Bevallen: mijn lichaam was volledig op (deel 2)

Na ongeveer een uur persen moesten we nu toch wel echt tempo gaan maken. De bevalling was voor het tweede kindje vrij zwaar en zij was lastig te monitoren. Om die reden werd ik ingeknipt. Bij de eerstvolgende perswee lukt het mij om Maeve eruit te persen. Daar was ze dan mijn eerste dochter! M’n lichaam ontspande en ik was zo trots op dit meisje. Maar tijd om te genieten had ik niet, we zijn er nog niet… Ik verloor veel bloed en de hartslag van baby B kregen ze niet goed in beeld. De weeënopwekkers werden verhoogd maar hier reageerde mijn lichaam niet op. M'n lichaam vond het goed zo en ik moest op eigen kracht Saige ter wereld zien te brengen. Toen ik het woord vacuümpomp hoorde ontstond er een soort oerkracht in mij. "Dit wil ik niet, ik wil het zelf doen!" Ik kreeg zoveel kracht in mijn lichaam en gelukkig lukte het mij om haar zelf op de wereld te zetten, zonder hulpmiddelen. Toen Saige eruit kwam was ze wat blauw, maar als snel begon ze te huilen. Het mooiste huiltje dat ik ooit heb gehoord.  

Wow wat was het heftig, maar ik ben nu gewoon mama van deze 2 kleine wondertjes. Helemaal gezond en goedgekeurd door de kinderartsen. Woensdag 19 oktober om 19:25 is Maeve (2835 gram) geboren en om 19:39 is Saige (2345 gram) geboren.  

Ik kreeg weinig van de omgeving mee tot ze me vertelden dat ik nog niet klaar was. De placenta’s moesten ook nog geboren worden. De weeënopwekkers werden wederom flink opgeschroefd maar zonder effect… Mijn lichaam was op. Door het vele bloed dat ik inmiddels al verloren was, durfden ze me ook niet heel veel tijd te geven. Ik werd naar de OK gebracht waar de placenta’s onder algehele narcose werden verwijderd. 

Ik was zo duf van de narcose, alles ging langs mij heen.  Mijn ouders, broertje +vriendin en mijn schoonfamilie waren er om de meisjes te bewonderen, maar ik had niet de energie om te praten. Ik weet vrijwel niets meer van die avond, alleen dat ik het heel koud had en dat ik heel moe was. 

Het was een zware dag en ik weet nog dat ik tijdens de bevalling riep dat als m’n vriend nog een derde zou willen, we moesten overwegen om te gaan adopteren, want ik doe dit nooit meer. Grappig hoe snel je de pijn alweer vergeet, want ik sluit niet uit dat er ooit in de toekomst misschien nog wel een broertje of zusje komt voor de meisjes. Maar nu eerst lekker genieten van deze prachtige meisjes!