Bevallen met mondkap; En dan ben je ineens ziek, corona verdacht tijdens je bevalling.

Zaterdag 30 januari; Marley was jarig, werd 2 en ik kreeg een ballon.

Niet de ballon waar de jarige blij mee zou zijn, maar eentje om de bevalling een handje op weg te helpen.

De weeën starte al goed en de ballon viel er dan ook al om 3 uur uit. Appeltje, eitje dacht ik. Die is er vanavond al.

Niet dus. Ik maak uiteraard alleen maar eigenwijze figuurtjes die lekker blijven zitten.

Om 2 uur snachts werd ik wakker en was ik onrustig. Dus ben ik zoals elk normaal denkend mens de droger gaan uitruimen en om 4 uur begonnen de weeën langzaam aan zich weer aan te dienen.

Dat ik misselijk was en er een beetje een bleh gevoel had  heb ik verder niet bij stil gestaan. Ik had namelijk al zo vaak gehoord dat misselijkheid vaker voorkwam.

 Om 7 uur moesten wij ons melden in het ziekenhuis vanwege de inleiding. Daar aangekomen vertelde ik over de bad bevalling en werden we verplaatst naar een grotere kamer. Niet wetende dat ik die alles behalve nodig zou hebben. Die badbevalling kwam er niet namelijk...

Ik kreeg het enorm koud en de temperatuur die bij binnenkomst gecontroleerd was, was van een normale temperatuur in no time opgelopen naar 39 graden koorts. Iets wat voor iemand met een lage lichaamstemperatuur, zoals ik,  echt heel hoog is. Ook zagen ze dat de hartslag van de baby constant 190-200 slagen per minuut was en dat mijn hartslag ook veel te hoog was.

Ik veranderde van een bevallende vrouw in een bevallende covid verdachte. En zou getest moeten worden. Ook moesten we in quarantaine en mocht er niemand komen. En alleen in speciaal pak.

Vanaf het moment dat ik in deze kamer lag werd ik zieker en zieker. Ik had het ijzig koud, trilde en had tintelende vingers. Ik moest overgeven en kon de weeën met moeite opvangen.  Er kwam een verwarmd deken, nog een en ze gingen mij dikker aankleden. Niets werkte en er kwam braken bij.

De covid test is dan ook met moeite afgenomen, elke poging eindigde in braken, gelukkig lukte het, maar de uitslag zou nog echt voorlopig niet binnen zijn.

Iedereen in pak. Wij de kamer niet uit en ik weet het niet eens meer, ik weet alleen dat ik steeds huilerig en zieker werd en alsmaar meer in paniek raakte als er weer een wee kwam.

Er was een onwijs lieve verpleegkundige en verloskundige die mij echt bijgestaan hebben, mijn hand vast hielden en hun best deden het mij, tot zo ver dat kon comfortabel te houden. Waar ik bang was dat ze mij niet eens meer aan zouden raken door corona, waren ze echt een enorme steun. 

Na uren wachten was mijn ontsluiting niet gevorderd. Namen de weeën af en werd ik maar niet beter. Er moesten kweekjes genomen worden en mijn vliezen zijn gebroken.  Dat er schot in moest gaan komen was duidelijk, we waren er inmiddels al 5 uur en ik werd niet beter, ik werd alleen maar slechter.

Achter de schermen was het hele team er mee bezig, de procedures waren nu eenmaal dat ik corona verdacht was en er leek inderdaad een virale infectie te zijn. Dus de gynaecoloog, kinderarts en anderen hielden zich er mee bezig. Op de achtergrond. Dat wel, want zij mochten niet bij mij komen. Ik kreeg vocht, antibiotica, paracetamol infuzen, waarbij het prikken tal keer opnieuw moest, want ik hield heel veel vocht vast. Er moest zelfs speciaal iemand komen, omdat het de verloskundige en verpleegkundige niet lukte.

Het was alles behalve duidelijk wat ze moesten doen. Dat ik de weeën die inmiddels na het breken van mijn vliezen kwamen niet aankon in deze staat was duidelijk, dat de baby snel moest komen ook. Keizersnede was een optie, maar dat werd niet aangeraden met de hoge koorts die ik had.

Wat zou het worden, weëenopwekkers en pijnstillers zodat ik het aankon? Maar kon ik wel persen? Ik was al moe. Ik sliep al weken elke week een dag in het ziekenhuis.

De artsen wisten het zelf ook niet zo goed. 

Toen de verloskundige de kamer verliet om te gaan overleggen vroeg de verpleegkundige, wie ik zo dankbaar ben, wat we zelf dachten.

Ze gaf aan dat er veel in medische kaders gedacht wordt, maar dat ik zelf nog altijd de baas ben. En dat zij het heel goed zou begrijpen als we voor iets anders zouden kiezen.

