Bevallen: Van roze wolk naar nachtmerrie, deel 2

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben gelezen had ik er al wat uurtjes op zitten met weeën en had ik een ruggenprik gehad (lees hiervoor eerst deel 1 van mijn bevallingsblog)

Om 11:00 werd ik wakker, onwijs misselijk en met een hele vervelende pijn in mijn linker bil. Ik weet nu eigenlijk niet of ik wakker werd van de pijn in mijn bil, de misselijkheid of de combi ervan, want ik was nog altijd helemaal opgebrand. Ik drukte op de knop zodat er iemand zou komen om een bekkentje te brengen. Ik was namelijk zo misselijk en had het gevoel dat ik moest gaan overgeven, wat ook zo bleek te zijn. Bij elke kleine beweging die ik maakte met mijn hoofd moest ik braken. Niet dat er veel uit kwam, aangezien ik al ruim 18 uur niets had gegeten en dus nuchter was. Wel had de verloskundige het vriendelijke verzoek of Melvin het bekkentje met braaksel eerst in de wc wilde legen, om vervolgens naar de andere kant van de kamer te lopen om daar het bekkentje in de prullenbak te gooien. Om ook tussendoor nog even een nieuw bekkentje naar mij te brengen omdat ik bleef spugen en kokhalzen.

De verloskundige wilde de ontsluiting ook gelijk controleren. 'Nou mevrouw, ik snap wel waarom u zo misselijk bent. U heeft 9cm ontsluiting'. Ik was opgelucht, yes, 9 cm, we zijn er bijna. De ontsluiting was snel gevorderd in de afgelopen uren dat ik lag te slapen en de ruggenprik zijn werk deed. Wel gaf ik haar nogmaals aan dat dit niet de reden was van mijn misselijkheid en braken. Maar ik kreeg er geen reactie op. Ze zette de medicatie voor de ruggenprik uit en verliet de kamer. Toen ze de deur uit liep heb ik direct een dextro ingenomen. Dan heb ik in ieder geval wat binnen dacht ik.

De misselijkheid bleef, ik was op, moe, uitgeput. We brachten onze ouders op de hoogte dat de ontsluiting op 9 cm zat en dat het aan het opschieten was. De pijn in mijn linker bil bleef aanhouden en het werd echt vervelend om nog langer op mijn zij te blijven liggen. Ook mijn linker been was nu "verlamd" Ik kon het amper nog bewegen en het voelde alsof er een gewicht aan hing. Ik kon alleen mijn rechter been nog bewegen.

Het was druk op de verloskamers. Dit was ons ook al een paar keer verteld. De tijd kroop voorbij. Ondanks dat de medicatie van de ruggenprik was uitgezet, voelde ik nog altijd geen weeën of persdrang. Voor mijn gevoel lag ik daar maar te wachten op mijn beurt. Ik had tenslotte om 11:00 uur al 9 cm ontsluiting  Het was inmiddels 13:00 uur en vroeg mij af of ik niet al lang op volledige ontsluiting zou zitten.

Om 13:30 kwam de verloskundige nog eens controleren. Volledige ontsluiting! Eindelijk, ik had bijna mijn dochter in mijn armen. Melvin belde mijn eigen verloskundige die nog altijd dienst had om te vragen of ze erbij kon zijn, ze zou kijken of ze tussendoor even langs kon komen. Ik mocht gaan persen elke keer als ik een wee voelde, maarja... hoe ga je dat doen als je nog altijd geen weeën voelt? Ik keek op de monitor en zag dat ik wel degelijk weeën had. Ik was het zo beu, nog altijd kotsmisselijk en uitgeput. Ik perste mee op de golven en pieken van de monitor. Mijn linker been was verlamd, dus elke keer als ik mijn been moest vastpakken om te persen, tilde Melvin mijn linkerbeen op, om vervolgens mijn been ook weer terug te leggen omdat ik anders elke keer achter het infuus in mijn arm bleef hangen. Maar hé, hij had in ieder geval een actieve taak tijdens de bevalling i.p.v toekijken. 

