4 jaar geleden
Bevallen met 35.5 week
Op 18 juni 2018, werd ik wakker en ging ik beneden op de bank zitten, ik had nog een hele planning voor die dag. In de ochtend had ik wel wat krampjes in m'n buik, ik vroeg mij af wat het zou kunnen zijn. Toen ik Googelde naar weeën en de minuten klopte alles met wat ik voelde. Gelijk belde ik de verloskundige en ze kwam direct naar mij toe. Ze zei dat er niks aan de hand was, maar dat ik voor de zekerheid naar de dokter moest om te controleren op blaasontsteking. En dat deed ik. Daarna had ik met mijn moeder afgesproken om naar de stad te gaan, maar iets in mij zei dat het niet goed zat dus ik besloot om naar huis te gaan.
Omdat ik mij nog steeds niet lekker voelde ben ik in bed gaan liggen en voelde de baby nog lekker trappelen, totdat het hele bed ineens nat was. Mijn vliezen waren gebroken! Gelijk mijn moeder en vriend gebeld. Even later kwam de verloskundige, ze zei “het is nu echt begonnen, maar het kan nog wel heel lang duren”. Terwijl mijn vriend en ik ons rustig klaarmaakten voor het ziekenhuis werd de pijn ondragelijk. Ik dacht echt dat ik nooit meer in het ziekenhuis zou aankomen, zo veel pijn deed het.
Eenmaal in de auto moesten we 40 minuten rijden naar het ziekenhuis. Weeën hebben in de auto is echt geen pretje. Ik kon geen houding vinden en ging echt door de grond van de pijn. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd en toen begon het allemaal. Binnen no-time had ik volledige ontsluiting, schreeuwde nog om een ruggenprik maar dat kon al niet meer.
Binnen 1 uur was hij daar! Mijn lieve kleine Justin ?. Ik had geen idee hoe het allemaal zou gaan natuurlijk. Ik had Justin 1 minuut vast en hij werd alweer bij me weggehaald, hij moest in de couveuse mee naar de neonatologie. Ik was nog helemaal in shock en alles ging langs me heen. Toen was er nog een probleem, mijn placenta kwam maar niet. Ik zou bijna meegenomen worden voor een operatie, maar dat was gelukkig niet nodig! De placenta eruit krijgen was pijnlijker dan de hele bevalling zelf pfff.
Toen ik weer wat was bij gekomen realiseerde ik mij steeds meer wat er nou allemaal was gebeurd. Justin moest op de neonatologie blijven, ik mocht er heen wanneer ik dat wilde en we hadden een app zodat we Justin altijd konden zien. Het voelde niet compleet, je bent net moeder geworden maar zo voelt het niet omdat je kind gelijk bij je “weggehaald” is.
X
Esmay
Muts36
Heel herkenbaar Onze jongste hebben ze in 2014 met een spoed keizersnede gehaald met 35.5 weken. Heb hem niet vast gehad alleen een paar seconden gezien en toen was die weg. Voor ik hem zag op neonatologie waren er ruim 5 uur om. Gelukkig is mijn man geen seconde bij het weg geweest. Maar voor ik echt het gevoel had ja die is idd van ons waren we paar dagen verder Dit ook omdat ik de oudste op de normale manier gekregen heb en direct bij me gelegt werd dan heb je een hele andere band dan als je je kindje niet ff vast kan houden en pas in mijn geval uren later ziet Hij heeft 14 dagen op neonatologie gelegen de eerste 5 dagen lag ik ook nog in het ziekenhuis en ging ik er heen van vroeg in de morgen tot laat in de avond zelfs in een kamer op neonatologie gelegen. Eenmaal thuis kon en mocht ik niet gaan wegens problemen met bekken en keizersnede en flink ziek. Mijn man was toen daar van in de morgen tussendoor ff thuis en weer opnieuw naar ziekenhuis. Gelukkig loopt er nu een bengel van bijna 5 rond ??
El83
Je gevoel herken ik wel. Ook met 35 weken bevallen en als je zoon dan in de couveuse ligt voelt het echt naar. Gelukkig mochten we mijn zoon wel iets langer bij ons houden als een minuut maar zodra hij weg was voelt het incompleet. Sowieso moest mijn man mee met hem van mij. Hij mocht niet alleen blijven.