Bevallen vanwege HELLP-syndroom

In mijn vorige blog kun je lezen hoe de diagnose pre-eclampsie tot stand is gekomen. Hieronder gaat ons verhaal verder.

Ik slikte al veel medicijnen voor mijn bloeddruk, en vrijdag 28 september kreeg ik er een pilletje bij omdat ondanks al die andere pillen de bloeddruk langzaamaan toch steeds weer hoger werd. Dit pilletje viel verkeerd, echt enorm verkeerd. Ik werd er vreselijk beroerd van en de kleine was niet meer het vrolijke danseresje in mijn buik maar leek erg lang te slapen. Na controles bleek dat dit pilletje zijn werk iets te goed deed en mijn bloeddruk veel te laag was geworden, waar ook de kleine last van had. Vervolgens werd ik aan een infuus gelegd met medicijn om mijn bloeddruk weer omhoog te krijgen. Toen is mijn lijf als het ware gecrasht. Pillen slikken tegen een te hoge bloeddruk en intussen een uur aan een infuus met bloeddrukverhoger. Toen het infuus leeg was, was mijn danseresje gelukkig weer actief in mijn buik, maar ik had een hoofdpijn zoals ik nog nooit had gehad. Ik kon niet meer goed zien, ik wilde niet liggen want dan werd de hoofdpijn nog erger, maar ik wilde ook niet meer wakker zijn, zo veel pijn had ik. De verpleegkundigen hebben mij toen naar de verloskamers gebracht, niet omdat ik moest bevallen, maar omdat ze me graag in de buurt van de artsen wilden hebben en dat ging daar beter. Ik kreeg een katheter in, omdat ik mijn bed niet meer uit mocht. Ik weet ook niet hoe ik uit bed zou moeten komen, want ik voelde me zo vreselijk ellendig, dus wel fijn dat het ook niet meer hoefde. Ook werd ik aan een infuus met magnesium gelegd waar ik een heel gek gevoel van in mijn hoofd kreeg, alsof er allemaal prikkeltjes in mijn gezicht zaten, maar waar ik mega suf van werd. 's Nachts werd mij toen verteld dat ik 's ochtends naar het Radboud in Nijmegen zou verhuizen per ambulance, omdat ze daar beter voor mij en de kleine konden zorgen. Toen raakte ik toch wel in paniek. Ik heb ’s nachts naar Patrick gebeld om dit te vertellen, alleen omdat ik zo versuft was door de magnesium, is dit een warrig verhaal geworden waar hij niet echt wijs uit werd. (vergeten in mijn vorige blog te melden; maar toen ik voor de 3e keer was opgenomen heeft Patrick met zijn werk geregeld dat hij niet meer naar Duitsland hoefde, zodat hij altijd snel bij mij kon zijn indien nodig).

’s Ochtends vroeg, toen ik wist dat de ambulance er aan kwam, heb ik naar mijn ouders gebeld, zij zijn gelijk gekomen. Zij wonen gelukkig op 10 minuten rijden van het ziekenhuis. Toen de ambulance-broeders mijn kamer inkwamen, zei ik tegen ze dat we nog niet konden gaan omdat mijn moeder er nog niet was, maar zij kwam gelijk de kamer binnen; mijn ouders stonden samen met de broeders in de lift. Mijn moeder is toen met mij mee gegaan met de ambulance, en mijn vader heeft al mijn spullen die in het ziekenhuis lagen (best een boel, als je er vanuit gaat dat je nog 3 weken blijven moet) mee naar zijn auto genomen.

De ambulance is in 22 minuten vanuit Ede naar het Radboud in Nijmegen gereden, een rit waar je normaal gesproken zo'n 40 minuten over rijdt. Toen ik er in lag had ik geen besef van tijd en snelheid meer, maar mijn moeder die voorin zat, zei dat de hele weg de zwaailichten aanstonden en hij enorm hard heeft gereden. Ik weet nog wel vaag dat we over de brug bij Heteren kwamen, en ik tegen de broeder zei “kijk, daar achter woont Patrick.” Het laatste stuk van de rit, in de binnenstad van Nijmegen, ging ook het geluid van de sirene aan. Ik dacht eerst dat dit van een andere ambulance was die ons in ging halen, maar langzaamaan kreeg ik door dat het van de auto was waar ik in lag, en dat het menens was. Uiteindelijk heb ik nog mijn vingers in mijn oren gedaan omdat het geluid me teveel werd, maar het geluid van de sirene kwam er dwars door heen. Vandaag de dag krijg ik nog steeds rillingen en traanogen als een ambulance met sirene mij in haalt op de weg.