Het schoot maar niet op. Na een half uur zijn ze gestart met weeënopwekkers aangezien ik nog weinig persdrang had. Dit was voor de misselijkheid ook niet bepaald bevorderend. De pijn in mijn bil werd heviger en heviger. Inmiddels drie kwartier verder begreep ik ineens dat die pijn in mijn bil de persdrang was. Elke keer als de pijn heviger werd, zag ik de piek op de monitor en kreeg ik meer persdrang. Ik kon niet meer. Ik was al bijna een uur aan het persen en er zat weinig vooruitgang in. Loïs haar hartslag daalde een paar keer omdat ze elke keer heen en weer schoot in het geboortekanaal. Puur omdat ik onvoldoende kracht had om haar eruit te krijgen. Precies hier was ik bang voor, dit is wat de misselijkheid met mij deed i.c.m. pijn. Er was door de verloskundige en verpleegkundige onderling wat geroezemoes. Precies dat wilde ik niet hebben, als er iets was, hardop zeggen, ik ben geen leek qua medische kennis. Dit stond letterlijk in mijn geboorteplan. Het maakte mij boos, maar ik was te uitgeput om het te uiten en een sneer uit te delen (want normaal zou ik dat wel doen). De gynaecoloog werd erbij gehaald, ik was namelijk al ruim een uur aan het persen en Loïs was er nog niet, ook niet bijna. Er werd overwogen om mij te helpen d.m.v. een vacuümpomp. Maar ook dat werd niet duidelijk naar mij gecommuniceerd.

Op dat moment kwam mijn eigen verloskundige de kamer binnen, mijn redder in nood! Zij zag meteen aan mij hoe laat het was. Ze deed gooide haar spullen op de stoel, deed haar handschoenen aan en ging naast mijn bed staan. Ik kreeg een peptalk en zij wist mij op de juiste manier te stimuleren zodat ik het allerlaatste beetje energie nog kon gebruiken en er geen vacuümpomp aan te pas hoefde te komen. Met als resultaat: Loïs was er in 15 min. Eindelijk, na 1 uur en 17 min persen was ze daar! Alle angst en paniek die ik had voor de bevalling, was allemaal niet nodig. Er viel zo'n last weg. Ik heb dit gewoon geflikt! Ondanks dat er dingen tijdens de bevalling anders hadden gekund, heb ik het als een prima bevalling ervaren.

Ik was zo blij dat ze er eindelijk was. Volgens mij heb ik mijn eigen verloskundige 10 maal bedankt voor haar extra hulp. Loïs huilde een beetje toen ze op mijn borst werd gelegd, maar werd al heel snel rustig. Ik wilde haar zo lang mogelijk op de borst houden. Ondanks dat ze niet heel denderend naar mijn wensen hebben geluisterd tijdens de bevalling, mocht Loïs wel extra lang bij mij op de borst liggen. Alle onderzoekjes waren prima en ze had een goede start. Melvin had haar samen met de kraamzorg aangekleed en ze werd bij mij terug gelegd. Ze kreeg haar eerste flesjes, maar deze dronk ze niet, ze slikte het niet door en alles liep haar mondje uit. Later nog eens proberen. In de tussentijd kwam er iemand om mij te helpen bij het douchen en aankleden zodat we daarna met zijn drieën naar huis konden. Loïs lag lekker in de armen van Melvin en ik werd onder de douche gezet en aangekleed. We stonden op het punt om naar huis te gaan maar de verpleegkundige die mij had geholpen met aankleden, viel het op dat Loïs wat onrustig was. Ze had een onderbuik gevoel en wilde toch voor de zekerheid dat de kinderarts even mee zou kijken. Loïs was namelijk een beetje aan het kreunen en dat was de reden dat ze even een extra check-up wilde. Dat vonden wij geen probleem, liever een controle te veel dan te weinig. Zowel bij Melvin als bij mij waren er weinig zorgen op dat moment. Maar op dat moment wisten we nog niet, dat het binnen 20 minuten in een nachtmerrie zou gaan veranderen en wij na 8 dagen ziekenhuis, met een lege maxicosi naar huis zouden gaan.

Wordt vervolgd...