Bevalling eerste kindje

Na een redelijke goede zwangerschap, op de bekkeninstabiliteit na dan, is mijn eerste kindje geboren op 30-11-2019. Wat een onverwachte wending op deze dag. Ik zal bij het begin beginnen:

29-11-2019 kwam een vriendin van mij smorgens mijn haren knippen, want tja na de komst van de kleine zal ik daar weinig tijd voor hebben. Voordat ze weg ging zei ze nog: je bent er wel gewoon bij vnv he?! (Zij was ook zwanger en had die avond haar babyshower). Waarop ik antwoordde: uhh duhh ik moet nog 3 weken hè?!

De babyshower van mijn vriendin was echt super gezellig en geslaagd. Ik ging rond 23:00uur naar huis en er was nog geen vuiltje aan de lucht. M'n vriendin zei: ik hoor je telefoontje morgen wel. Waarop ik weer zei: nou dat denk ik niet, is nog veel te vroeg en ik moet nog 3 weken.

Toen ik thuis kwam ging ik meteen lekker slapen, want ik was doodop en morgenvroeg zou ik dan eindelijk mijn gipsbuik laten maken, want tja mijn buik was niet zo groot dus wilde ik dat zo laat mogelijk doen. Helaas is die gipsbuik er nooit meer van gekomen...

Om 01:30uur werd ik alweer wakker met wat steekjes in m'n buik. Ik wilde even gaan plassen, want ook dat zat een beetje in de weg. Tijdens het overeind komen dacht ik al in mijn broek geplast te hebben, maar wilde toch eventjes naar de wc om te kijken of er meer urine uit zou komen. Toen ik op de wc zat kwam het er van achter ook goed uit en kreeg ik daarna best wel wat krampen. Ik had ooit ergens gelezen dat als je onder de douche ging staan dat het dan minder zou moeten worden mochten het oefenweeen zijn. Helaas werd het alleen maar heftiger en niet minder. Ik was op dat moment 36+6 weken zwanger. Om 02:30 maakte ik mijn vriend wakker met de mededeling dat hij het ziekenhuis moest bellen. Waarop hij zei: hoezo? Je moet nog 3 weken dus kan nog helemaal niet.

Op 30-11-2019 om 05:30uur kwam ik aan in het ziekenhuis met pijnlijke been en rugweeen. Ze gingen gelijk checken, op dat moment zat ik op 2 cm. Dat betekende dat het 2 kanten op kon gaan: hier kan je nog weken mee rondlopen, of de bevalling was toch echt begonnen.

Mijn lichaam had bedacht om de bevalling door te zetten en zat ik 2uur later op 4cm. Mijn vriend ging zijn zus maar bellen om rustig onze kant op te komen, want zij zou bij de bevalling aanwezig zijn. Ondertussen waren de weeën voor mij niet meer te doen en kreeg ik een ruggenprik. Wauw wat een verademing was dat zeg!

Om 14:40uur zat ik al op 10cm, maar omdat onze dame bedacht om niet meer ingedaald te liggen durfden ze het niet aan om al te beginnen met persen. Om 18:45uur was dit nog steeds het geval, maar zei ik dat het me niet meer boeide wat hun zeiden, maar dat ik het wel wilde proberen. Gelukkig luisterde ze naar wat ik wilde en mocht ik rustig aan mee persen. Omdat ik nog een hele goede verdoving had van de ruggenprik moest ik op de monitor persen en wisten hun wanneer ik een perswee zou hebben. 

Om 19:26uur werd dan eindelijk onze dochter Imke geboren bij een termijn van 36+6. 

Alles ging goed met moeder en kind en hadden we eigenlijk naar huis gemogen, maar omdat de kraamhulp maar 1 uurtje zou komen om op te starten durfden we dat niet aan en mochten we toch nog even lekker bijkomen in het ziekenhuis. Pffff wat was dat een goede keuze, want helaas werden dat nog eens 10 dagen langer. Maar dat vertel ik jullie in een volgende blog.