Aangekomen in het Radboud werd ik op een verloskamer gelegd, ik mocht geen prikkels meer krijgen omdat ik tot rust moest komen. Ik had het enorm koud, dus ik kreeg een warme deken, en nog een infuus met magnesium. Tijdens dit infuus zat er een arts naast mijn bed die mij constant in de gaten hield. Ik mocht gedurende de dag nog steeds geen prikkels krijgen, dus ik mocht zelfs mijn telefoon niet. Mijn moeder is de hele tijd bij me geweest en heeft met Patrick geappt voor mij. Later op de dag is Patrick zelf naar mij toe gekomen, ik zal de uitdrukking op zijn gezicht toen hij de kamer binnenkwam nooit vergeten. Ik was een hoop veranderd sinds ik hem de dag er voor had gezien; ik lag aan allerlei infusen en voelde me zo vreselijk beroerd, en alles aan mij was opgezet door het vasthouden van vocht. Omdat het rustig was op de verlosafdeling mocht ik in deze kamer blijven liggen en hoefde ik niet naar een gedeelde kamer, zodat ik goed tot rust kon komen. Ik kreeg allerlei plakkers op mijn borst waarmee ze mijn hartfunctie en dergelijke konden monitoren. Eveneens kreeg ik buikbanden om waarmee ze de conditie van mijn kleine meisje in de gaten hielden.

De volgende ochtend kwam de gynaecologe langs om een echo te maken en met me te praten. De baby bleek in stuit te liggen, maar een vaginale bevalling was sowieso al uitgesloten vanwege mijn gezondheid. De diagnose werd aangepast naar HELLP-syndroom, en de verwachting was dat de kleine de aankomende week al gehaald zou moeten worden vanwege mijn gezondheid. Wat voelde ik me waardeloos; dat kleine meisje was nog helemaal niet klaar voor de grote wereld, maar haar veilige plekje was door mijn toedoen (zo voelde het toen) ook niet meer veilig.

Aan het eind van de ochtend werd ik verplaatst naar de High Care afdeling waar dag en nacht een verpleegkundige aanwezig was. Ik was aangesloten op een monitor waar ze zowel mij als de kleine op in de gaten konden houden. De conditie van mijn kleine meisje was gelukkig stabiel en dus redelijk goed. Dit was een prettig idee, want zolang zij het goed bleef doen mocht ze in mijn buik blijven, en elke dag was er 1.

Maar die nacht ging het helemaal mis. Ik begon me zo vreselijk ziek te voelen, dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik kan niet omschrijven hoe het voelde, maar ik hoop dit nooit meer mee te maken, zo ziek als ik me voelde. De verpleegkundige kwam bloed prikken, dit kwamen ze vervolgens elke paar uur doen, en daaruit bleek dat ik ook echt heel ziek aan het worden was. Allerlei waardes in mijn bloed gingen achteruit, de eiwitten in de urine werden steeds hoger wat betekende dat mijn nieren het steeds zwaarder begonnen te krijgen, en ook de waardes van mijn lever begonnen te verslechteren. Er werd besloten dat ons kleine meisje die dag gehaald zou moeten worden vanwege mijn gezondheid. Ik mocht niets meer eten en drinken omdat ik nuchter moest blijven, en vroeg in de ochtend belde de verpleegkundige naar Patrick dat hij beter naar het ziekenhuis kon komen. Die lieverd was er binnen een uur en is niet meer van mijn zijde geweken. Ik moest overgeven en zakte steeds weg in een soort roesje, maar hij bleef bij mij.

Patrick zei dat ik wel mijn vader of moeder even moest bellen, gewoon voor het geval dat. Omdat mijn moeder nachtdienst had gehad, en dus overdag aan het slapen was, heb ik mijn vader gebeld. Ik heb hem verteld dat het niet meer ging, en de kleine gehaald zou worden. Ook heb ik met hem besproken dat we mijn moeder beter nog even konden laten slapen, in plaats van haar wakker te bellen en ze uren zit te wachten. Patrick had zijn ouders ’s ochtends op de heenweg naar het ziekenhuis toe ook al gebeld.

Ondertussen werd er nog een paar keer bloed geprikt, mijn armen gaven inmiddels geen bloed meer dus ik werd in mijn voet geprikt (AUW!), want als mijn waardes te hard achteruit zouden gaan kon er geen ruggenprik gegeven worden en moest ik onder algehele narcose voor de keizersnee, en in het slechtste geval zou ik die dag helemaal niet meer geopereerd mogen worden. Bij het HELLP-syndroom gaan de waardes in het bloed in een soort cyclus van 3 dagen waarin ze dalen en stijgen. Als de waardes te slecht zouden worden zou het dus kunnen dat ik 3 dagen moest wachten tot de kleine gehaald kon worden. Toen mij dit werd verteld sloeg de paniek me echt om het hart want ik wist dat ik dit zelf niet meer zou gaan halen, ik stond voor mijn gevoel al met 1 been in het graf, zo ziek voelde ik me. Als ik aan dit moment terug denk, dan voel ik mij ook echt alsof ik de dood in de ogen heb gekeken, ook al is alles een beetje wazig, wat wellicht ook wel fijn is.

Gelukkig kwam de gynaecologe na de laatste x bloedprikken met groen licht, werd ik in een operatieschortje gehesen en naar de O.K. gereden. Patrick aan mijn zij, ook in operatiepak, ik weet nog dat ik een beetje versuft giechelde "mijn eigen dokter!"

