Bevallen van een sterrenkijkertje

Ik zocht een plaats om even mijn bevallingsverhaal van mij af te schrijven... en toen vond ik Mamaplaats! So here it goes...

7 september 2019 om 8u59 zijn wij trotse ouders geworden van onze flinke dochter Amelie.

11 september zou mijn uitgerekende datum zijn. En wat was ik al aan het aftellen!

Ik heb geen makkelijke zwangerschap gehad. Wanneer je ‘zwangerschapskwaaltjes’ zou Googlen, dan kan ik volgens mij heel die lijst afvinken.

Op 5 maanden zwangerschap heb ik ook nog eens een complexe operatie moeten ondergaan waardoor ik sindsdien elke seconde bang was om ons klein wondertje te verliezen.

Op 35 weken had ik het echt gehad. Mijn lichaam was op. Ik kon niet meer slapen, had enorme rugpijnen en heel veel last van bekkeninstabiliteit.

Maar toen was het zover...

Al 2 weken aan het stuk had ik iedere avond meer en meer klachten. Weeën die maar niet regelmatig werden en dan ineens gewoon stoppen, heel frustrerend allemaal!

Woensdag had ik nog een controle gehad bij de gynaecoloog en wat bleek: al dat rommelen zou al 5cm hebben opgeleverd!! “Voor het weekend beval je denk ik” zei ze nog.

Donderdag avond weer weeën maar na lang twijfelen of we weer naar het verloskwartier zouden rijden of niet ben ik toch in slaap gevallen en ‘s morgens weer geen baby. Vrijdag een gezellig namiddag met mijn grootmoeder gehad waarbij ik ineens toch wel heel fel rugpijn had!

Toen mijn vriend thuis kwam van zijn werk om 18u nog steeds die klachten. Ontspannend bad genomen en rugpijn ging maar niet over. Toen kwam hij met het idee om die pijnscheuten toch ook maar te timen, ik wou dit niet... het zou toch weer hetzelfde zijn als de dag ervoor. Ik heb Grease op Netflix opgezet en was er van overtuigd dat ik wel weer gewoon inslaap zou vallen en dat de baby weer op zich liet wachten.

Toch heeft hij stiekem wél de timer erbij genomen...nu bleken de weeën vanaf 22u om de 8min te komen en 1min aan te houden. Tegen 23u30 zijn we naar het verloskwartier vertrokken. De rit zelf heb ik overleefd door de zetelverwarming, zalig! Om 00u00 had ik al 7cm ontsluiting! Dit zou zo vlotjes gaan zeiden ze! Zeker omdat ik de rugpijn met warme kompressen goed kon opvangen. Ze brachten ons naar de verloskamer en daar kon ik nog wat tot rust komen. Dit heb ik gedaan door Sara verder te bingewatchen ( mijn vriend en ik waren dit al een hele tijd aan het volgen samen waardoor het een lichte verslaving was geworden oeps).

Om 3u had ik 8cm ontsluiting en alles ging nog steeds prima. Om 4u kwam het magische cijfer 9 en nu zou ze er heel snel gaan zijn! Spannend! Ik was zo benieuwd naar alles wat ging komen. Ik voelde mij nog steeds prima! Na overleg met de vroedvrouwen heb ik besloten geen epidurale te nemen. Als de pijn op 9cm nog te verdragen was zou ik het zeker kunnen. Ik was blij want ik wou het heel graag zonder pijnstilling ervaren. En aangezien alles al zo snel is gegaan, zou ik mezelf er wel doorheen kunnen sleuren.

Tevergeefs... na de 9cm gebeurd er niets meer... geen 10 cm en geen persdrang. Ze hebben mij een infuus aangelegd om de baarmoedermond te versoepelen waardoor die 10cm er meteen zou moeten zijn maar nog steeds niets...

Tweede hulpmiddel: vliezen handmatig breken waardoor de weeën intenser zouden worden en dat zou dan toch echt voor die persdrang moeten zorgen! Maar nee...

Dan maar tijdens elke wee handmatig proberen het kleine randje dat er nog over was over het hoofdje te duwen wat zo pijnlijk was na al een vermoeiende nacht... ik was kapot. Ik wou gewoon slapen.

Daarna mocht ik gaan persen. Wat meteen duidelijk werd is dat ik helse rugpijnen kreeg. En deze keer kon ik de pijn niet meer opvangen. Hierdoor hadden ze meteen door dat Amelie een sterrenkijkertje was dat geen zin had om naar onder te zakken dus enkel maar felle druk op mijn staartbeen gaf tijdens de weeën.

Dus de verloskundige is begonnen met meepersen door middel van op mijn buik haar volle gewicht te plaatsen met haar handen. Het was ondertussen 7u ‘s morgens en ik was dood op en had geen krachten meer. Ik wou slapen... echt nog eens goed slapen want dat had ik al in weken niet meer gedaan. Maar terwijl ik aan het smeken was om het te laten stoppen bleven de verloskundigen maar mee op mijn buik duwen met alle kracht die zij wel nog hadden. Alle technieken die ik tijdens de prenatale lessen had geleerd met mijn vriend rond ademhaling en perstechnieken waren ineens verdwenen. Ik kon het alleen maar uitschreeuwen van de pijn. Maar ik zou er door moeten want een epidurale was niet meer mogelijk en zou de pijn in mijn rug ook niet wegnemen. Mijn vriend heeft mij hier wel steeds super in gesteund en mij continue een herinnering gegeven aan het feit dat ik moest blijven ademenen en rustig blijven. Na 1,5uur intensief persen (4 tot 5x persen per wee) stond het hoofdje bijna. De gynaecoloog zou het proberen te draaien zodat ze niet als sterrenkijker geboren gaat worden. Dit zorgde weer voor oerkreten bij mij door de pijn. Op die moment heb ik zelfs gezaagd (of eerder geroepen) dat ze een keizersnede moesten doen zodat ik er vanaf was. na een half uurtje persen was ze er dan eindelijk! Onze kleine meid! Meteen was ik alle pijn vergeten zodra ik haar vast had. Heel cliché maar het was wel echt zo. Maar dan nemen ze haar weg voor een gewicht en lengte controle en lappen ze mij wat op en werd duidelijk dat niet alleen de baby groot was maar ook de placenta, die ook nog eens niet vanzelf los kwam... weer geduw met vuisten in mijn buik en getrek aan de navelstreng om die er uit te krijgen. Hierdoor verloor ik liters bloed dat er gewoon maar uit bleef lopen. Aangezien dit gebeurde vreesde ze voor bloedklonters en dus een operatie... we zouden dus niet meteen naar onze kamer op de materniteit kunnen maar ik zou regelmatig opgevolgd worden rond mijn bloedverlies. Ook blijven de handen in mijn buik elk kwartier komen om te checken op bloedklonters.

Na alle heisa doet zij de borstvoeding heel goed en mochten wij rond 13u eindelijk naar ons kamertje met haar!

Zij is een droom van een baby, super rustig. Zelfs na al het kabaal van het bezoek van de grootouders! Ook mijn vriend heeft promotie gemaakt tot droomman! Zonder hem had ik die nacht niet overleefd. De nare herinneringen aan mijn bevalling zullen mij wel altijd bijblijven. Zelfs na 4 maanden droom ik nog steeds regelmatig over die vuisten die in mijn buik mee hielpen met duwen en kan ik nog steeds wakker schieten van de pijn. Hopelijk slijt dat wel snel weer en vergeet ik met de jaren die nare herinneringen en kan ik alleen maar denken aan het moment dat ik haar na 9maanden eindelijk in mijn armen kon houden. Want dat blijft wel speciaal.