Bevallen van een tweeling, mijn angst werd werkelijkheid

Het is 22 april 2018, ik heb erg onrustig geslapen en droomde continu dat mijn vliezen gebroken waren. Als ik om 05.30 wakker wordt voel ik dat het niet bij een droom blijft.... Lieve jongens ik was het zwanger zijn en rond lopen als een tientonner echt zat maar konden jullie niet even één dagje wachten tot de verjaardag van jullie broer voorbij is?!? Je leest het goed mijn vliezen braken op de verjaardag van onze oudste en wie weet dus ook van de jongsten. Na manlief wakker gemaakt te hebben en hem verteld te hebben dat het nogal nat is tussen mijn benen bellen we de verloskundige. Ik wist het natuurlijk allang maar het is tijd om richting ziekenhuis te gaan. Wat voel ik me lullig naar onze jarige Jesse. Al maanden kan ik niet meer de mama voor de kids zijn die ik zo graag zou willen en dan mis ik ook nog zijn verjaardag! We maken hem wakker om in ieder geval zijn cadeau te kunnen geven en te vertellen dat papa en mama naar het ziekenhuis moeten. Wanneer oma is ingevlogen stappen we in de auto. Met het idee dat de jongens vandaag geboren gaan worden.

Na de nodige controles blijkt dat alleen de vliezen van het onderste kind (Ties) zijn gebroken. Ik zat te wachten tot er weeën zouden komen en was voorbereid vandaag te gaan bevallen maar niks is minder waar. Er gebeurd gewoon helemaal niets... Omdat er sprake is van prematuur gebroken vliezen (ik ben 34+5) wordt er niets gedaan en krijg ik de mededeling dat ik zal moeten wachten tot 36 weken. Als er dan spontaan nog niets is gebeurd gaan ze dan pas inleiden. Mijn hersenen draaien inmiddels op volle toeren.... ik lig hier in een kamer van 3x3 meter, mijn kind viert thuis zijn verjaardag, bevallen ga ik nog niet dus no way dat ik hier blijf. Ik probeerde de onderhandeling aan te gaan (we zijn immers collega’s). Maar datgeen wat ik wilde ging niet gebeuren, teveel risico’s. Dusss daar lag ik dan te wachten op twee kinderen die geen aanstalten maakten om naar buiten te komen. Ik stuurde manlief naar huis om een feestje te gaan vieren. Ik kon dan wel in het ziekenhuis liggen maar “the show must go an”. Één piepklein voordeel... ze zouden niet op de verjaardag van hun broer geboren worden.

Het is 23 april als de gynaecoloog ‘s ochtends langskomt om te vertellen dat ze het er allemaal toch over eens zijn dat ze me niet tot 36 weken zouden laten wachten. Gezien de doorgemaakte TTS (meer weten? Lees dan “een tweeling met TTS”) is dat een te groot risico. Vind je het goed als we je vandaag gaan doorleiden? WAT?!? Ja, ja! man wat was ik blij, tranen met tuiten van ontlading, na een zwangerschap van heb ik jou daar mocht ik eindelijk het laatste kunstje gaan klaren! Ik mocht direct naar de verloskamers en werd aan het infuus gekoppeld. Manlief nog even snel ingeseind dat ik op een andere plek te vinden zou zijn en dat het vandaag ging gebeuren.

Het is 09.30 uur als de eerste druppen oxytocine mijn lijf inglijden. De uren kruipen voorbij en ik heb af en toe eens wat krampen. Ik had op veel gerekend maar niet dat dit zolang zou gaan duren.... het is rond 14.30 uur wanneer er echte weeën zijn en het echte pufwerk kan beginnen. Oordoppen in m’n oren met fijne muziek, m’n gat op een skippybal en puffen maar. Tussen de weeën door lees ik een appje van een vriendin die nog even langs wil komen (ze weten immers allemaal dat ik in het ziekenhuis lig te “wachten”) ik app haar nog even terug dat het beter morgen kan omdat er allerlei controles gedaan worden😅.