De hele operatiekamer stond vol met ik denk wel 12 mensen; anesthesisten, gynaecologen, artsen en ook kinderartsen om ons kleine meisje op te vangen. Ik moest gaan zitten om een ruggenprik te krijgen. Dit was vrij pijnlijk in mijn onderrug, maar gek genoeg voelde ik ook iets “bewegen” in mijn knie. Toen ik dat bij de arts aangaf, werd die prik er uit gehaald, en een paar centimeter verderop opnieuw gezet. Toen voelde ik nergens anders iets wat niet hoorde, dus ik werd neergelegd, en terwijl dat gebeurde, werd mijn hele lijf verdoofd, wat een gekke gewaarwording.

Toen was vastgesteld dat ik vanaf mijn borsten tot mijn grote teen niets meer voelde gingen de artsen hun werk doen. Er hing een soort zeil voor mijn hoofd zodat Patrick, die naast mijn hoofd zat, en ik niet de operatie zelf konden zien. Naast ons stond een arts die telkens vertelde wat er gebeurde en wat ik zou gaan voelen. Er liep ook nog een medewerker die met mijn telefoon foto's maakte, zo waardevol, vooral omdat ik zelf zo versuft was die dag dat niet alles me helemaal helder voor de geest staat.

Op 1 oktober 2018 om 13:03 werd onze Sophie uit mijn buik gehaald, en ze huilde, wat een opluchting! Ze werd door een kinderarts aangepakt en in een couveuse gelegd, en Patrick ging met haar mee. Na iets wat een eeuwigheid voelde en in werkelijkheid maar 9 minuten was, kwamen Patrick en de artsen met de couveuse met Sophie langs mij op. Sophie werd een stukje opgetild, zodat ik ons kleine meisje door het raampje kon zien. Patrick kwam nog even naast mijn hoofd zitten en samen keken we naar ons wondertje, wat een mooi en bijzonder moment om ons kleintje zo te zien. Vervolgens ging de hele stoet naar de neonatologie en bleef ik in de O.K. achter om de snede weer dicht te maken, en vervolgens moest ik naar de uitslaapkamer. Hier moest ik wachten tot de verdoving was uitgewerkt, en kreeg ik een ijsje. Ik voelde me heel gek, want ik merkte dat ik me al een stuk beter voelde dan ’s ochtends, maar toch was ik ook erg verdrietig omdat ik geen idee had hoe het met mijn Sophietje ging. Rond 14:15 uur kwam de verpleegkundige van de High Care samen met Patrick mij ophalen om weer terug naar de afdeling te gaan. Wat was ik blij om mijn lieve schat weer te zien. Ik mocht helaas nog steeds niet naar Sophie toe, omdat ik zelf eerst moest uitrusten. Maar de artsen hadden tegen Patrick gezegd dat ze het heel goed deed!

Om 15:00 uur heb ik mijn moeder gebeld. Ik zei "spreek ik met de oma van Sophie?" toen ze opnam, en het moment dat mijn moeder toen begon te huilen en alleen nog maar "wat een mooie naam" kon piepen zal ik nooit meer vergeten.

Ook hebben we daarna nog naar mijn vader gebeld om te zeggen dat het goed is gegaan, en zijn kleindochter Sophie heet. Ook de ouders van Patrick hebben we gebeld, ook zij zaten de hele dag te wachten op bericht, en waren heel blij met het goede nieuws.

Iets na vieren mocht ik eindelijk met bed en al naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) om ons kleine meisje te zien, wat een plaatje, en zo klein! Ze was 1600 gram, had een veel te groot maar toch zo'n piepklein mutsje op, had een paar infuusjes, en een bandje om de saturatie te meten om haar mini-voetje. Omdat ik de prik met de longrijping had gehad hoefde ze gelukkig niet aan het zuurstof, maar wel zat er een enorme plakker op haar kleine wangetje met een snoertje van de sonde-voeding in haar neusje. Ik kon alleen maar naar haar blijven kijken, wat was ze mooi! Dit kleine meisje, helemaal van ons!

Later werd ze door de verpleegkundige van de Neonatologie op mijn borst gelegd, wat een gelukzalig moment; zo'n piepklein maar lekker warm lijfje rustig op je borst. Wat ik voelde was alleen maar pure liefde, zo mooi! Stiekem was ik wel bang om dit fragiele meisje te breken maar natuurlijk gebeurt dat niet.

Aan het eind van de middag kwamen mijn ouders en zus bij ons op bezoek, wat was het fijn om hen weer te zien! Ondanks dat ze de middag er voor nog op bezoek waren geweest, voelde het als een eeuwigheid geleden. We zijn met zijn allen naar de NICU gereden, waar mijn ouders en zus 1 voor 1 ons mooie meisje konden bewonderen. Later die avond kwamen ook de ouders en broer van Patrick even in het ziekenhuis langs voor een kus, knuffel en een bewondering van de nieuwste aanwinst in de familie.

In mijn volgende blog vertel ik over het herstel van zowel Sophie als mijzelf, lees je weer mij?