Bevalling 1 - De zwaarste...

Het lag voor mij eigenlijk nooit voor de hand dat ik kinderen zou krijgen. Sterker nog, ik wilde ze helemaal niet!!! Mijn jeugd was niet de beste en ik ben er altijd erg bang voor geweest dat ik de fouten van mijn ouders zou herhalen als ik zelf kinderen zou krijgen. Dan maar geen kinderen. Ik kan het me nu niet meer voorstellen, maar het leven zonder kinderen was ook prima! 

Toen ontmoette ik de liefde van mijn leven en binnen twee weken wist ik dat ik met hém kinderen wilde (dat was nog eens schrikken!). We hebben alles nogal snél gedaan, haha. In september weer contact (we kenden elkaar nog van vroeger van school), in oktober stond hij op de stoep (ik woonde nogal ver weg....), in januari ben ik geremigreerd en bij hem ingetrokken en in april was ik al in verwachting!!!! We hadden besloten dat het niet zoveel zin had om lang te wachten omdat we niet meer 'piep' waren, maar we hadden er ook niet echt op gerekend dat het bijna meteen raak zou zijn!

De eerste drie maanden heb ik overleefd op bananen, kotsmisselijk was ik.... Verder ging de zwangerschap eigenlijk wel prima. Ik had wel voedsel aversies enzo, en ik groeide! Niet te geloven! Ik was net onder de 60 kilo vóór ik zwanger werd en ik ben 18 kilo aangekomen! Toen mijn eetlust eenmaal terug was, was ik niet te houden. Ook kreeg ik in de laatste maand of twee wat last van bekkeninstabiliteit. Loop je met je man door de stad, zak je zomaar door je hoeven. Heel raar. 

Ik was uitgerekend op 12 januari maar ik wist zeker dat ik dat niet ging redden. Ons mannetje (20-weken echo's zijn echt geweldig!) was zó onrustig; de hele dag en nacht door was hij aan het rollen en schoppen. Zijn favoriete trucje was dat hij me tegen mijn centrale zenuw schopte. Ik kan er nu wel om lachen, maar het voelt werkelijk alsof je tegen schrikdraad aanloopt! Hij was al vroeg ingedaald en zat toen de hele tijd tegen mijn ribben aan de rechterkant te schoppen en te duwen. Haha, volgens mij heb ik een maand niet normaal kunnen zitten; ik moest altijd naar links leunen en mijn ribben voelden constant beurs.

Omdat ik zelf op 1 januari het jaar ervoor geremigreerd was, zei ik tegen mijn man dat ik op 31 december ging beginnen en dat ons kindje op 1 januari geboren ging worden. Mijn man vond dit wel een goeie grap, het was natuurlijk niet echt redelijk om te verwachten dat ons eerste kindje bijna twee weken te vroeg geboren ging worden. Dus we hebben er nog wel over gegrapt toen we op 30 december naar bed gingen. Mijn man heeft me nog verteld dat hij me niet zou geloven als ik hem wakker zou maken dus dat ik die flauwe grap maar niet moest proberen. Maar we hadden nooit gedacht dat het écht zou beginnen!

Rond 1 uur 's nachts werd ik wakker omdat ik naar de wc moest. Ik had het gevoel dat ik drang had om een grote boodschap te doen maar er kwam niets. Nietsvermoedend ben ik weer naar bed gegaan en ben ook weer wat weggedut. Rond half drie werd ik weer wakker en had wéér het gevoel dat ik moest poepen maar eenmaal op de wc, wéér niets. Het begon nu ook te voelen alsof ik darmkrampen begon te krijgen. Vreemd genoeg dacht ik nog steeds niet aan bevallen, haha! Ik was immers bijna 2 weken te vroeg! Dus dan ga je eerst maar eens door je herinnering over wat je hebt gegeten, maar ik had niets vreemds gehad. 

Toen drong het opeens tot me door dat dit het wel eens kon zijn!!!!! Slik! Het was mijn eerste, dus wist ik veel dat het gewoon voelt alsof je moet poepen, hahaha! Je had er bij moeten zijn toen ik mijn man wakker maakte om drie uur 's nachts! Haha, hij geloofde me in eerste instantie écht niet. Maar toen ik het licht aandeed en hij m'n gezicht zag wist hij dat ik het meende. Ik begon het toch allemaal wel spannend te vinden en dat was blijkbaar te zien. Dan even langs het stap-voor-stap bevallings lijstje... De pijn was nog niet heel erg en de weeën waren onregelmatig dus het leek ons verstandig om eerst nog maar weer even te proberen wat rust te krijgen. We zijn dus gewoon in bed gebleven en de weeën hebben de hele nacht en ook de volgende ochtend doorgesukkeld.

