Bevallen: Van roze wolk naar nachtmerrie DEEL 1

Op 15 november 2019 in de avond lag ik kerstfilms te kijken op de bank (tja.. je moet wat die laatste weken, vooral als je al vanaf 28 weken thuis zit vanwege complicaties). Melvin had nog een afspraak buiten de deur staan. Ik was 37+5 dagen zwanger en maakte nog even snel een afspraak met mijn schoonheidsspecialiste voor die week erop. Melvin kwam thuis en ging nog even op zijn kantoor thuis de administratie doen. Hij was nog geen 15 min thuis toen ik een raar gevoel van onder kreeg. Ik stond op van de bank en voelde iets warms langs mijn benen lopen. Heel mijn broek was nat. Dit waren mijn vliezen die braken, dat wist ik meteen zeker. Ik riep Melvin en hij kwam meteen naar beneden gesprint. Ik was op de wc gaan zitten aangezien ik zoveel vruchtwater verloor. Ik zat helemaal te shaken, puur van de adrenaline. We besloten om om 22:15 uur de verloskundige te bellen. Zij kwam langs en constateerde dat inderdaad mijn vliezen waren gebroken en dat het helder vruchtwater was. Aangezien het later op de avond was en ik nog geen weeën had, kregen wij het advies om te gaan slapen en morgen ochtend even opnieuw contact te hebben, tenzij de bevalling uit zich zelf zou beginnen.

Ik belde mijn ouders om onze hond Norris op te komen halen aangezien we niet wisten hoe het zou gaan lopen. Ook vroeg ik Melvin zijn moeder te bellen. Ik wilde hals over kop toch wat tips van haar voor ademhalingsoefeningen aangezien ik niets had gedaan aan zwangerschapscursussen o.i.d.

Om 1:00 was iedereen weg. We volgde het advies van de verloskundige op en gingen proberen nog wat te slapen. Van weeën was nog geen sprake. Alleen een zeurende kramp in mijn onderbuik. Ik had alleen zoveel adrenaline in mijn lijf dat slapen niet lukte. Ook kreeg ik steeds meer een vervelend gevoel in mijn onderrug. Een continue drukkend gevoel, wat op den duur wel erg vervelend werd. Ik kon het eerst niet plaatsen, houding wisselen maakte geen verschil. De pijn herkende ik als een pijn die ik ook ooit wel eens heb gehad toen ik een zware nierbekken ontsteking had. Om 3:00 zijn we daarom weer uit bed gegaan en beneden gaan zitten. In het begin konden we nog lachen en stond ik een beetje te dansen op de muziek. Maar de pijn in mijn rug werd steeds heviger en de pijn was continue aanwezig. Al snel kreeg ik buikweeën, die gelijk ook regelmatig waren en om de 3-5 min kwamen. Toen besefte ik mij dat de pijn in mijn rug rugweeën waren en dat de bevalling echt was begonnen. De paniek en angst voor de bevalling was nergens meer te bekennen. Het ging vanzelf, mijn lichaam en mind werkte samen en ik zat in een soort bubbel.

Melvin belde de verloskundige rond 3:30 uur en ik ben onder de douche gaan staan. Dit gaf verlichting. Ik had een krukje in de douche gezet zodat ik kon zitten en wisselde regelmatig van houding omdat dat voor mij prettig voelde. De verloskundige was er binnen 5 min en controleerde mijn ontsluiting. Ik had 2cm ontsluiting, dus had nog een lange weg te gaan. En om verdere ontsluiting te krijgen moest ik echt wel krachtigere weeën krijgen. We spraken af dat ze om 7:00 weer langs zou komen.

Ik ging weer terug onder de douche staan, buiten de douche waren de weeën steeds lastiger op te vangen. Ik had amper 1-2 min rust voordat de volgende wee weer kwam en dat i.c.m de continue rugweeën. Melvin kwam bij mij zitten in de badkamer. Je zag aan hem dat hij graag wat wilde doen voor mij, maar hij wist niet zo goed wat en hij voelde zich behoorlijk nutteloos.

