de-lijk kon ik getest worden of ik vruchtwater verloor en moest ik aan de ctg de uitslag afwachten. Dat stomme kastje bleef niet zitten en de stagiaire die het om moest doen werd afgezeken door de verpleegkundige die er duidelijk geen zin meer in had. En toen was ik niet meer chagerijnig want ik vond het bijzonder zielig voor de stagiaire dat ze met zo'n stom wijf mee moest lopen. Daarnaast ving ik allerlei gesprekken op naast mij, waar andere vrouwen een ctg van hun baby kregen. Vind ik reuze interessant als nieuwsgierig aagje, dus ik vermaakte me wel. Kees z'n hartslag bleef constant, en na een half uurtje kwam de gynaecoloog in opleiding me vertellen dat ik geen vruchtwater verloor, en dat ik weer naar huis kon.

Uhhh.. Huis?! 

De rest lees je de volgende keer!