Bevallen terwijl je Corona hebt

Al 2 weken was ik ziek door Corona, eerst leek het met milde klachten over te gaan... vervolgens kwam de koorts en spierpijn en bleek het toch heftiger te verlopen dan ik gehoopt had. Hierdoor maakte ik me ontzettend druk om de bevalling want ik was hoogzwanger (39 weken zwanger). Ik had een thuisbevalling in bad voor ogen, dat was na mijn bevalling van Finn (lees mijn andere blog), echt mijn wens voor deze bevalling.

De laatste weken van m’n zwangerschap waren een rollercoaster, en 2 dagen voor de bevalling werd ik nog opgenomen in het ziekenhuis om te checken of alles ok was en de baby geen last had van mijn Corona. Gelukkig bleek dit allemaal goed te zitten. Een thuisbevalling zou mogelijk moeten zijn werd mij verteld, zolang het niet in bad was en mijn klachten niet erger werden. Ik heb zo gehoopt dat die kleine nog lekker tot 42 weken zou blijven zitten, maar daar dacht hij zelf anders over...

De nacht van de sneeuwstorm begon het te rommelen, de eerste weeën... Wonder boven wonder voelde ik mij redelijk goed, de spierpijn en koorts waren weg. Zou het dan toch zo zijn dat je lijf weet wanneer het gaat bevallen en zich daarop hersteld?

Om 04.00 uur begin ik met het tellen van de intervallen tussen de weeën. Ik maak m’n partner wakker, want omdat ik bijna geen klachten had, mag ik wel in bad om de weeën op te vangen. Ik bel de verloskundige alvast omdat ik weet dat de dienstdoende VK zelf zwanger is en zij haar collega nog moet inlichten om hierheen te komen én omdat het ondertussen flink sneeuwt én we in het buitengebied wonen. Het zal dus nog even duren voordat hier iemand is.

Om iets na 05.00 uur is de VK hier en checkt m’n ontsluiting: 5 cm! Het bad is ondertussen vol en ik stap erin. Wat heerlijk dat warme water! Mijn bevalling van Finn duurde vanaf de eerste wee 4 uurtjes, dus dit zou vast ook niet zo lang meer duren. We zouden straks eindelijk weten of er een jongen of meisje in m’n buik zat.

Maar in plaats van dat de weeën sterker worden, nemen ze af. De VK zegt dat dit vaker gebeurd als een vrouw in bad gaat omdat je lichaam dan ontspant.

Ondertussen komt de kraamhulp ook aan en hult zich ook in een coronapak, want ja, ik ben nog geen 24 uur klachtenvrij...

Ik besluit toch in bad te blijven, buiten sneeuwt het en rond 6.00 uur wordt ook Finn wakker...

M’n partner en ik hadden afgesproken dat Finn erbij zou blijven, ook i.v.m. besmettingsgevaar voor anderen (ook al had Finn geen klachten). Uiteindelijk hebben mijn schoonouders Finn toch opgehaald, een klein uurtje voor de uiteindelijke bevalling.

Er gebeurde dus niet zoveel, zo nu en dan een wee, maar dat was het ook. De vk gaf aan dat ze normaliter nu naar huis zou gaan en later terug zou komen. Nu kon dat niet want er lag ondertussen een flink pak sneeuw. Ze stelde voor om m’n vliezen te breken... Daar was ik geen fan van want tijdens m’n bevalling van Finn had ik een weeënstorm gehad en daar keek ik toch nog wel traumatisch op terug, laat staan nu ik minder lucht had door Corona. Dat snapte de vk en we besloten te wachten. Rond 10.00 uur werd mijn ontsluiting gecheckt... nog steeds 5 cm. Balen....

Maar tijdens het checken braken mijn vliezen (spontaan gelukkig). De vk adviseerde om even te gaan douchen, dus ik naar boven. Nou en of dat de weeën toen wel op gang kwamen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest, wat een pijn en wat een verschil met de bevalling van Finn! En wat een domper als je dus verwacht dat het net zo’n ‘makkelijke’ bevalling zou worden als de eerste.

Ik moest weer naar beneden, want ondertussen had de vk besloten dat ik wel in m’n bad mocht bevallen als ik dat graag zou willen! Zó ontzettend fijn en wat een opluchting! De eerste weeën ving ik nog op op handen en knieën en daarna ben ik weer in bad gegaan. Ik heb mezelf helemaal in m’n bubbel teruggetrokken. Tijdens m’n zwangerschap had ik een hypnobirthing cursus van Zussas gedaan, en de tools daaruit kwamen nu heel goed van pas. Ik weet nog dat ik meerdere keren voelde om te checken of ik het hoofdje al voelde, want ja, bij Finn ging dat heel snel. Iedere keer weer geen hoofdje waarna ik heel beteuterd zei: ‘ik voel nóg geen hoofdje’. Toen ik eenmaal in m’n bubbel zat accepteerde ik dat dit gewoon langer ging duren. De weeën waren ontzettend pijnlijk en tijdens het puffen besloot ik heel hard ‘Jaaaaa’ ipv ‘Auuu’ met de weeën mee te zeggen als de pijn te heftig was. Het werkte, want voor m’n gevoel werd de pijn anders. Ik bedacht dat bij iedere wee ons kindje dichterbij kwam...

Ondertussen werden de weeën nóg sterker en zocht ik de handen van m’n partner. Ik merkte dat ik ontzettend uitgeput was. Ik wilde huilen en opgeven... waarom had ik niet meer energie? Waarom had ik nou Corona gekregen zo net voor m’n bevalling?! Ik realiseerde mij dat de negatieve gedachten me niet gingen helpen, dus ik focusde weer op de bevalling, op het heel snel ontmoeten van ons baby’tje. Het werkte weer, ik kreeg persdrang! De vk liet me mijn gang gaan, ik wist wat mij te doen stond...

M’n partner zag al dat ik bijna ging bevallen (ideaal dat doorzichtige water 😂). Ikzelf voelde wederom die oerkracht die ik ook had ervaren bij Finn zijn bevalling. Na een aantal minuten persen was daar ons kindje! Maar wel met z’n navelstreng om z’n nek.... ik schrok maar bleef rustig. De vk hielp om de navelstreng eraf te halen. Daarvoor moest de baby eerst weer terug onder water want de navelstreng bleek niet lang genoeg. Daardoor kreeg onze uk nog een hap water binnen en kwam zijn ademhaling niet goed op gang. Tot 3 keer toe wilde de vk gaan beademen maar iedere keer leek het alsof de baby toch begon te huilen. En ja hoor, daar was het huilen! Wat een opluchting. Door alle commotie had ik nog niet eens kunnen kijken of we een jongen of meisje hadden gekregen. Het bleek een jongetje te zijn! Welkom lieve Daaf!

Ik zat daar in bad met Daaf bij me. Wat een droom! Mijn bevalling was alsnog gegaan zoals ik gehoopt had voordat ik Corona kreeg. Alle stress en onzekerheid waren voor niets geweest. Mijn lichaam wist precies wat het moest doen en hoe...

De dagen na de bevalling bleven m’n klachten weg, zo dankbaar was ik daarvoor! De vermoeidheid hield aan, maar ook kwam dat natuurlijk door de bevalling.

We zijn nu bijna 7 weken verder en Daaf doet het ontzettend goed. Ik krijg vaak de vraag of ik denk dat Daaf iets meegekregen heeft van m’n Corona. Dat weten we niet. Misschien als er later meer bekend is over de gevolgen van Corona dat we dan kunnen kijken, maar zoals het nu lijkt is het een kerngezonde baby die het ontzettend goed doet!