Bevallen, niet zoals gepland!

Toen ik voor de derde keer mama werd, had ik al twee vlotte ingeleide bevallingen achter de rug. Ook mijn derde bevalling werd een inleiding wegens ernstige zwangerschapsvergiftiging. Ik dacht die derde, die floept er uit ;). Wat heb ik mij mispakt!

Even vooraf: mijn gynaecoloog plande mijn bevalling in op woensdag 9 maart. Op zaterdag 5 maart kreeg ik plots telefoon van hem dat ik al maandag om 5 uur mocht binnen gaan om te bevallen. De andere vrouwen die waren ingepland, wilden nog even wachten. En godzijdank dat ik die maandag mijn inleiding kreeg of ons Morris was er niet meer. Sindsdien geloof ik niet meer in toeval!  

Op maandag 5 maart kwamen mijn partner en ikzelf aan op materniteit. Klaar voor een vlotte bevalling! We waren klaar om onze derde spruit te ontmoeten. ik werd aan de monitor aangesloten. Daar zagen we dat de hartslag van de baby erg onregelmatig was. Ook mijn bloeddruk was, ondanks de medicijnen, heel hoog. De vroedvrouw vertelde mij dat het tijd was dan mijn jongen er uit kwam. Ik kreeg een vaginale pil om de bevalling op te starten. Meteen daarna kreeg ik weeën. Ik vroeg heel vlug om de ruggenprik en kreeg die ook. De vroedvrouw deed een inwendig onderzoek om te kijken hoe alles vlotte. Ze voelde geen hoofd en besliste om de gynaecoloog te bellen. Die kwam onmiddellijk gewapend met zijn echoapparaat kijken wat er aan de hand was. Daarop zagen we dat de baby zich gedraaid had. Hij lag nu dwars in mijn baarmoeder. Op die manier kon ik niet vaginaal bevallen. Maar door mijn zwangerschapsvergiftiging was bevallen via keizersnede ook een groot risico. Waarop de gynaecoloog besliste om de baby uitwendig te draaien tijdens een wee. Mijn god, wat een pijn! Na een drietal keer duwen lag de baby klaar om te komen.

Mijn zoontje dacht er blijkbaar anders over en in plaats van in te dalen, kroop hij helemaal naar boven in de baarmoeder. Zijn hartslag ging ook alle kanten op. De vroedvrouw zette mijn bed kaarsrecht in de hoop om zo te baby in te laten dalen. Ik hoorde haar ook naar een collega bellen om te vragen om aanwezig te zijn in de bevallingskamer. Op dat moment zag ik ook dat de hartslag van mijn kleintje daalde en weer steeg en weer daalde en weer steeg. Ik voelde ook de paniek in de kamer. De baby daalde uiteindelijk. Ik had volledige ontsluiting en de gynaecoloog werd opgebeld. 

Daar was het moment om te persen. De ruggenprik deed goed zijn werk, want ik voelde amper iets. De vroedvrouw voelde en vertelde mij telkens wanneer ik moest persen. Op het einde kwam de baby vast te zitten. Ook mijn weeën vielen stil. De baby was in nood. De gynaecoloog vertelde mij dat de baby er nu uit moest! Mijn lichaam nam het over en duwde! Mijn zoontje was er! Ik kreeg hem even op mijn borst gelegd. Daarna werd hij onmiddellijk weggenomen. Hij werd blauw. Plots stonden er verschillende artsen in mijn kamer. Die waren bezig met mijn zoontje. Ik zag hoe ze hem aan het beademen waren met een beademingszak. Niemand vertelde ons iets. De gynaecoloog probeerde mij af te leiden? Mijn partner stond bewust voor mijn zoontje en de artsen, zodat ik hem niet kon zien en niet zou panikeren. Dit was één van de bangste momenten in mijn leven. 

Nadien kreeg ik te horen dat mijn zoontje zijn navelstreng tweemaal rond de nek zat en hij vruchtwater had ingeslikt op de longen. Op het einde had de gynaecoloog ook geprikt in de navelstreng om te kijken hoeveel zuurstof er nog aanwezig was. Dit was kantje boord, daarom dat het plots heel snel moest gaan. Na deze zware bevalling moest Morris een dagje bekomen in de couveuse.

Dit is niet de bevalling waar ik aan had gedacht. Ik heb serieus wat tijd nodig gehad om dit alles te verwerken. Ik ben dankbaar voor mijn vroedvrouw die goed gehandeld heeft en voor mijn gynaecoloog die altijd rustig is gebleven.