Bevallen met 27 weken 9 jaar geleden (deel 1)

Donderdagochtend 16 september.

Ik werd wakker met een raar gevoel. Een beetje kramp in mijn benen. Toch maar even de verloskundige gebeld en die zou even langskomen omdat ik niet naar de praktijk kon gaan. Ik had nog 3 kindjes thuis en mijn man was gewoon gaan werken.

Mijn moeder maar even gebeld of zij misschien de 2 oudste kinderen naar school wilden brengen.

Rond 7 uur kwamen mijn moeder en verloskundige gelijktijdig aan.

De verloskundige wilde even alles checken, dus wij gingen even naar boven zodat er in alle rust alle controles konden worden uitgevoerd.

De verloskundige bleef heel rustig, maar ze vertelde me dat ik al 10 centimeter ontsluiting had en staande vliezen. Ik zei, dat kan toch niet. Ik ben pas 27 weken. Onze kleine kan nog niet geboren worden.

De verloskundige zei toen nog steeds heel rustig dat ze de bevalling niet tegen kon houden en dat ze de ambulance ging bellen, want ik moest wel zo snel mogelijk naar het ziekenhuis

Beetje onrustig ging ik me weer aankleden. De verloskundige liep even naar buiten om alles te regelen. De ambulance was er binnen 5 minuten. Ik kon nog net mijn oudste kindjes gedag zeggen. Het ging allemaal zo snel dat ik mijn man niet eens meer kon bellen. Mijn moeder heeft mijn man gebeld en die spoedde zich naar het ziekenhuis. Ondanks dat het spitsuur was waren wij binnen 15 minuten in het ziekenhuis. Maar mijn man stond in de file. 

Gelukkig hebben de artsen gewacht met mijn vliezen breken tot mijn man aangekomen was op de verloskamer. Mijn vliezen werden doorgeprikt en daar kwam gelijk onze mooie kleine dochter aan. Gelijk alle artsen om ons heen. Jade Binouk werd nog wel even op mijn buik gelegd. Maar snel daarna werd ze weggehaald. Want ze moest aan de beademing en aan alle andere apparaten aangesloten worden.

5 uur later konden wij onze kleine meid weer zien. Ze lag in de couveuse op NICU. Allemaal apparaten stonden er om heen. Een hele lieve verpleegkundige nam alle tijd om uit te leggen waar alles voor dienden. Wat een info allemaal. 

Jade deed het super de eerste 5 dagen. De artsen en verpleging waren verbaasd hoe goed ze het deed ondanks alles. Maar na 5 dagen kregen we het telefoontje wat onze wereld op zijn kop zetten.

Dinsdag 21 september.

Toen ik vertrok uit het ziekenhuis wist ik dat de artsen nog een hersenecho gingen maken. Dat deden ze de afgelopen dagen wel 2 keer per dag. Maar ik kon daar niet op wachten omdat onze andere kinderen thuis kwamen uit school. Ik was alle verhalen aan het aanhoren wat de kinderen hadden meegemaakt op school. Toen ging de telefoon. Het ziekenhuis!

Jade heeft 2 hele zware hersenbloedingen gehad. Dan hebben we gezien op de echo. Maar we hebben ook gezien dat er erge schade is ontstaan. Zowel aan de linker als aan de rechterkant van haar hersentjes. De artsen konden uiteraard niet vertellen wat de schade kon zijn. Dan kan pas geconstateerd worden naarmate ze ouder wordt. 

Het gaat vechten worden en ook omdat haar longetjes het nog niet zo goed doen.

Wordt vervolgd.