Om 6:15 uur had ik echt veel pijn. Ik gaf aan Melvin aan dat ik het niet tot 7:00 uur ging volhouden en hij belde de verloskundige opnieuw. De ontsluiting was niet verder gevorderd. Ik zat nog altijd op 2 cm, met een wee op 3cm. Wat een tegenvaller! De verloskundige vroeg of wij nog even thuis wilde blijven of alvast naar de kraamafdeling van het ziekenhuis wilde. Ik wilde naar de kraamafdeling van het ziekenhuis. Dan was ik alvast in het ziekenhuis. Mocht het dan niet meer gaan met de pijn, was ik zo op de verloskamers om evt pijnstilling te krijgen. Melvin greep in. Hij zag aan mij dat ik de pijn van de weeën niet lang meer ging volhouden, ik was moe, had veel pijn en had rode wangen. Als iemand mij goed kent en mij kan lezen is hij het wel. Hij stelde voor om direct naar de verloskamers te gaan zodat ik pijnstilling kon krijgen zodat ik op adem kon komen. Hij was namelijk bang dat ik anders al volledig uitgeput was op het moment dat ik zou mogen gaan persen. Ik was blij met zijn voorstel, want ik trok het niet lang meer en waarschijnlijk hadden wij nog een lange weg te gaan. Der verloskundige belde naar het ziekenhuis om mij aan te melden met het verzoek voor pijnstilling. Ik wilde graag een ruggenprik als pijnbestrijding nodig zou zijn. Het was druk op de verloskamers, maar gelukkig mochten wij direct komen.

Zo gezegd, zo gedaan. Alle spullen stonden al klaar en wij reden naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis was gelukkig maar 3 minuten rijden, want met weeën in de auto… vreselijk! Om ongeveer 7:30 uur waren wij bij het ziekenhuis. Ik liep samen met Melvin en de verloskundige naar de verloskamers. Lopen hielp mij om de weeën wat op te vangen. De verloskundige prikte mijn infuus en de CTG werd aangesloten. De ontsluiting werd gecontroleerd. Ik zat op dat moment op 3-4cm. Ik kreeg een foldertje over de ruggenprik die ik moest lezen voordat ze deze gingen zetten. Ik zat in kleermakerszit op het bed een beetje heen en weer te schommelen. Ik trok de pijn niet meer, verkrampte steeds meer van de pijn en ik barstte in tranen uit. De spanning, de pijn, de nieuwsgierigheid naar Loïs. Alles bij elkaar was het even teveel. De huilbui deed mij wel goed, even alles eruit, een peptalk van Melvin en de verloskundige en ik kon mij daarna weer herpakken. Kort daarna kwamen ze mij halen voor de ruggenprik. Omdat ik koos voor pijnstilling werd ik overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Wij spraken met onze eigen verloskundige af dat wij haar zouden bellen als het bijna zover zou zijn, mocht ze dan beschikbaar zijn, zou ze terugkomen naar het ziekenhuis om bij de geboorte te zijn. De ruggenprik zetten ging nog niet zo heel vlot. Door mijn scoliose (S-vormige ruggengraat) hebben ze het 3x geprobeerd.

Om 9:15 uur was ik terug op de kamer. De ruggenprik deed zijn werk. Ik voelde mijn benen nog wel, maar de weeën niet meer. Eindelijk even op adem komen. Ik was zo moe en vooral erg misselijk. Misselijk omdat ik een lege maag had. Aangezien ik niets mocht eten van de verpleegkundige (zelfs geen dextro) vroeg ik om medicatie. ‘Een beetje misselijkheid en evt braken hoort erbij mevrouw’ was haar antwoord. Ik baalde, want ik ken mijzelf en weet wat de gevolgen zijn als ik zo misselijk blijf.

Uiteindelijk viel ik in slaap totdat het 11:00 uur was…...

Deel II volgt binnenkort