Het was nu 31 december en zo rond de middag begon er meer tijd te zitten tussen de weeën. Ze begonnen langzaam weg te trekken. Mijn vliezen waren, bij mijn weten, ook nog niet gebroken dus het leek erop alsof het toch vals alarm was! We zijn voor oud en nieuw nog naar zijn ouders geweest waar ik wist te verbergen dat ik nog zo af en toe een wee had. We zijn niet lang gebleven; na de onrustige nacht ervoor hadden we nu wel wat slaap verdient, vonden we!

Helaas mocht dat niet zo zijn. Het hele verhaal speelde zich bijna identiek aan de nacht ervoor wéér af! Rond 3 uur weer wakker met weeën, weer de hele nacht weeën gehad en wéér wilden ze niet doorzetten de volgende ochtend. Wéér de hele ochtend en middag doorgesukkeld met weeën om het kwartier. Soms 10 minuten, soms 20, maar nooit regelmatig. Maar toen, rond 4 uur 's middags kwam er opeens schot in! Opeens begonnen de weeën regelmatig te worden en ook heftiger! Haha, in mijn hoofd had ik nog steeds tijd om van onze jongen een nieuwjaarskindje te maken!

We hadden nu dan ook eindelijk de verloskundige maar gebeld en die kwam langs om te kijken. Helaas nog helemaal geen ontsluiting en ik was ook veel te nerveus aan het ademen. Dus ze is weer weggegaan na mij het huiswerk gegeven te hebben om rustig te worden en mijn ademhaling te reguleren. Rond 10 uur 's avonds voelde het al heel anders en toen de verloskundige wéér langskwam zag ze dat ik inmiddels rond 4-5 cm ontsluiting had! Dus, op naar het ziekenhuis! 

Omdat ik niet meer 'piep' ben en ook omdat het idee van bevallen best wel spannend vond, had ik heel vroeg al kenbaar gemaakt dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen. Dus daar gingen we, nog steeds op 1 januari, het donker in om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn beste vriendin was er inmiddels ook bij en zij probeerde mij te helpen met ademen en met de weeën zodat mijn man zich kon concentreren op de weg. Man, wat voelen drempels naar als je weeën hebt!!!

Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren, waar onze verloskundige ook al was, bleek dat mijn ontsluiting gewoon door was gegaan in de auto! Ik zat inmiddels op 7 centimeter en toen ik omgekleed was en in bed lag, braken bij de eerstvolgende wee mijn vliezen! Dat had niets gescheeld of we hadden een nieuwe auto nodig gehad, haha! Na een uur zat ik op 8 centimeter dus alles leek vlot te gaan! Ik had ervoor gekozen géén pijnstilling te nemen dus ik vond het wel heel heftig en keerde ook steeds meer in mezelf.

Na een half uur werd er weer gekeken; nóg 8 centimeter. Een half uur later hetzelfde en toen het een half uur later nóg niet verder was gegaan besloot onze verloskundige ons over te dragen aan de 'medische' kant van het ziekenhuis omdat zij niets meer voor ons kon betekenen. Dus daar ga je, met bed en al de lift in, naar de andere kant van het ziekenhuis. Daar eenmaal aangekomen werden wat testen gedaan waaruit bleek dat ons zoontje een sterrenkijkertje was wat de bevalling zou bemoeilijken. Er werd besloten om mij wee-opwekkende middelen toe te dienen met het idee dat méér weeën ook zouden leiden tot méer ontsluiting... 

Niet dus!

Waar het wél voor zorgde was enorm veel pijn omdat ik nu drie keer zoveel weeën had, nog steeds zonder pijnstilling. De dokter die kwam kijken vertelde ons dat ik nog steeds maar 8 centimeter ontsluiting had en dat ze na 2 uur wel even weer zou komen kijken. Ik was inmiddels bijna van de wereld; was doodmoe van twee, nu drie, gebroken nachten en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik kneep mijn man bijna fijn bij elke wee en mijn vriendin rende maar heen en weer om mij ijs of hém eten te brengen. De arts kwam terug, zag dat ik nog steeds maar 8 centimeter had en nadat ze nu ook onze baby hadden voorzien van elektrodes op zijn hoofd (of misschien zaten die er al, dat kan ik me niet goed meer herinneren) zei ze.........dat ze na twee uur wel even weer zou komen kijken.....

