Bevallen in de kledingkamer

Waar ik bij mijn eerste kindje al met 36 weken was bevallen en hier toen niet voldoende op voorbereid was (nog geen vluchtkoffer en nog niet alle kleertjes gewassen). Was ik dit keer al met 35 weken helemaal klaar om eventueel te gaan bevallen! Mijn gevoel zei dat ik ook dit keer weer eerder zou bevallen en dus had ik me hier al helemaal op ingesteld. Na elke controle bij mijn verloskundige riep ik ‘dit was vast de laatste keer’ en ‘tot bij m’n bevalling’. Het was dan ook even schakelen toen ik tijdens de controle op 25 maart samen met mijn verloskundige een datum ging plannen om te strippen. Ik was 40+3 weken zwanger en had nog geen seconde stil gestaan bij het feit dat dit mogelijk nodig zou zijn. Ik had in eerste instantie zo het idee gehad dat ik opnieuw rond de 36 weken zou bevallen, maar nu had ik zelfs het gevoel dat hij er helemaal niet meer zomaar vanzelf uit zou komen.

Op 26 maart om 10.30 uur (ik was inmiddels 40+4 weken zwanger en had nog totaal niet het gevoel dat ik binnenkort zou bevallen) had ik nog maar een winkelafspraak bij de Zara gepland. Ik voelde me goed en fit (voor zover dat nog kan met z’n dikke buik) en had nog wel even zin om lekker te winkelen. Eenmaal in de rij maakte de caissière nog een grapje toen ze hoorde dat ik al zover was, dat ze een bevalling in een pashokje wel een mooi verhaal zou vinden. Ik gaf aan dat hij nog veel te lekker zat in mijn buik en naar alle waarschijnlijkheid daar nog wel even zou blijven zitten.

Ik was rond 12.30 uur thuis en begon toen heel licht wat menstruatiekrampjes te voelen. Mijn vriend was thuis aan het werk en ik zei tegen hem dat het winkelen misschien wel had geholpen en dat ik nu een heel klein beetje wat begon te voelen. Kort daarna kreeg ik al direct lichte weeën en mijn vriend wilde dat ik deze gelijk begon te timen. Ik vond het nog niet echt nodig, maar dacht als hij dat zo graag wil dan doen we dat wel even. Na 3x timen gaf de weeënapp aan: ‘maak u klaar om naar het ziekenhuis te gaan’. Ik moest hierom lachen en zei tegen mijn vriend dat die appt niet klopte. Ik had net 5 minuten weeën en volgens dat ding moest ik al naar het ziekenhuis. Dus ik heb die app maar direct weer verwijderd, aangezien die in mijn ogen niet klopte. Mijn vriend wilde dat ik toch maar even ben de verloskundige zou bellen, maar dat vond ik nog lang niet nodig.

Ik besloot rond 13.30 uur om even lekker te gaan douchen zodat ik helemaal fris en fruitig zou zijn als we mogelijk vannacht opeens naar het ziekenhuis zouden moeten. Aangezien ik echt voor de volle 100% in het ziekenhuis wilde gaan bevallen. Onder de douche waste ik lekker mijn haren en schoor ik nog even mijn benen. De weeën waren continu aanwezig, maar werden niet heftiger of intenser. Toen ik rond 14.00 de badkamer uitstapte kreeg ik een soort van persgevoel. Maar nog niet zo erg dat ik direct dacht dit is een perswee. Hierop riep ik mijn vriend om aan te geven dat ik nu toch maar even de verloskundige ging bellen (om 14.07 uur) om aan te geven dat mijn bevalling mogelijk was begonnen. De verloskundige zei direct dat ze eraan kwam, waarop ik nog heel verbaasd reageerde omdat ik dat nog niet nodig vond. Ik zei tegen mijn vriend dat hij gewoon weer naar beneden kon om te gaan werken. En dat ik me nog even rustig ging opmaken. Maar binnen 5 minuten kreeg ik een flinke perswee en braken midden op de overloop mijn vliezen. Ik riep mijn vriend en zei dat hij direct nog een keer de verloskundige moest bellen (om 14.13 uur). Inmiddels kwam onze dochter uit haar bed die haar middagslaapje deed en deed haar slaapkamerdeur open, waarop ik snel de ‘kledingkamer’ (kamer waar al onze kleding hangt) inkruip. Mijn vriend bracht haar naar beneden en ik bleef aan de lijn met de verloskundige. Die gaf aan dat ze er binnen 9 minuten zou zijn, maar dat dat waarschijnlijk te laat zou zijn. En dat ze een collega ging bellen, die vrij was en in hetzelfde dorp als ons woont, om te vragen of zij kom komen aangezien zij het niet zou gaan redden. Op dat moment heb ik even een heel klein licht schrik momentje als ik besef dat we het waarschijnlijk helemaal zelf moeten gaan doen. Mijn vriend wordt opgedragen wat handdoeken te gaan pakken zodat hij ons kindje kan opvangen. Na 3x persen wordt ons kindje geboren (14.20 uur) en kan mijn vriend hem opvangen. Ik lig op de grond in de kledingkamer met onze zoon op me en zie mijn vluchtkoffer ingepakt en al schuin boven mij op een kast staan. En moet hier eigenlijk direct om lachen. Was ik dit keer zo goed voorbereid en had ik alles zo ver van te voren klaar staan, heb ik het juist dit keer allemaal helemaal niet nodig gehad.

Dit bewijst maar weer dat je alles nog zo goed van te voren kan voorbereiden. Een bevalling gaat nooit zoals je van te voren bedenkt en verwacht. En eigenlijk is dat misschien nog wel het meest bijzondere en magische van alles. Dat onder welke omstandigheden en op welke manier dan ook, je lichaam weet wat hij moet doen. En dat een vrouwenlichaam tot zoveel in staat is! Daar mogen we met elkaar enorm trots op zijn!