Bevallen met 35 weken..

Ik heb echt een hele fijne zwangerschap gehad, weinig last van kwaaltjes. Tegen het einde, zo rond de dertig weken werd het lichamelijk wel wat zwaarder, ik had steeds vaker last van hele heftige rugpijn en steken in me bovenbenen. Maar goed dat hoort er allemaal bij dacht ik..

Tot dat op zaterdag nacht met 34+6 weken mijn vliezen spontaan zijn gebroken. Op het moment zelf besefte ik niet eens dat dat me vliezen waren, het was toch nog veel te vroeg? Uiteindelijk was het al snel duidelijk dat de bevalling er toch echt aan zat te komen en moest ik in het ziekenhuis blijven tot de baby geboren zou worden.. ik had geen idee hoe lang dit zou gaan duren, er werd me verteld dat dit nog makkelijk één of zelfs twee weken kon duren.. En ergens dacht ik ook echt dat het nog lang niet ging gebeuren, omdat ik me die dag (gek genoeg) juist heel goed voelde en echt totaal nergens last van had! Nou daar lag ik dan.. door corona mocht er nauwelijks bezoek komen dus ik dacht echt dat ik me ging vervelen die week. Maar niks was minder waar.. op die zelfde avond nog begon ik steeds meer pijn te krijgen in mijn rug en benen, op dat moment had ik nog geen idee dat dit weeën waren, het was natuurlijk mijn eerste bevalling. Mijn vriend was nét naar huis maar ik besloot toch even een zuster te roepen.. zij heeft me meegenomen naar de verloskamer en daar werd er een CTG scan gemaakt.. hier moest ik een halfuur aan liggen.. als je aan mij vraagt wat ik het heftigste moment van de bevalling vond is dit het wel.. ik voelde me op dat moment zo alleen, mijn vriend was echt nét naar huis (ivm bezoekregeling,) en ik had hem juist zo nodig toen. De pijn werd steeds erger en op dat moment besefte ik me ook dat dit toch echt weeën waren.. na een halfuur kwam de verloskundige terug, ze wilde voor de zekerheid toch even kijken of ik al iets van ontsluiting had.. “We gaan je vriend bellen je hebt al vier centimeter” dat is wat ze zei.. op dat moment ging er zoveel door me heen.. blijdschap en opluchting maar toch ook een beetje spanning voor wat er ging komen.. toch ben ik er heel nuchter in gegaan, ik heb het op me af laten komen en probeerde echt rustig te blijven tijdens de hele bevalling.

Uiteindelijk is om 01:13 ons prachtige gezonde zoontje Levi Joah geboren! Met precies 35 weken..

Ondanks alles heb ik de bevalling als super mooi ervaren..

In mijn volgende blog vertel ik jullie over mijn kraamweek in het ziekenhuis die wel wat anders was dan ik had gehoopt