Wanneer de weeën zo sterk en lang worden dat ik er klaar mee ben vraag ik een morfine pompje. (Met een ruggenprik had ik een hele slechte ervaring) Voorwaarde was dan wel: op bed liggen... precies de houding die ik niet fijn vond maar het was dat of die ellendige pijn. Ik kruip op bed en krijg een pompje in mijn hand, vanaf dat moment m’n beste maat! Wauw wat een heerlijk gevoel, ik waande me in de zevende hemel door dat spul! Ik viel tussen de weeën door gewoon in slaap en werd wakker wanneer ik weer vergat te drukken. Even voor achten is er geen houden meer aan en drukken we op de knop zodat er iemand komt, “moet je poepen?” Nou en of ik dat moet! De verloskundige staat snel paraat en ik mag beginnen met persen. Ik wist van een eerdere bevalling dat het moment dat “het hoofdje staat” (zo noemen ze dat, de mensen die bevallen zij weten wat ik bedoel) het meest pijnlijke is maar dat hij dan bij de volgende wee geboren zou worden. Nu ik voelde dat het hoofdje stond maar het gevoel bleef bij iedere wee en hij werd maar niet geboren, ik snapte er niks van... Klein probleempje, meneer had zijn handje naast zijn hoofdje en dat moest eerst even aan de kant voor hij eruit kon. Uiteindelijk om 20:26 wordt Ties geboren! Wat een klein mooi mannetje... Terwijl hij op mijn borst ligt dienen de weeën zich nog steeds aan en doe ik mijn best om deze weg te puffen. Alles gaat even langs me heen, het enige wat ik hoor is “hij ligt verkeerd en hij vind het daarbinnen niet fijn, we gaan nu naar de OK”

Ties wordt bij me weggehaald, er wordt aan alle kanten aan me geplukt en daar gaan we racend naar de OK, Max Verstappen is er niks bij. Oja tussendoor lig ik kronkeld in bed om die persweeën tegen te houden. Eenmaal op de OK stond er een heel team paraat. Ieder zijn taak en ook hier ging alles in een rap tempo. Ik had nog geen ruggenprik dus dit moest nog “even” gebeuren. Een heel team aanwezig om deze baby geboren te laten worden staat op mij te wachten hoe ik m’n weeën aan het weg puffen ben. Ze wachten tot de wee weg is zodat de ruggenprik gezet kan worden. Tussendoor smeek ik de gynaecoloog bijna mij gewoon maar helemaal onder zeil te brengen en het kunstje zo snel mogelijk te klaren. Één poging krijgt de anesthesist, lukt het niet dan ga ik inderdaad onder zeil. Maar de beste man heeft genoeg aan die ene poging en opnieuw gaat alles in een sneltrein vaart. Ik lig redelijk rustig tot ik vreselijke dingen voel, ik kan het niet omschrijven maar ik wordt er nog beroerd van nu ik dit schrijf. Er was geen tijd om de ruggenprik rustig z’n werk te laten doen en dus voelde ik waar ze mee bezig waren. Ik voelde de paniek in mijn hoofd, ik kon er alleen helemaal niets aan doen, de anesthesist sprak bemoedigende woorden dat de ruggenprik zometeen goed zou gaan werken en ik niets meer zou voelen. Maar wat heb ik daar NU aan? Ik voel het NU😨Uiteindelijk Verdween de pijn zoals hij me beloofd had en om 20:50 werd Stef geboren. Een slap blauw mannetje wat even flink geprikkeld moest worden om van zich te laten horen. En dan... na voor mijn gevoel ellenlange minuten begint hij te huilen! Pfff.... ik kan ademhalen....

Ik heb het gewoon gedaan, 34+6 weken hebben ze samen in mijn buik gezeten, een termijn waar we alleen maar van durfden te dromen. Met twee prachtige gewichten van 2430 & 2945 was dit de beste start die ik ze kon geven!

Op voorhand was dit scenario grootste angst, één kind vaginaal en daarna alsnog één met een keizersnede. Deze bevallingen hebben zowel op mij als de jongens enorm veel impact gehad. Ondanks dat het inmiddels (bijna 2 jaar later) echt goed gaat vind ik het nog steeds vreselijk dat het zo gegaan is door de nasleep die erachter weg kwam. Ik vraag me dan dus ook nog altijd af.... "wat als?"

Wil je weten hoe de zwangerschap verliep? Lees dan “Een tweeling met TTS”