Bevallen is zo niet mijn ding!

Ik denk dat iedereen zich die hittegolf van vorig jaar nog wel kan herinneren. Over de veertig graden en ik was hoogzwanger. Mijn ouders gingen zoals elk jaar twee weken zeilen dus in overleg zijn wij die twee weken in hun huis gebleven. Lekker airco op de slaapkamer en een grote tuin waar eigenlijk altijd wind staat. Er hing wel één voorwaarde aan... Ik mocht pas bevallen als hun weer thuis waren. 

Al weken liep ik met extreem veel vruchtwater en was ik bij elke nies bang dat mijn vliezen zouden breken, maar ik had nooit gedacht dat ik bij thuiskomst alle spullen van die twee weken in de hoek zou gooien, in bed zou kruipen en in het begin van de nacht wakker zou worden met het idee dat ik in bed had geplast. Thank god dat ik al eerder bevallen ben en precies weet wat er mee moet, want ik raakte in complete paniek. Ik ben zesendertig weken en vier dagen zwanger, en ik krijg het benauwd bij het idee dat ik vandaag nog moet bevallen. Binnen tien minuten zaten we in de auto, Zef weggebracht naar zijn tante en door naar het ziekenhuis. Drie uur later stond ik buiten, mijn vliezen zouden niet gebroken zijn en ik zou volgens de beste mevrouw gewoon in bed hebben geplast...... Ik zit in de auto en kijk Lem aan, dit klopt niet. Ik weet toch wel wanneer ik plas, dan kan ik het ophouden. Het zal wel, ik wacht tot nachtdienst overgedragen is aan de dagdienst en ik ga gewoon weer bellen. Ik stap thuis de auto uit en het vruchtwater loopt langs m'n benen in golven naar beneden. Ja hoor, ik plas in m'n broek... Ik vang het binnen op en rond half negen bel ik de afdeling weer. Gewoon weer terug komen en het potje meenemen. Ik zit nog niet koud in de auto en ik begin krampen te krijgen, absoluut geen voorweeën, want die heb ik al gehad en voelen zo anders.  Eenmaal in het ziekenhuis word er weer een echo gemaakt, het potje wat ik mee heb genomen word gecontroleerd en ik had het zeker bij het rechte eind, vruchtwater. Niks in m'n broek plassen. Maar omdat ik nog geen zevenendertig weken ben word ik gelijk opgenomen en naar een verloskamer gebracht. Nou daar lig ik een aantal uur met weeën, die zo snel als ze kwamen ook ineens compleet verdwenen zijn. Dit houd aan tot een uur of één 's nachts. Ik word van de gewone afdeling terug gebracht naar de verloskamers, en ja hoor daar staat die doos weer die mij naar huis heeft gestuurd. In de emotie roep ik gelijk '' Je had het mis he muts, je had me helemaal niet naar huis moeten sturen.'' Ik heb duizend maal excuses gehad, maar zat er echt niet op te wachten dat zij mijn bevalling zou gaan doen.

De weeën nemen toe en rond half drie besluit ik toch maar naar huis en mijn moeder te bellen dat ze langzaam deze kant op moeten komen.  Binnen no time zijn zowel Lem als mijn moeder er, en ik heb nog wel praatjes. tot een uur of half zes, dan worden ze zo heftig dat ik onder de douche wil zitten om te ontspannen. Maar weer gebeurd hetzelfde als bij Zef, water zorgt er voor dat ik in een weeënstorm terrecht kom die ik bijna niet meer op kan vangen. Er moet gebeld worden voor een ruggenprik. 

Inmiddels is die muts weg en is ze overgenomen door een super lieve verloskundige die gelijk voor mij gaat bellen voor een ruggenprik om acht uur. Op z'n vroegst zou ik pas om kwart voor negen terrecht kunnen, maar de andere optie is tot die tijd een morfine pompje. Ze wil wel eerst even voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik heb voor ze die aansluit. Op het moment dat het pompje aangesloten word heb ik vier centimeter, en binnen een halve minuut lig ik compleet in trip op het bed. Ondertussen is ze op de computer in de hoek van alles aan het invoeren als ik binnen tien minuten aangeef dat ik persdrang heb. Tien centimeter, shit dat ging snel! Gelijk word het pompje uitgezet en mag ik mee gaan persen. Binnen tien minuten is Noé geboren, een randprematuur van 3400 gram. Klein spekkie ! 

Na vijftien minuten begint de sfeer in de verloskamer te veranderen, het ene matje na het andere matje word onder mijn billen vandaag gehaald en ik heb op dat moment geen benul van wat er aan de hand is. Mijn moeder loopt ineens de kamer uit om mijn stiefvader te bellen en al snel heb ik door dat er iets goed mis is. De verloskundige legt uit dat mijn placenta vast zit en ik veel te snel en veel te veel bloed aan het verliezen ben en dat de gynaecoloog erbij gehaald word.  Ook zij drukt zo hard op mijn buik en probeert alles. Ik krijg nog even een flinke dosis wee opwekkers maar niks werkt. Voor ik er erg in heb word Noé heel snel bij mij weggehaald en bij Lem gelegd, aan elk geprikt infuus word een vochtzak gehangen en ik zie dat het vocht gewoon naar binnen geknepen word. binnen vijf minuten lig ik op de operatietafel en kan ik zien dat de gynaecoloog met redelijke haast de deur door komt terwijl ze roept dat iedereen van mij af moet blijven en ze me eerst onder narcose moeten brengen voor iemand nog aan mijn buik zit.  Op dat moment had ik voor het eerst het besef hoe ernstig het was, en zelfs ging er een fractie van angst door mijn hoofd, angst dat ik mijn meisje niet vast zou kunnen houden en angst dat ik mijn kleine Zef nooit meer zou kunnen zien. 

Twee en een half uur later mag ik dan eindelijk terug naar de afdeling toe.  Meer dan drie uur na de bevalling mocht ik eindelijk mijn meisje vasthouden, en dit keer bewust!