Toen ze dit twee uur later voor de derde keer deed, brak ik. Ik had inmiddels persweeën maar ik mocht nog niet persen omdat ik nog maar op 8 centimeter zat! Ik bestierf het van de pijn en ik wist inmiddels al niet meer hoe lang ik daar gelegen had of wát onder of boven was, zó ver was ik van de wereld. Het draaide allemaal om mijn buik en het feit dat ik mijn baby er niet uit kon krijgen en dat ik als een door de duivel bezeten vrouw in bed lag omdat het voelde alsof mijn lichaam uiteen gereten werd door deze bevalling. 

Toen de arts de kamer uitliep ben ik voor het eerst in huilen uitgebarsten en heb ik mijn man gesmeekt om haar terug te roepen. Ze móésten hier wat aan doen, ik ging het niet redden. Ik voelde mezelf zó uitgeput raken dat ik niet wist hoe ik door de volgende wee zou komen, laat staan de volgende twee uur!!!

Gelukkig voor mij hadden ze net overdracht omdat het wisseling van de wacht was. Toen de volgende arts binnenkwam was ik gewoon ópgelucht toen ze zei dat ik nog steeds op 8 centimeter zat en dat ze nu helaas moesten overgaan op een keizersnede. Toen duurde het in mijn beleving nóg wel een half uur tot een uur voordat de operatiekamer klaar was. Ze hadden wel de wee-opwekkende drup inmiddels stopgezet maar dat maakte nauwelijks nog verschil. Mijn lichaam wilde onze baby er nú uit hebben!

Aangekomen in de operatiekamer moest mijn man omkleden en werd dus (tijdelijk) gescheiden van mij. Mijn vriendin mocht niet mee maar kreeg wel 'the best seat in the house'; een kamer waar ze áchter het gordijn kon kijken wat ter hoogte van mijn borsten werd opgetrokken. Die laatste paar weeën tussen de ruggeprik door waren verschrikkelijk, ik moest die nu zittend op zien te vangen. Toen die ruggeprik erin ging voelde ik letterlijk de spanning uit mijn onderlijf lopen en dat was het beste dat ik in bijna drie dagen had gevoeld!!! Wát een gevoel van opluchting!!! Geen weeën meer, hoera!!!!

Dan lig je daar en dan is het net of je in een sneltrein zit. Alles was zó vreselijk langzaam gegaan en nu voelde het opeens alsof ze onze baby er binnen een kwartier uit hadden. Ik kon het wat voelen trekken, zeiden ze, maar ik mocht geen pijn voelen. Ik voelde inderdaad geen pijn, maar ze lagen zó hard aan mij te sjorren dat ik het gevoel had dat ze me van de tafel dreigden te trekken. Achteraf gezien ook niet vreemd natuurlijk want onze baby lag al bijna een halve dag stevig in het geboortekanaal. Ze moesten gewoon stevig trekken om hem er nu achterstevoren weer uit te krijgen. 

En dan dat moment... 09:50 was hij er en een seconde later hielden ze hem boven het gordijn om hem aan ons te laten zien....

Tranen, wat een tranen, van ons alledrie. Die van ons van blijdschap en ook van opluchting. Die van hem waarschijnlijk uit onbegrip en woede dat hij uit z'n veilige nestje was gehaald. Maar huilen deed hij! En wat klinkt dat goed als je er zo lang op hebt moeten wachten! Ik lag inmiddels te bibberen als een rietje op de tafel (spieren die ontspannen na zó lang op spanning te hebben gestaan, zeiden ze), mijn man ging mee om onze zoon aan te kleden en hij heeft daar ook nog de navelstreng in mogen korten. 

Ze hebben mij verder ontdaan van placenta en begonnen het lange proces van dichtnaaien. Toen mijn man terugkwam met onze zoon durfde ik hem niet vast te houden vanwege het trillen wat nu zo erg was dat ik hem zéker zou hebben laten vallen. Dus hield hij hem tegen mijn gezicht zodat ik hem kon kussen en voelen en ruiken...... En op dat moment verandert je leven voorgoed. Dát is pas liefde op het eerste gezicht!

Welkom kleintje.....