Ik gaf aan dat ik niet wist of ik zou kunnen persen.. Ik was op, ik kon nu niet eens wegpuffen. Hoe moest ik in hemels naam dan gaan persen en nog uren door.

Ivar zei zelfs, ze moet eruit. Het is klaar. Ik zag in zijn gezicht hoe bang hij was, maar hij was echt mijn rots.. Had dit niet zonder hem gedurfd.

Zij belde toen de arts. En de voorbereiding voor de spoed keizersnede werd ingezet.

Wat óók weer anders ging dan normaal, want ik was covid verdacht, de operatie kamer moest klaar gemaakt worden én mocht voorlopig niet gebruikt worden na mij.

De weeën werden weer heftiger en ik heb de boel bij elkaar gehuild. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Om mij te ontlasten en omdat het niet duidelijk was hoe snel ik naar de O.K kon hebben ze zo snel mogelijk pijnstilling geregeld. Deze zou niet de volledige pijn van de weeën halen, maar wel de scherpe randen.  De morfine pomp deed zijn werk en ik kreeg zelfs weer praatjes. Joh, laten we het over de stand van zaken hebben van de huizenmarkt terwijl ik hier met mijn ogen dicht, om de 30 seconden als een bezetene op het pompje druk en de weeën die nog wel tussendoor komen wegpuf.

Langzaam aan werden we voorbereid op het feit dat we beiden ook een medisch mondkapje op moesten tijdens de sectio. Dit, door de covid verdacht status. Gelukkig hoeft niet iedereen een mondkap op tijdens de bevalling.

Iets wat lastig was, want ik ben ingeleid voor uitputting door extreme benauwdheid en bekkeninstabiliteit. Ik kon amper een hele zin zeggen zonder naar adem te happen. En nu moest ik plat liggen met mondkap... 

Lig je dan, al benauwd, met een kap op. En wordt je er toch maar op voorbereid dat je ook een kap op moet zodra je dochter geboren is en als je haar vasthoud. En je haar na een voeding van je af moest leggen.  We moesten in een kamer met sluis er aan. En er mocht helemaal niemand komen. En zodra Ivar naar huis zou gaan, mocht hij ook niet terug naar ons. Tot er bewezen was dat ik geen corona had..

Ik moet heel eerlijk bekennen dat het mij op dat moment niet kon schelen. Ik kon niet meer.

Eenmaal toen de operatiekamer vrij was ze er binnen 2 minuten. Het mooiste euforisch moment. Dat is echt hoe ik het moet omschrijven. De mensen van de operatie en anesthesie waren onwijs lief. En echt die gat in mijn buik interesseerde mij geen fluit. Rosie werd meteen meegenomen en Ivar ging mee. Wetende dat ik haar voorlopig even niet zou zien, als ze ook ziek zou zijn net als ik dan was er niet zeker of ze bij mij mocht. En had ze het zelfde als ik moest ze 7 dagen aan de antibiotica en dat zou dus een week opname betekenen zonder Marley, onze andere dochter, te zien.

Gelukkig was alles oké en kwam de geweldige verpleegkundige toch nog even terug. En mocht ik haar aanraken. Een moment waar ik elke keer weer van volschiet als ik er aan denk. 

Ze is prachtig, onze meid is grote zus en wij weer ouders.

Fast forward was het een rare avond.

Iedereen in en uit in pak. Ik kreeg het telefoon nummer zodat ik kon bellen als er wat was, zodat ze niet steeds in en uit het pak hoefden.

Rosie, onze dochter, leek nergens last van te hebben. Was niet ziek en vertoonde geen rare dingen.  En ik was vanaf het moment dat ik bevallen ben ook heel rap gezakt met de koorts. Ze verwachten de covid uitslag pas de volgende ochtend, maar om 11 uur schrok ik wakker van iemand die de kamer in kwam. Heel enthousiast begon ze te praten en ik had het niet eens door, maar opeens hoorde ik haar zeggen: 'Dus ik wilde je het goede nieuws alvast vertellen.' Toen pas ging het belletje pas en realiseerde ik mij dat ze geen pak aan had. De test was negatief!

Wat het nou uiteindelijk is geweest is waarschijnlijk toch een acute infectie in mijn baarmoeder. Échte antwoorden hebben we nog niet. Die hoop ik nog te krijgen. 

het is het goed geweest dat ik de keizersnede heb gehad. Wij staan er compleet achter.Hoe langer het het geduurd hoe zieker niet alleen ik, maar ook onze kleine meid had kunnen worden. En dat is haar nu bespaard gebleven.

Dat ik dan maar wat langer revalideren moet neem ik voor lief. Ik lag slecht, maar het had veel erger gekund. Uiteindelijk hebben we 4 dagen in het ziekenhuis gelegen. 

En ik ben blij met mijn complete gezin. Zeker nadat we na  dagen onverwacht toch al naar huis mochten.

Twee dochters. 30/01/2019 en 31/01/2021 wat een rijkdom.