Bevallen op Bali deel 2

Om 17:00 ik mocht eindelijk gaan persen (ik had er al 12 uur in de kliniek op zitten). Ik had 5 man aan mijn bed, aan elke zijde iemand, en ik was er klaar voor. Ik mocht gaan persen zodra ik een wee voelde. Ik wist alleen niet echt hoe die weeën voelde. Ik voelde wel wat opkomen en probeerde op het hevigste moment te persen. Zo nu en dan lukte dat goed maar vaak niet echt. Ik kreeg namelijk de ene keer te horen: ''’yes that is a good push'' en soms ''stronger, stronger push!''. Ik werd er op den duur een beetje moedeloos van, vooral omdat ik had verwacht dat Fiene er rond 18:00 wel zou zijn.

Toen Fiene er rond 18:30 nog niet was wist ik dat het voor het donker dus ook niet meer ging gebeuren en dat was moeilijk te verkroppen. Ik probeerde ondertussen verschillende posities uit op advies van mijn twee doula's. Ik lag op mijn rug, mijn rechter zij en daarna ook op de linkerzij maar niets hielp. Steeds had ik aan elke kant iemand staan omdat ik na 12 uur lopen niet meer mijn eigen benen omhoog kon houden. We kwamen uiteindelijk weer uit op de eerste houding, half liggend/ zittend op mijn rug met mijn benen omhoog. Het was  uiteindelijk rond een uur of half 8 toen ik het niet meer zag zitten, ik smeekte mijn team om hulp en advies want hoe lang konden we nog door gaan?

Rond 20:00 besloten we een ''pauze'' in te lassen. Mijn doula's gingen even snel een hapje eten, de verloskundigen waren klaar met hun dienst en de nachtploeg zou komen en mijn man en ik zouden even gaan ''rusten''. Ik had al uren niets gegeten en dat begon me echt op te breken. Tussen het persen door had ik wel water met honing gekregen en mijn man gaf me dat nu ook. Het lukte een beetje om weer op adem te komen. De pers weeën namen in hevigheid wat af.

Tegen een uur of 21:00 leken ze weer sterker te worden en kreeg ik het gevoel weer echt te moeten gaan persen, wegpuffen begon meer moeite te kosten. Mijn doula's waren weer terug, er stonden twee nieuwe verloskundigen klaar en mijn man en ik waren er ook klaar voor. Ze moest nu toch we echt komen! Na een tijd lang persen zakte de moed mij weer in de schoenen, ik was bang dat het niet zou lukken en vroeg wat mijn opties waren. Ik zeo letterlijk: ''I don't want to do this anymore''’ Er werd geopperd me naar een nabijgelegen ziekenhuis te brengen voor een keizersnede. AliSun herinnerde mij eraan dat ik dat niet wilde en dat ik, als ik de energie nog had, nog even kon doorgaan en we pas later een beslissing hoefde te maken.

Ik besloot door te gaan en kreeg een infuus waardoor de weeën wat heviger werden en ik beter kon persen. Ik werd aangemoedigd door mijn team. Daarnaast werd tijdens elke perswee met een doppler geluisterd naar het hartje van Fiene. Elke keer bleek dat in orde te zijn. Behalve één keer, ik schrok me rot en begon bijna te huilen toen één van de verloskundigen zei: ''Oh we need more gel''. Met extra gel hoorde je haar hartje inderdaad meteen, wat een opluchting. Ondertussen hielden Christine en ik beide een sarong vast waar ik hard aan kon trekken, dit hielp enorm. Mijn man kwam op den duur naast mij staan en fluisterde allemaal bemoedigende lieve woorden in mijn oor en ik merkte dat het steeds beter ging met persen. Ik hoefde nu niet meer te gokken wanneer, ik voelde het duidelijk. Rond een uur of 22:00 kreeg ik nog extra short oxytocine in mijn infuus om nog even iets harder te kunnen persen en toen ging het echt super. Ik hoorde het enthousiasme om mij heen en om 22:17 was ze er dan eindelijk: Fiene Elise Corine.